• Doemtij

Phoe, Anne. Deze was zeker niet gemakkelijk, ik hoop dat je hem alsnog leuk vind en dat dit je aanvraag een beetje beantwoord. Ik heb hier en daar namelijk wat aangepast.
Hier is Newt eigenlijk net in het kamp gekomen, net zoals in de film zeg maar. En voor de duidelijk, op het einde zegt hij toch Anne, terwijl ik jouw naam niet in het licht bracht. Wel, Charlotte heeft hem gewezen naar die tent en hem vertelt dat hij Anne daar zou vinden. Zo dat was het zo een beetje.
Ik wil je bedanken voor de aanvraag en veel plezier met lezen ^^
Groetjes Kangster!

Anne | Newt




Anne's vingers streelden zachtjes het stukje metaal dat ze daarnet nog in een vleugje alcohol had gedoopt. Het witte doekje, dat een paar centimeter verder in haar handbereik, op het ijzeren tafeltje lag, krulde ze rond haar vingertoppen en nauwkeurig veegde ze het mes tot in de details schoon. Vervolgens legde ze het blinkende voorwerp neer naast alle andere scherpe materialen en glimlachte tevreden naar het resultaat. Geen enkele bacterie, geen enkele ziektekiem zou ook maar tijdens haar behandelingen iemand ten schade brengen. Het was haar taak om iedereen ongeschonden en kern gezond uit deze tent te laten wandelen en dat was dan ook een regel waar ze enorm achter streefde.
      "Anne!" De paniek in Charlotte's stemgeluid was de grote oorzaak geweest dat Anne opkeek naar de opening van de tent, die ongeroerd bleek te zijn. Haar wenkbrauwen drukte ze in een frons en gealarmeerd keerde ze haar werktafel de rug toe, haar ogen geviseerd op de opening. "Charlotte?" Het vleugje angst dat in haar stem te bespeuren viel, probeerde ze zo goed mogelijk voor zichzelf te houden, maar dat bleek uiteindelijk mislukt te zijn toen Charlotte nog steeds niet door de opening verscheen. Rusteloos, doch langzaam reikte ze haar hand uit achter haar rug en vervolgde haar vingers blindelings naar de messen op het tafeltje. Haar vingers hulde ze stevig rond het handvat en met een bemoedigende zucht zette ze haar voeten zeer langzaam in beweging. Met elke stap die Anne zette, keek ze gealarmeerd rond haar heen, hopend dat W.I.C.K.E.D er niet in geslaagd was hun kamp te ontdekken. Ze hoopte Charlotte te zien eenmaal ze zou besluiten om door te opening te rennen, maar ze had zich echter al lang aangesloten bij haar eerste idee. Het beeld dat al maanden lang door haar hersencellen zweefde, het beeld dat als een foto op haar netvliezen was gebrand. De luchtschepen van W.I.C.K.E.D, die Anne's kamp zouden terroriseren, de luchtschepen die voor goed een einde aan The Right Arm zouden maken.
      Een onaangename stilte sijpelde door de kleine opening van de tent en net toen Anne's spieren leken te bezwijken van de immense overvloed van spanning, stormde er een onbekende jongen haar vertrek binnen. "Wie ben jij!" vroeg Anne, haar hart hamerde nog steeds als een gek tegen haar ribben aan en het mysterieuze figuur, dat zich staande hield aan een tafel, kon haar in geen enkel geval gerust stellen.
      "... Newt... Ik..." Zijn haastige ademhaling was nauwelijks verstaanbaar. De zachte, pijnlijke kreun dat vervolgens langs zijn lippen door schalde, lieten haar ogen voor het eerst op kijken naar de jongen. Ze had nog net gezien hoe zijn zachte bruine ogen in honing leken gesopt te zijn en ze een uiterst zoetige uitdrukking met zich mee droegen. Het glazige effect rond zijn irissen leek in duizenden stukjes gebroken te zijn, waarbij hij zonder enige aanleiding een wanhopig effect bij Anne uitzaaide.
