Chapter 6

Sam point of view

Tegen de voormiddag aan had de zon zich al helemaal moeten overgeven aan de grauwe regenwolken. Voor de rest verliep de dag vlotjes. Embry lag nog steeds te slapen, arme knul. Ik wou dat het anders zou verlopen maar dit was nu eenmaal ons lot. Ik nam me voor om binnen een halfuurtje even bij Sue Clearwater binnen te springen omdat ik bijna zeker wist dat ik Billy daar zou vinden. Voor hem was het een bijna dagelijks ritueel om te kijken hoe dat het met Sue gaat want ze heeft namelijk haar handen vol met Leah en Seth. Het ideale duo om aan te tonen hoe echte broeder en zusterliefde in elkaar zat. Een rasechte wolventiener en een bijna volwassen wolvenmeisje. Maar daar zouden ze mijn vlugge visite niet aan te danken hebben. Ik wou het namelijk even met Billy over Jacob willen hebben met de bedoeling dat ik uit dat gesprek misschien wat wijzer zou kunnen worden en een mogelijke verklaring kon geven aan zijn abnormale gedrag van deze morgen. Al snel stond ik voor haar voordeur en hoorde bekende stemmen. Mijn wijsvinger kreeg de kans nog niet eens om op de bel te drukken want ik hoorde Seth al van de trap donderen waardoor hij met de deur uit huis viel.
‘Sam! Wanneer mag ik nu eens met je mee op pad? Je zit het me al zo lang te beloven!’
‘Seth, laat Sam even fatsoenlijk binnenkomen zonder hem te overdonderen met je overvloed aan enthousiasme. Sam, kom maar binnen, we zitten in de keuken.’ klonk vriendelijk vanuit de de andere kant van het huis.
Ik hoorde Billy zijn bekende lach. De laatste tijd was hij hier ook niet meer weg te slaan. Nog voor ik me kon neerzetten op een stoel kreeg ik een heerlijke kop zelfgemaakte thee in mijn handen geduwd. De aroma van de thee en de vaas vol met geurende bloemen slokte me op in een aangename rustieke sfeer. Sue was één van de beste huismoeders die ik in heel m’n leven had gezien.

Na een gezellige namiddag die gevuld was met thee drinken, gezellig praten met Billy en Sue en af en toe Seth er eens op wijzen dat hij de gesprekken van volwassenen niet moest afluisteren, sloot ik hun voordeur achter me. Het was dan wel een aangename namiddag geweest maar ik was er niet wijzer uit geworden. Billy had van het rare gedrag van zijn zoon zelfs nog niets gemerkt. Waarschijnlijk zat ik me nu gewoon zorgen om niets te maken. Morgen zal alles gewoon weer zijn normale gang aannemen. Om mijn gedachten even te kunnen verzetten was ik van plan om een boswandeling te maken en dan ook een kijkje te nemen hoe dat Jared, Paul en Jacob het stelden. Ik liet mijn vingertoppen over de varens glijden. Kleine waterdruppeltjes vormde zich op mijn vingertoppen. Als je al zo vaak tijd in de natuur hebt doorgebracht wordt je er geleidelijk aan één mee besteed je meer aandacht aan de kleine details die het nu net zo mooi maken. Hoe zou het ochtendbeeld van een weide eruit zien zonder de ochtenddauw?

Na nog wat meer denkbeeldige voorbeelden van wonderlijke details van de natuur voor mezelf op te sommen besloot ik om me om te vormen tot een deel van de natuur zelf en niet meer de toeschouwer die ik tot nu toe nog was geweest. De kwaliteit van mijn gehoor- en reukvermogen schoot als een pijl de lucht in. Ergens in de richting van het noorden hoorde ik de ritmische passen van de rest van de pack. Contact met ze kreeg ik nog niet meteen want ze bevonden zich toch een eind van me weg en waren niet echt gefocust op het horen van andermans gedachten. Hun ritme bleef constant dus er was niets onrustwekkend. Langzaam dwaalde ik door het bos en probeerde aan niets te denken. Fluitende vogels, Krakende boomstammen, rondspringende eekhoorns nog op zoek naar de laatste beukennoten en pijnboompitten van het jaar, ritselende bladeren, wegrennende konijnen, stromende beekjes en rivieren, krakende takjes onder m’n poten. Simpelweg kleine details.
‘Hi, stoor ik?’
De kleine Seth probeerde me met volle vaart in te halen.
‘Nee, helemaal niet. Je bent me nu wel een verklaring schuldig.’
Hij keek me aan met een onschuldige maar toch betrapte blik. Betrapt omdat hij alleen door de bossen zwierf.
‘Ah, gewoon. Leah kwam thuis en vond het maar niets dat je weer langs was geweest en je kent haar, ze houdt enorm veel van drama en overdrijven. Dus ik had blijkbaar hetzelfde idee als jou om heer even naar toe te komen.’ In stilte liepen we verder. Er waren trouwens toch geen woorden nodig om te kunnen communiceren. De anderen leden hadden intussen onze aanwezigheid opgemerkt en veranderde hun cours richting La Push. Embry was intussen ook al wakker want ik hoorde hem nog een beetje slaapverdoofd ‘Hey guys’ murmelen.
Even werd het weer stil en we concentreerde we ons op het rennen. Ik had Seth achterwegen gelaten omdat hij blijkbaar één of andere grap met de andere wilden uithalen wat trouwens toch zou mislukken wegens onze non-verbale communicatie. We liepen nog even stil verder tot dat ik in de verte een wolf zag die niet tot onze pack behoorde. Ik hield me op een veilige afstand om haar te kunnen observeren. Alsof ze in dagen niets meer had gedronken stortte ze zich op het heldere kristalwater van in het kleine beekje. Ze zag er moe en uitgeput uit. Afgeleid door haar verschijning had ik de andere uit het oog verloren.
Met het horen van Jacobs gedachten liep alles uit de hand. Ze hadden de geur van een kleine vampier opgevangen en waren nu niet meer te stoppen. Een troep op hol geslagen paarden. Gehuil en gegrom vielen nu niet meer te onderscheiden. De crèmekleurige wolf zag ik niet meer aan het beekje staan maar had het nu zelf op het rennen gezet richting de jonge vampier en de troep moordlustige wolven. Nog iets veranderen kon ik niet. Hij zou verscheurd worden en wat er met haar zou gebeuren was nog onbekend. Jacobs gedachten waren monsterlijk maar werden gedwarsboomd door de mysterieuze wolf. Ik hoorde hun huid scheuren en de jongen verafschuwt schreeuwen. Wat ik er zelf letterlijk van zag was de val van het gewonde wolvenmeisje met de vampierjongen op haar rug in een diepe afgrond. Beiden plonsden ze in het water en de kringen in het water bleven enkel zichtbaar.

Was het mogelijk dat een wolf een vampier beschermde?