055

Lauren Brown

Ik had Justin vanochtend laten liggen, terwijl ik met Jane en Sam op stap ging. We zijn de stad in gegaan, hebben wat geshopped, koffie gedronken en daarnaast zijn we nu aan het lunchen. 'Hoe is het gister eigenlijk afgelopen?' Vraagt Sam nieuwsgierig. 'Justin is met me mee naar huis gegaan. Hij weet dat ik het Ryan nog niet verteld heb, maar hij gunt me de tijd die ik nodig heb'. Sam knikt. Ik neem een hap van mijn baguette met kaas, rucola, tomaat en komkommer. Een luide toon gaat door de zaak heen. Ik schrik op en besef dat het mijn ringtone is. Justin belt. Ik sta op en loop naar buiten. 'Hi!' Begroet ik hem. 'Kan je alsjeblieft hierheen komen. Het gaat niet goed met mijn moeder. Ik heb je nodig'. Ik sta verstijfd. 'W-Wat is er aan de hand?' 'Ik ben nog bij je thuis. Kom snel hierheen. Ik wacht op je'. Voordat ik nog wat terug kan zeggen, heeft Justin de telefoon al opgehangen. Ik stop mijn telefoon in mijn kontzak en loop de zaak weer in. Ik pak mijn leren jasje van de stoel en doe die aan. Ik pak daarna mijn tasje van de stoel naast me en sla die om mijn schouder. 'Waar ga je heen?' Vraagt Jane verbaast. 'Het gaat niet goed met Pattie. Ik moet naar huis, Justin wacht op me'. Ik pak snel een briefje van twintig uit mijn tasje en leg die op de tafel neer. Zo snel als ik kan, ren ik de zaak uit op weg naar mijn auto.

Gehaast steek ik de sleutel in het slot. Ik draai de sleutel om en duw de deur open. Ik gooi de deur met een klap dicht en ren naar de woonkamer toe. Daar zit Justin ongeduldig met rode ogen op de bank. 'Sorry, sorry dat het zolang duurde'. Verontschuldig ik me. Ik ren op hem af en ga naast hem zitten. Ik sla mijn armen om hem heen. 'Het is kanker. Borstkanker'. Ik kijk Justin geschrokken aan. Tranen rollen over zijn wangen. Ik weet niet wat ik moet zeggen. Ik staar Justin aan en ook bij mij rollen de eerste tranen nu over mijn wangen. Ik omhels Justin nogmaals. 'Waar is ze?' Vraag ik snikkend. 'In het ziekenhuis'. Ik sta meteen op van de bank en steek mijn hand naar hem uit, als teken dat hij die moet aanpakken en op moet staan. Hij neemt 'm niet aan. 'We moeten erheen. Ze heeft ons nu nodig. Ze heeft in ieder geval jou nodig'. Hij knikt en twijfelt dan even. Toch staat hij dan op.

'Pattie Mallette, kunnen we naar haar toe?' Vraag ik ongeduldig aan de vrouw die achter de balie zit. De vrouw neemt haar tijd. 'Pardon? Kunnen wij naar Pattie Mallette toe, vroeg ik!' Justin plaatst zijn hand op mijn schouder. 'Ik ben voor je aan het kijken, jonge dame. Even een momentje geduld'. Ik zucht. Dat heb ik niet. Nooit gehad ook. 'Mevrouw is aanwezig op de vierde verdieping. Mevrouw is nog in gesprek met de dokter, neem daar even plaats in de wachtkamer. Het zal niet lang meer duren voor zij klaar zijn.