      Zijn tong gleed langzaam over zijn droge, geraffelde lippen, waarbij ze een geschrokken zucht liet ontsnappen, toen ze nu pas opmerkte dat er een gapende wonde zijn prachtige gelaat, zijn prachtige uitstraling helemaal verknoeiden. Het voelde plotseling zeer vreemd aan hoe haar zintuigen niet meer honderd procent leken te functioneren.
      "Je... Je bent gewond," mompelde ze zachtjes, voordat ze gealarmeerd haar weg naar Newt volgde. Voorzichtig plaatste ze haar vingertoppen op het open gereten vlees van zijn wonde en gleed langzaam met haar duim over zijn rechterwenkbrauw, die de donkerrode kleur van zijn bloed met zich mee droeg. Haar vingers gleden vervolgens zachtjes over de kleine schrammen die de rest van zijn voorhoofd overtroffen, haar ogen gevestigd op zijn gezichtsuitdrukking. "Auwhh..." Anne's mondhoeken gleden een tikkeltje de lucht in, toen een klein protest sissend zijn lippen verliet. Het onaangename gevoel dat eerder haar lichaam in bedwang hield, leek nu volledig verdwenen te zijn. Het voelde op één of andere manier vertrouwd om deze vreemdeling in haar vertrek te hebben. Het voelde stiekem zalig om Newt in haar gezelschap te ontvangen.
      Het leek een eeuwigheid te duren voordat Anne zich uiteindelijk uit haar gehouwen standbeeld los rukte. Haar wangen kregen een licht roze kleur, toen ze opmerkte dat ze al enkele minuten Newts gelaat gedetailleerd in haar opnam. Een tikkeltje beschaamd rukte ze haar groene kijkers weg van zijn gezicht en drukte een vochtig doekje tussen haar vingers. Het was haar net ontgaan hoe geamuseerd Newt zijn mondhoeken in de lucht hees en de duizenden stukjes langzaam aan weer één geheel vormde in zijn irissen.
      "Dit kan misschien een klein beetje prikken," geconcentreerd drukte ze haar kiezen in de binnenkant van haar wang, waarbij ze het doekje zeer voorzichtig tegen zijn wonde drukte. Meteen kneep hij zijn ogen dicht en probeerde een kreun te onderdrukken. Vervolgens slaagde hij er in om een zachte grinnik over zijn droge lippen te laten glijden en rustig weer zijn bruine kijkers te openen. "Een beetje?" Wederom toverde Anne een glimlach op haar gezicht en een tikkeltje verlegen, sloeg ze haar ogen neer op haar handen, die een verband uit zijn verpakking haalde. Behoedzaam drukte ze het verband tegen zijn wonde aan en gespte het aan het einde nauwkeurig vast.
      "Zo. Zo goed als nieuw." Zijn vingers gleden al snel naar de naakte huid van zijn nek en ongemakkelijk streek hij met zijn nagels over zijn huid, terwijl zijn ogen doordringend naar haar verschijning staarde. Hij had totaal geen idee hoe hij Anne moest bedanken en hoewel een simpele dankjewel het enige was wat in hem opkwam, leek dat helemaal niet genoeg te zijn. Ondermaats was nog zacht uitgedrukt.
      De lucht om hen heen zinderde van de elektrische spanning en de wervelwind aan emoties die de vederlichte zoen op haar wang teweegbracht. Het verlangen naar meer kolkte diep in haar borstkas. Ze wilde meer, ze wilden veel meer, maar op dit moment leek deze vederlichte aanraking net dat gene te zijn wat er toe deed. Want toen ze weer langzaam op keek en haar ogen die van Newt kruisten, zag ze hoe zijn wangen een zachte roze kleur hadden gekregen.
      "Je bent echt een wonder, Anne."

Reageer (3)

  • Slughorn

    Aw! Wat Schattig ^^

    9 jaar geleden
  • chanyeoI

    Ah, thank you!
    Ik vind hem echt geweldig!
    Schrijf je misschien ook vervolgen? Dan ga ik daarvoor namelijk iets verzinnen.
    +kudo

    9 jaar geleden
  • 160917

    Die laatste zin is echt cute!

    9 jaar geleden

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen