EverythingIsDifferent_

Je komt in het leven op momenten waar je afscheid moet nemen, het einde van je leven nog niet en toch… Mijn vader hield het portier voor me open en glimlachte een lach waar ik zo van hield. Ik keerde me naar hem om en staarde naar de 2 jongens die voor een tweede keer aan elkaar zijde stonden. Deze keer niet om te vechten tegen het kwaad maar om mij te zien weggaan van het kwaad dat zich hier bevond. Ik slikte en mijn adem stokte in m’n keel. Ergens misschien, heel misschien, hoopte ik dat ik zou stikken aan te weinig zuurstof. Edward gromde, zijn ogen strak op mijn borst gericht, ik nam adem en hij ontspande. Ik sloeg men armen om hem heen, hem voor de laatste keer tegen men huid voelend.
“Ik ga je missen,” prevelde ik tegen zijn borst aan. Hij zuchte,”Ik bel je zoveel ik kan, als hij er niet is…”
Ik knikte,”Dankje, Edward. Ik hou van je”
“Ik moet gaan, ga nu maar bij Jacob voor hij je uit men handen sleurt.”
Hij drukte me nog even tegen zich aan en liet me dan snel weer gaan. Zo menselijk mogelijk als hij kon rende hij naar het bos, me achterlatend voor de allerlaatste keer.
Zeg tegen de andere dat ik van ze hou…Ik keerde me om naar de enorme gedaante naast me, die zichzelf duidelijk in toon moest houden. Ik keek op in zijn donkere ogen die vertroebeld werden door verdriet. Hij hoorde zich niet zo slecht te voelen, dat hoorde niet zo te zijn.
“Je bent vast blij dat je weer een gelijk had, is het niet?”
Hij grijnsde even, maar trok snel zijn gezicht terug. “Ik ga je missen…”
“Kom…” zei ik snel. Hij keek me verward aan.
“Kerstmis… Jij en Charlie. Ja?”
Hij knikte lachend en zijn ogen werden iets zuiverder. Ik zuchte en drukte een kus op zijn wang. Hij drukte me voorzichtig tegen zich aan, wetend hoe breekbaar ik nu was. Tranen rolde terug over men wangen, die hij op zijn beurt weg veegde met zijn grote handen. Hij streek met zijn duimen langs men wangen en drukte een kus op mijn hoofd.
“Ik hou van je, Jakey.”mompelde ik. Hij gromde, zacht vanuit het binnenste van zijn borst. Hij liet me los. Ik deed m’n best om niet terug naar hem te grijpen, hij en zijn warmte die ik het meest van allemaal zou missen. Ik fronste m’n hoofd, zuchte nog een diep en keerde me terug naar men vader. Hij glimlachte naar me, de lachrimpeltjes om zijn ogen en mond duidelijk zichtbaar. Ik was trots dat ik zijn dochter was, ik was trots dat ik kon zeggen dat ik op hem leek. Hij hielp me de wagen in en sloeg de portier dicht. M’n ogen bleven aan Jacob te blijven hangen, bang nooit meer zijn blik meer te kunnen zien. Ik was bang, ik wou hem bij me mee nemen, zo dicht mogelijk tegen me houden.
De motor klonk luid door in m’n oren, suizend door in mijn hoofd. Hij reed de oprit af. Ik zag een traan over Jake’s wangen rollen, glinsterend in het vage licht. De dag was voorbij gekropen en dit was de laatste keer dat ik dit vage licht zou zien. Ik fronste en liet de tranen terug lopen, Jacob zwaaide en verdween uit het beeld. Ik onderdrukte een schreeuw die op mijn tong brandde, ik wou terug rennen, me in zijn borst verbergen. Maar alles was anders nu… Ja, alles was anders.