056

Lauren Brown

De sfeer in de wachtkamer is te snijden. Het is er zo stil. Justin bijt ongeduldig op zijn nagels. Het is hier ook nog eens bloedheet. 'Ik ga wat te drinken halen. Wil je ook wat?' Justin schudt zijn hoofd. Ik sta op van de stoel en loop de zalen door, opzoek naar een koffieautomaat. Gelukkig heb ik er al snel één gevonden. Ik pak een plastic bekertje en zet die neer. Ik druk op het plaatje waarop zwarte koffie staat. Ik drink mijn koffie altijd zwart. Nadat mijn koffie is klaargemaakt loop ik weer terug naar de wachtkamer. Ik zie Justin zenuwachtig heen en weer lopen, waarvan ik ook heel zenuwachtig word. Ik vind het zo erg om Justin zo te zien.
'Waarom duurt het nou zo ontzettend lang?' Moppert Justin. Ik haal mijn schouders op. Niet veel later zien we Pattie met rode ogen naar buiten lopen. Justin rent meteen op d'r af. Ik sta op van m'n stoel, maar wacht netjes tot dat Justin alles weet. Hij eerst.

'Twee keer in de vier weken moet ik aan de chemotherapie. Bestralingen zijn niet nodig. Wel draag ik de cold cap. Volgens die methode kan haaruitval aanzienlijk worden verminderd. En als dat helpt, vind ik dat wel fijn'. Ik knik. Pattie heeft mooi lang haar. 'Maar dat is wel het minste waar ik me druk om maak'. Ze kijkt de kant op van Justin. Zonder woorden begrijp ik wat ze bedoelt. Ik heb in de afgelopen tijd vooral geknikt. Ik weet gewoon niet wat ik moet zeggen. Ik vind het zo erg, zowel voor haar als voor Justin en de gehele familie. Pattie is de liefste vrouw op aarde. 'Blijven jullie vannacht alsjeblieft hier?' Ik kijk Justin aan. 'Natuurlijk, geen probleem. We blijven zolang dat nodig is'. Ik antwoord voor hem. Dit is het minste wat we kunnen doen. Als dit de manier is hoe we haar door deze kankerstrijd kunnen helpen, heel graag. 'Als je iets nodig hebt of iets wilt of wat dan ook moet je dat wel aangeven!' Ze knikt liefjes naar me. 'Ik wil niet dat jullie nu al voor me moeten zorgen. Ik probeer zoveel mogelijk nog zelf te doen'. Ik knik. 'Weet je wat het gekke is?' Ik kijk Pattie nieuwsgierig aan. 'Ik heb dan wel een heftige ziekte, maar ik voel me gewoon heel goed. Ik heb geen pijn en ik voel me ook niet ziek'. 'Ik wil je niet bang maken, Pattie.. Maar de chemo's laten je vaak wel ziek voelen'. 'Daar heb je gelijk in. De dokter heeft me daar ook al op voorbereidt. Dat vind ik wel heel eng, hoor'. 'Als je maar weet dat we er altijd voor je zijn en wees niet bang of voel je niet rot als je hulp nodig hebt van ons. Je hebt zoveel gedaan voor Justin, maar ook voor mij. Wij zijn hier nu om jou te helpen'. Ze staat op van de leren bank en loopt mijn richting op. Ik sta ook op. Pattie omhelst me. Ik hoor haar zachtjes snikken. 'Wij houden van je, Pattie. Je hoeft dit niet alleen te doen!' Na die woorden hoor ik ook Justin snikken.