Die spiegel
Je doet je best om te bedenken waar je dat gezicht eerder hebt gezien, maar je kan je het niet herinneren. Hoe goed je ook probeert na te denken.
Dat heb ik bijna dagelijks, ik kijk elke ochtend, elke avond in die spiegel, maar elke dag zijn mijn ogen anders dan ik ze herinner, ze kijken anders, het zijn niet mijn ogen, van wie zijn ze? Mijn mond die daar praat, is niet de mijne, die neus heb ik nooit gehad.
En dat haar, wie is dat persoon, wie heeft mijn geest in dat lichaam gedaan, waarom voel ik alsof het niet mijn lichaam is, waar is mijn lichaam, mijn ware lichaam.
Ik word weer wakker, mijn geest word weer terug getrokken naar dit onbekende lichaam, maar het voelt niet alsof ik er aan gewend ben. Mijn benen zwaaien het bed uit, mijn hoofd hangt en kijkt naar die lelijke blote benen. Geen kleding. Geen herinneringen. Geen eigendommen. Niet eens mijn lichaam.
Ik kijk op, terug naar die verdomde spiegel, maar ik herken het meisje in die spiegel nog steeds niet. Ik wil schreeuwen, slaan, opstaan en dat mens uitschelden. wie ben jij! Waar kom je vandaan! Waarom zit ik in jouw lichaam!
Wie ben ik?
Waarom heb ik dit lichaam?
Ik loop naar de kast, mijn arm gaat omhoog naar de deur, maar pakt niet de klink, maar gewoon de rand en trekt het open. Waarom?
Mijn ogen gaan over de rommelige planken die mijn kleding hoort voor te stellen.
Ondergoed, een sportbeha, een basic hemd en een veel te wijde spijkerbroek, ik ben weer afgevallen. Ik kleed me om, doe de kast weer dicht, daar is mijn gezicht weer, haar gezicht, niet de mijne, wie ben jij?
Ik weet niet beter. Ik voel me niet thuis in het lichaam dat de mijne moet voorstellen, ik probeer me thuis te voelen, maar ik voel me alleen.
Alleen in je eigen lichaam, is dat mogelijk? Is het mogelijk dat je echt niet in het lichaam thuis hoort waar je in word geboren?
Hoor ik hier in dit lichaam? Ben ik eigenlijk de aliën die dit lichaam heeft overgenomen?
Er zijn nog geen reacties.