Hoofdstuk 15

Als ik weer op school kom weet Martha het al van Nils, ze weet zeker dat Nils mij leuk vind. Ik weet het nog steeds niet, het is gewoon niet logisch. Maar ik heb het gelukkig nog niet verteld van de jongens, Het is echt super moeilijk om het voor me te houden. Ik ben gewoon zo blij, en alles zal vanaf dan beter worden. Als ik mijn vriendinnen zie loop ik op ze af. ‘Jullie kennen Wesley wel toch? hij is zo knap, hij lijkt echt op Justin’ Ik kijk Martha aan en ze denkt hetzelfde als ik. Ik besluit niks te zeggen, ze ontdekt zelf wel hoe hij echt is. Niet dat ik hem ken ofzo, maar hij is gewoon een stalker. Net zoals Jelle. Logisch dat ze vrienden zijn geworden… Ik word wakker uit mijn gedachtes omdat ik een por in mijn zij krijg van Silke, ‘Emma waar ben je met je gedachtes?’ zegt ze lachend, ‘Neverland’ antwoord ik. Ik weet niet waar dat vandaan kwam maar ik zei gewoon iets. Als we naar het drama-lokaal gaan doe ik mijn schoenen uit en ga ik naast Hannah zitten, Want Hannah staat gemiddeld een U voor drama. Als dagopening vraagt de drama docent aan ons: ‘Wat vinden jullie het mooiste ooit?’ . Sommige mensen kwamen met dingen als: ‘Mijn Oma en Opa samen dansend op het strand’. Ik weet het meteen al, Nils op zijn gitaar die voor mij zingt. Ik steek mijn vinger niet op, niemand hoeft te weten dat Nils mij leuk vind. Niet dat ik zeg dat het zo is, maar oke. Hannah steekt wel haar vinger op. Ik ben even bang dat ze iets over Daan gaat zeggen, maar gelukkig is dat niet zo. Ik moet gewoon mijn vriendinnen vertrouwen over het gedoe met de jongens, het is trouwens voor hun even erg als voor mij. We kunnen het niemand echt vertellen, zonder dat mensen rare dingen gaan denken. Want dit is wel iets heel bijzonders, vier vriendinnen die verkering krijgen met hun idolen.

In de pauze zit ik gewoon met Hannah en Martha te kletsen, tot Hannah gebeld word. We lopen mee en ze playbacked met haar mond: ‘Het is Daan!’ Ik probeer mee te luisteren met het gesprek maar ik volg het niet echt. Hannah krijg op een bepaald moment twinkels in haar ogen en het lijkt net alsof ze moet huilen, van geluk. Ik weet al meteen dat het over het verhuizen gaat, eindelijk kan ik al blij zijn met Hannah. Waarschijnlijk verteld Daan het niet van Rein, Owen en Nils, dus de andere meiden moeten nog even wachten. ‘O my god Meiden’ ‘wat is er??’ vragen ik en Martha tegelijk, waarop Hannah antwoord: ‘DAAN KOMT HIER IN UTRECHT WONEN EN HIJ GAAT HIER NAAR SCHOOL’ ‘O MY GOD IK BEN ZO BLIJ VOOR JE’ zegt Martha tegen Hannah en we hebben samen een groepshug, net zoals bij de meet & greet. De tijd gaat echt heel snel, het is inmiddels al 2 weken geleden maar het voelt als 2 dagen geleden. ‘Ik ga Indy halen’ zeg ik en ik ga op zoek naar Indy. Ik vind haar uiteindelijk bij de wc’s en ik zeg: ‘Hannah heeft een heel leuk nieuwtje’ . Indy gaat mee en als we bij Martha en Hannah zijn legt Hannah het allemaal uit. Dan gaat Martha’s telefoon, Owens hoofd staat op haar telefoon. De jongens, ze hebben het allemaal afgesproken. Martha krijgt blijkbaar ook het goede nieuws te horen en zij is ook superblij. Ze verteld het weer aan ons en ik doe weer alsof ik van niks weet. Ik kijk Indy verdrietig aan, want ik zie dat ze het niet leuk vind dat zij niet gebeld word. Ik geef haar een knuffel. Opeens word onze knuffel verstoord omdat mijn telefoon afgaat. Rein belt me. Ik neem op en luister naar wat Rein zegt. Ik doe alsof het Nils is en ben zogenaamd heel blij. Ik zie aan Indy’s blik dat ze het echt niet leuk vind, dus ik besluit om mijn telefoon aan Indy te geven. ‘grapje schat’ fluister ik in Indy’s oor en ze pakt mijn telefoon. Als ze de stem van Rein hoort begint ze te springen van blijdschap. ‘O MY GOD REIN IK BEN ZO ONTZETTEND BLIJ’ schreeuwt ze door de telefoon heen, waardoor wij moeten lachen. ‘En nu moet Nils jou ook bellen’ zegt Hannah, maar ik schud lachend mijn hoofd. Ze kijkt me raar aan maar focust zich daarna weer op Indy, die op de grond licht te gillen. Iedereen kijkt haar raar aan, maar het maakt haar niks uit. Dat snap ik volkomen, ik was ook zo blij toen ik het hoorde. Als Indy weer rechtop staat zeg ik tegen de meiden: ‘Surprise!’ Martha kijkt me raar aan,’Emma wat is er?’ zegt ze lachend. Ik leg alles uit en nu staan we met zijn vieren te springen. ‘Onze vriendjes en onze idolen komen gewoon naar onze school!’ schreeuwen we uit, niemand kan onze dag meer verpesten. Zelfs Wesley niet. We lopen met ons vieren naar de wc en daar zie ik iets heel raars, wat ik wel had kunnen verwachten. Wesley staat tegen te muur aan te zoenen, met Nola.