|| 46

Met kleine bange oogjes kijk ik Dylan de volgende ochtend aan. Zou hij het Luke vertellen? Haatte hij me echt niet?
“Jade, wees niet zo bang.”, “Maar-“, “Nee, Jade, ik ga niks tegen Luke vertellen. Ik vind dat jij dat zelf moet doen, maar ik hoop wel dat je er niet te lang mee wacht. Anders zal ik misschien tot dingen moet overgaan die ik niet wil.” Bang knik ik en trek Dylan in een knuffel.
“He tortelduifjes, gaan jullie mee de stad verkennen? Iedereen gaat mee.” Ik knik snel van nee, ik wou even alleen zijn. “Ik ga mee, maar Jade blijft hier, ze heeft hoofdpijn.” Antwoordt Dylan, waarna hij zijn kleren aandoet, zich snel opfrist en onze kamer verlaat.
Ik stelde me recht en ging even douchen, misschien dat ik me hierdoor wat beter voelde.
Na het douchen installeerde ik me op het bed en keek naar mijn gitaar die neer lag in het hoekje van de kamer. Ik had hem mee om te kunnen blijven schrijven aan mijn liedjes, maar had hiervoor nog niet echt inspiratie gehad of alleen geweest. Ja alleen want ik durfde niet te zingen als iemand in de buurt was. Niet van te onzeker, ik heb vroeger genoeg gezongen. Maar misschien zou Luke mijn stem herkennen als ik zong. Misschien kon ik nu deze gevoelens proberen neerschrijven? Misschien was dit het moment wel.
Eerst warmde ik mezelf even op, door wat covers te spelen en te zingen. Na een tijd sprong er een stukje tekst in mijn hoofd, en dit moest ik even op papier zetten.

Ik leg mijn gitaar aan de kant en kijk nog eens naar het stukje die ik net had gezongen. Zaten de akkoorden en de toon goed?
Ineens hoorde ik gekuch en geschrokken kijk ik naar de deur. Calum.
"Heb jij dat geschreven?" Verlegen knik ik.
"Jade, wij moeten samen met jou een lied schrijven. Je bent super en dan nog zo een prachtige stem!" Ik wordt rood en eerder van schrik dan verlegenheid.
"Nee Cal! Zo goed ben ik echt niet.. En ik heb al zeker geen prachtige stem.."
De andere vier komen ook binnen en Dylan kijkt lachend naar mijn gitaar. Hij zegt al heel de tijd dat ik mijn eigen zang en schrijven verwaarloos.
"Speel jij gitaar?" vraagt Mike en verlegen knik ik. Ashton kijkt me met een licht geïrriteerde blik aan, maar dat zie ik niet, want ik kijk smekend naar Calum om niks te zeggen.
"En ze heeft een prachtige stem! Een van de beste die ik ooit gehoord heb!" roept Calum enthousiast. Iedereen kijkt me enthousiast aan om iets te laten horen en tranen uit angst springen in mijn ogen.
"Nee ik wil niet iets voor jullie zingen. Ik ben echt niet zo goed als hij beweerd." Calum kijkt me geschokt aan
"Jade, laat het ons gewoon horen.", "Nee Calum, stop! Ik wil het niet!” Een traan glijdt over mijn wang en Calum zet geschokt een stap achteruit.
“Cal! Als ze niet wilt, dan wil ze niet. Stop met je altijd zo op te dringen!" zegt Luke boos. Cal kijkt hem met tranen in zin ogen aan. Ik heb Luke nog nooit zo boos gehoord.
“Maar Luke-“, “Nee!” Ineens loopt Calum weg en Michael loopt er achter aan. Tranen lopen over mijn wangen, meer omdat ik schrok van alles wat net gebeurde dan van droevigheid. Luke wilt naast me komen zitten, tot hij Ashton zijn boze gezicht ziet.
“Ga achter Cal, nu Luke!” Luke knikt en gaat dan ook de kamer uit, waarna Ashton mij nog eens boos aan kijkt en Luke volgt. Ruzie in de groep en allemaal door mij, ik zou hier beter weggaan..