Hoofdstuk 10

Flashforward. Twee maanden later.

“Cal, gefeliciteerd met onze een maand samen!” riep Alisha lachend, en drukte haar lippen op de mijne.
Ik sloeg mijn armen om haar middel, en zo stonden we even te zoenen.
Ja, we waren misschien dan pas een maand samen, maar het voelde als zoveel langer. In totaal kenden we elkaar nu vijf maanden, waarvan drie maanden in het ziekenhuis. Nadat ik bij Alisha was geweest voor het eerst wist ik al zeker dat ik haar geweldig vond. Maar ik wilde niet te snel gaan en dingen overhaasten, dus spraken we vaker af voordat ik haar als mijn vriendin vroeg.
Over onze ongelukken en de ziekenhuis tijd praatten we vrijwel niet. Alleen over de droom raken we niet uitgepraat. Steeds weer herinneren we ons nieuwe dingen. Het is ook zo leuk dat we beiden precies hetzelfde mee hebben gemaakt, maar dan vanuit een ander persoon.

Met Alisha’s been ging het steeds beter. De verlamming zou hoogstwaarschijnlijk nooit weggaan, maar ze leerde ermee omgaan. Met krukken kon ze nu zowat sneller lopen dan ik normaal, en aankleden was ook geen probleem meer.

Speciaal voor vandaag had ik een picknick geregeld, ergens in een park. Het was vandaag erg mooi weer, dus dat kwam perfect uit. Ook was het lekker rustig vanwege de doordeweekse dag.
Het was niet een erg uitgebreide picknick of zoiets, maar gewoon wat broodjes, drinken en fruit. En een picknickkleed en mand natuurlijk. Dat kon niet ontbreken.

“Wil je nog een broodje?” vroeg ik Alisha, terwijl ik zelf nog een hap nam van mijn sandwich. Misschien had ik iets teveel eten gekocht, maar dat gaf niet. Het zou ooit toch wel op gaan.
“Nee, dank je.”
Ik merkte dat Alisha nogal afwezig was vandaag. Ze was er niet helemaal bij met haar hoofd, of ze was ineens extreem vrolijk. Alsof ze ergens mee zat, maar niet wilde zeggen waarmee. Of het niet wilde laten merken.
Ik besloot om het voor de zekerheid maar te vragen.
“Het is niet iets heel ergs hoor, maar ik blijf maar eraan denken hoeveel je op Bruno lijkt. En ja, verder hebben we het nooit over onze ongelukken gehad, en ik heb het gevoel dat we het daar een keer over moeten hebben, maar ik wil de sfeer vandaag niet verpesten dus laat maar zitten.”
Ik schudde mijn hoofd. “Nee, als je erover wilt praten, doen we dat.”
Alisha haalde eens diep adem. “Ik weet zelf niet meer precies, maar ik ben bijna verdronken. Het was ergens in juli, en ik besloot te gaan zwemmen. Mijn vriendinnen bleven aan de kant want volgens hen was het water veel te koud. Dat was ook zo, maar ik wilde het niet weten. Ik wilde even niks voelen en me vrij voelen in het water. Het ging ook goed hoor, maar op de één of andere manier ging ik onderwater en kwam ik niet meer boven. Een van mijn vriendinnen is toen in het water gesprongen om me boven water te halen, maar toen was het al bijna te laat. Ik was buiten bewustzijn.”
Aandachtig luisterde ik naar mijn vriendin. Het was vreselijk om te horen, en het maakt dat ik nog blijer was dat ze nu naast me zat.
“Bruno is ook verdronken, een jaar geleden. Een boot voer tegen hem aan, en hij was opslag dood,” voegde ze er nog zacht aan toe.
“Jeetje, wat heftig,” mompelde ik.
Het voelde niet juist om nu over mijn eigen ongeluk te praten, maar Alisha bleef aandringen.
“Ik heb een auto ongeluk gehad toen ik met een vriend op weg was naar een vakantiehuisje een eind buiten Sydney. Twee vrienden van me waren daar al, en we zouden met z'n vieren daar twee weken verblijven. Het was al donker aan het worden, en ik was erg gestrest. Daarbij had ik ook gedronken voor ik achter het stuur was gegaan – niet heel slim. Ik verloor de macht over het stuur, en ben tegen een rots aangereden. De vriend die bij me in de auto zat had alleen een gebroken been, en ik lag dus in coma.”
Alisha keek me vol medeleven aan. “Ik ben zo blij dat je er nog bent.”
“Ik ook dat jij er nog bent,” zei ik met een glimlach. Ik drukte een kusje op haar voorhoofd.
“Ik heb nog één vraagje,” zei ik langzaam. “Was je niet bang om in het water te gaan terwijl je broer een jaar eerder was verdronken? Ik bedoel; ik zou een trauma hebben.”
Alisha bleef even stil, en keek strak voor zich uit. Ik had ook niet zo’n moeilijke vraag moeten stellen. Nu ging ze zich alleen maar rotter voelen over Bruno, en dat was totaal niet mijn bedoeling.
Ze beet zacht op haar lip en ik zag een traan uit haar ooghoek ontsnappen.
“Ik had wel een trauma, ja. Maar niet voor het water. Ik heb altijd al van water gehouden. Bruno’s ongeluk… Het was geen ongeluk. Ik heb er een trauma aan,” sprak ze met trillende stem.
“I-ik bestuurde die boot die Bruno heeft geraakt.”