WithoutHim_

De muziek speelde als het einde van een droevig verhaal. Wie had ooit gezegd dat sprookjes altijd goed zouden eindigen, nooit zou ik nog de wereld op dezelfde manier zien. Het gapende gat in mijn borst waar vroeger mijn hart zat brandde door me heen. Ik staarde naar de lijnen op de weg die voorbij raasde en de bomen de zoefden, te snel voor men ogen om het te kunnen zien. Mijn vader was alles behalve voorzichtig op dit moment, hij wou me naar huis rijden, me instoppen net als vroeger en fluisteren dat alles goed kwam, maar was te koppig om een vliegtuig te nemen. Los Angeles was erg ver weg, maar aan zijn tempo kon je het halen binnen de 3uur. Ik sloot mijn ogen. Ik wou dat ik nog kon huilen, maar alle tranen waren al opgedroogd. Ik vroeg me af of ik nog leefde. Men hart bonsde niet meer, men gedachten stonden stil en ik wist zelfs niet zeker of ik nog wel ademhaalde. Alles ging goed komen, zonder hem…
Hem… Een pijn scheut ging door me heen, ik kreunde. Mijn vaders ogen schoten naar de achteruit kijkspiegel, me ongerust aanstarend. Ik glimlachte zwak en deed men ogen terug dicht. Nee, ik was sterker. Het zou even duren, maar ik kon zonder hem, dat wist ik zeker. Ik was sterker, veel sterker dan ze dachten. Ik griste naar de foto van mij en Jake. Het voelde goed zijn ogen te zien. Ik klemde hem tegen mijn borst aan en viel in een slapeloze slaap. Weg drijvend op gedachten die me weer naar hem zouden leiden.