I Have To Go!

Ik was geen man, ik was geen mens, ik was een wezen, bloeddorstig en onbreekbaar en toch…
Voor de 2de keer in men 100jaar had een meisje me bijna menselijk laten voelen. Ik liet me meeslepen in dit gevecht tussen 2 werelden, deze keer leek het nog erger dan bij Bella. Ik hield van Bella, meer dan van wie dan ook in deze wereld, maar nu was ik niet de gene die verliefd was, maar mijn broer. Ik hield van Charlotte, ze was het deeltje mens dat ik van Bella miste. Ze was een vriendin die iedere jongen nodig had om door te kunnen gaan. Ik wist dat Jasper spijt had, hij wou sterven als ze hem niet vergaf, maar ik kon niet toelaten dat hij haar zou doden. Doden door haar zacht en langzaam te breken, ieder deeltje van haar hart en haar tedere huid. Het groen in haar ogen zou vervagen en haar glimlach zou een vaag beeld zijn van schoonheid, vertroebeld door verdriet en verwardheid, diezelfde verwardheid die door scheen in de ogen voor me. Ouders, bang en ongerust om hun kleine meisje, stonden half in de deuropening, hun ogen kwaad op me gericht

“Waar is ze?” zijn woede klonk door in zijn stem.
Ik schraapte men keel,”Ze is boven. Wees rustig, ze is erg… kwetsbaar”
Hij fronste zijn voorhoofd en perste zijn lippen in een harde lijn. De vrouw knipte een traan weg die langs haar wang naar beneden rolde. Ze leek op zo veel verschillende manieren op hun, maar toch zo verschillend. Ze had haar moeders ogen en neus, haar vaders haarkleur en manier van denken en toch was ze anders…
De onschuldigheid in haar ogen was niet bij hun te zien en ook al was de liefde tussen hun duidelijk te zien, nooit zou het hetzelfde zijn als bij haar en Jasper. Het was onverbiddelijke liefde die beschreven werd in verhalen zoals Shakespear het zou schrijven. De mooiste woorden de wereld ooit gehoord heeft, sierlijk en elegant net als haar liefde hoor hem. Hij duwde me opzij en rende de trap op. Ik volgde, genoeg afstand nemend tussen ons in. Ze lag nog steeds strak in Jake’s armen. Ze huilde niet meer en schudde niet meer, ze zat daar gewoon, haar ogen op iets dat zich in de verte bevond. Ik wou dat ze reageerde, een teken gaf om aan te tonen dat ze niet in shock ging.
Ik ben bang…Ik slikte en vormde de letters ‘het is oké’ met men lippen. Ze stond op en rende naar hun toe, gaar armen stevig om hun nekken geklemd. Ze keek me aan, terwijl ze hun omhelsde.
Ik wil niet weg Edward. Ik wil bij jou en Jake blijven, maar ik moet hier weg. Ik knikte en probeerde te lachen, maar het kwam niet echt overtuigend over. Een grimas kroop over men gezicht, beangstigde zelf mezelf als ik het in haar gedachten zag. Ze glimlachte terug, haar ogen voor even oplichtend als vroeger maar het licht doofde bijna onmiddellijk als hij door haar gedachten schoot. Ze duwde haar ouders een stukje van haar af en bekeek hun aandachtig. Ze toverde een kleine glimlach om haar mondhoeken, alsof ze goed vond wat ze zag.

Charlotte’s POV:
Op de één of andere manier hadden 3 werelden zich in 1 enkele kamer verzameld. Mijn weerwolf, vampier en ouders, ze waren er allemaal, alle mensen van wie ik hield. Ze maakte geen ruzie, ze maakte zich zorgen, onnodig zorgen. Gewoon weer een meisje dat voor de verkeerde jongen viel, maar ik was blij. Ik glimlachte nog eens. Edward verliet zijn plek vanachter mijn ouders en liep naar men koffers die Jacob net gepakt had voor me, net voor m’n ouders toe kwamen. Hij hief hem op zonder enig probleem. Mijn vader nam een poging om hem van hem over te nemen, maar zakte naar de grond. Edward grijnsde en nam het terug van hem over, beter dan mijn vader het kon. Al nam hij mijn vader en moeder er nog bij, dan zou het nog geen probleem om het van de trap te zeulen. Edward verliet de kamer en nam mijn ouders met zich mee, Jacob twijfelde, maar volgde hun voorbeeld. De stilte keerde terug naar de kamer en de glimlach vervaagde weer. Het voelde niet goed, overal waar ik keek leek hij ook te zijn, in iedere hoek van mijn kamer verschool zijn gedaante, zijn geur, zijn lach.
Ik keek de kamer rond, er was nog een ding te doen…
Ik keerde me om naar de muur achter me waar al m’n foto’s aanhingen. Één voor één trok ik ze eraf. Het merendeel van hun waren van mij en Jakey, mijn beste vriend op de hele wereld. Mijn witte huid viel op naast zijn donkere gespierde lichaam, het liet het mijne er zo kwetsbaar uit zien, als porselein. Ik glimlachte en stopte ze weg in mijn rugzak. Voor de laatste sloot ik mijn ogen, bang voor zijn gouden ogen blonde haar. Ik streek langs het papier, kon bijna zijn huid voelen onder men vingertoppen, brandend tegen die van mij. Ik huiverde, hij hing aan me vast. Hij zat in mijn hart, liet het kloppen en nu… nu klopte het niet meer, het brak ook niet echt maar het stond gewoon stil, probeerde zichzelf bij elkaar te houden. Ik nam een hap lucht en opende men ogen weer. Ik hield van hem, daar kon ik niet om heen, maar ik wou niet van hem houden. Hij was niet goed voor me, Jacob had gelijk gehad, dat deed hij wel meer, enkel wees niemand hem er op. Mijn lippen drukte een wang op zijn witte perfecte gezicht en zijn ogen glansde zoals altijd. Het was een foto van toen alles anders was, van toen hij nog van mij was. Ik zuchte en stopte ook die weg. Ik wou me hem nooit meer herinneren maar hem verscheuren… daar was ik niet sterk genoeg voor. Ik slikte, probeerde hem weer naar de achtergrond te duwen.
“Je vader wacht op je in de auto, wil je nog wachten tot je zus thuis komt?”
Ik schudde men hoofd en veegde de tranen van m’n wangen weg.
Ik hou van je, Edward. Meer dan je denkt…Hij greep me bij m’n schouders en drukte me tegen zijn koude stenen borst aan.
“Zeg nooit dat ik niet van je hou, want dat doe ik wel. Ik koos jou kant, ik ben hier dus…”
Ik liet hem zwijgen, door hem mee de trap af te trekken.