020

'Dankje', zei ik glimlachend.
'Ik kom kijken!' verzekerde hij me. 'En Harry ook'.
Ik kon geen woord bedenken om terug te zeggen, en stootte een gek gepiep uit, wat Draco gelukkig niet hoorde.
'Nou, uuh, doei', zei ik ongemakkelijk
Ik rende snel weg. Naar de... Wacht naar wat? Ik wist helemaal niet waar ik heen moest! Zenuwachtig keek ik om me heen. Het Zwerkbalteam was al weer weg en Draco ook, verder was er niemand. Plotseling leek het wel of professor Anderling uit de lucht kwam vallen. Ik slaakte een zucht van opluchting en rende naar haar toe.
'Niet rennen in de gang Griffel' zei ze.
'Professor wacht!' riep ik hijgend. 'Waar moet ik heen voor het ETT?'
Ze draaide zich om.
'Natuurlijk. Lekker geslapen'.
Ik slikte.
'Professor alstublieft waar mo-'
'Naar het meer', zei ze zuchtend. 'Een beetje opschieten alsjeblieft'.
Snel knikte ik en rende naar buiten. Ik wist blindelings de weg naar het meer. Ik kwam daar heel vaak. Als ik me rot voelde, om te studeren of wat dan ook. In de verte doemde een lichtbruine grote tent op.
'Wow', zei ik zacht.
Er klonken verschillende stemmen uit de tent. Ik kon niet aan kloppen en liep aarzelend naar binnen. Professor Perkamentus, twee andere mensen die ik niet kende en twee andere onbekende kinderen keken me aan.
'Aaahhh, Hermelien', zei professor Perkamentus. 'Je bent er. Mag ik je voorstellen aan Madame Mallemour en Brianna'.
Ik keek naar het tweetal. Madame Mallemour was bijna een reus. Ze moest bukken omdat de tent anders omviel. Haar bruine korte haren glansde en haar blauwe ogen schoten de kamer rond. Brianna had goud blond lang haar en vriendelijke groene ogen, de op mij waren gericht.
'Allo', zei ze met een Frans accent. 'Jij bent dus Hermelien?'
Ik knikte.
'Uuhm ja', zei ik. 'Hoi'.
'En aan Karkarov en Dave', vervolgde Perkamentus.
Karkarov was groot zag er sterk uit en droeg net zoals Dave een grote winterjas. Hij keek me nors aan. Dave daar in tegen keek me aan zonder gevoelens en ik vond meteen Madame Mallemour en Brianna aardiger.
'Het ETT is begonnen!'