Hoofdstuk 9

Een week later was het dan echt zover. Ik had met Alisha afgesproken. Ze woonde inderdaad een uurtje bij mij vandaan, en aangezien ze nog niet lang van huis weg mocht had ik voorgesteld dat ik naar haar zou komen.
Mijn ouders waren helemaal blij en stemden meteen in met mijn plan. Nog beter; ze gingen allebei mee om weer bij te praten met haar ouders. Blijkbaar hadden ze weken met elkaar opgetrokken in het ziekenhuis. Dat kwam ook wel mooi uit, want dan hadden mijn ouders ook iets te doen.

Na ongeveer honderd keer van mijn moeder gehoord te hebben dat ze zo benieuwd was hoe het met Alisha zou gaan en dat ze blij was dat we daarnaartoe gingen, waren we eindelijk op de eindbestemming gekomen. Als je ergens naar uit keek, duurde één uur heel lang.
“Nummer dertien,” zei m’n vader.
We liepen de straat in, en zochten naar nummer dertien. Al snel zag ik het goede huis, en ik liep er haast snelwandelend heen.
Voor ik op de bel kon drukken werd de deur al open gedaan. Een meisje met donkerbruin haar stond in de deuropening, en het kon niemand anders zijn dan Alisha.
“Hé, Calum!” riep ze enthousiast, en trok me in een knuffel. Het voelde enorm vertrouwd, en nogmaals werd mijn gevoel bevestigd dat dit écht Alisha was. Niet dat ik daar nog aan twijfelde, maar toch.
“Hee.”
Mijn ouders waren ondertussen ook al achter me komen staan, en stelden zich voor aan Alisha. Het was een vreemde situatie. Mijn ouders kenden haar van het ziekenhuis, maar ze kenden haar niet écht. Want ja, ze lag in coma en ik ook.
Ze deed een stap naar achter zodat we binnen konden komen. Ik liet mijn ouders voorgaan, en liep daarna ook zelf naar binnen.
Alisha sloot de deur achter me, en liep met me mee naar de woonkamer. Of nou ja, ze liep moeilijk. Haar linkerbeen leek niet helemaal mee te werken.
“Lukt het?” vroeg ik voor de zekerheid.
Ze knikte, maar keek wel even pijnlijk toen haar linkervoet op de grond kwam.
Ik schoot haar te hulp door een arm om haar heen te slaan zodat ze op mij kon leunen.
“Bedankt,” zei ze zacht. “Mijn been is half verlamd na mijn ongeluk.”
Ik glimlachte lichtjes en hielp haar de woonkamer in.
Ik zag haar ouders bij mijn ouders staan, en er werd druk gepraat. Die leken het wel gezellig te hebben.
Ik liep expres bij ze vandaan, richting de bank. Ik ging zitten, en zo ook Alisha.
“Dus, onze ouders kennen elkaar al heel lang,” begon ik.
Alisha knikte instemmend. “Ja. En wij eigenlijk ook. Als je de droom meetelt, die toch wel drie maanden heeft geduurd.”
Ik begon te lachen, en knikte. “Dat is echt zo’n lange tijd, pfoe. Het ergste is dat ik me een groot deel niet eens meer herinner.”
“Ach, dat geeft ook niet toch? Beter dat je nu hier bent dan dat je – je een stomme droom niet kunt herinneren,” glimlachte ze.
“Dat is helemaal waar,” zei ik. “Is er nog iets wat je over me wilt weten? Ik bedoel; je kent me, maar toch ook weer niet.”
Alisha dacht even na. Toen knikte ze.
“Zullen we doorgaan zoals het bij de droom was geëindigd? Ik wil niet doen alsof we vreemden van elkaar zijn. We waren zo close, maar nu niet meer. Het klinkt heel raar, zeker omdat jij je niet meer alles herinnert, maar we kunnen het proberen? Als jij wilt tenminste.”
Mijn onderbewustzijn liet me allerlei dingen uit de droom herinneren. Dingen die ik niet meer wist kwamen in enkele seconden terug. Ook het einde van de droom kwam terug. Alisha had bij me op de stoep gestaan om me iets te vertellen, maar wat wist ik nog steeds niet.
“Dat klinkt als een heel goed idee. Het einde van de droom was voor mij nogal vaag, want ik weet nog steeds niet wat je wilde zeggen.”
Alisha bleef even stil, en keek me onderzoekend aan. Ze leek ineens nerveus te worden maar waarom wist ik niet.
“Wat ik toen wilde zeggen was dat ik van je houd, maar dat is nu misschien heel ongepast om te zeggen. Ik bedoel – ik denk er nog het zelfde over maar aangezien jij je de droom niet helemaal kan herinneren en je me pas net hebt ontmoet-”
Voor ze nog verder kon ratelen had ik haar stormvloed aan woorden onderbroken door mijn lippen op die van haar te drukken. En damn, wat voelde dat goed.