• Delfino
Okay, this it peeps! Het duurde misschien even, maar ik ben uiteindelijk nog best tevreden over het resultaat.
Ik hoop dat jullie en zeker Delfino hem ook leuk vinden!
Ik wil ook nog even zeggen dat ik geen wonder ben in grammatica, dus als er her en der foutjes zijn, excuseer ik me ervoor en probeer ik er de volgende keer zeker op te letten. Ook wil ik nog even laten weten dat ik liever de engelse termen gebruik zoals glade, greenie enz... Deze zet ik ook schuingedrukt zodat het voor mij iets overzichtelijker is.
Als laatste wil ik Delfino nog bedanken voor de aanvraag, I hope you like it ^^
Groetjes Kangster!
Ik hoop dat jullie en zeker Delfino hem ook leuk vinden!
Ik wil ook nog even zeggen dat ik geen wonder ben in grammatica, dus als er her en der foutjes zijn, excuseer ik me ervoor en probeer ik er de volgende keer zeker op te letten. Ook wil ik nog even laten weten dat ik liever de engelse termen gebruik zoals glade, greenie enz... Deze zet ik ook schuingedrukt zodat het voor mij iets overzichtelijker is.
Als laatste wil ik Delfino nog bedanken voor de aanvraag, I hope you like it ^^
Groetjes Kangster!
Sylvie | Thomas
Het tikkende melodietje dat zachtjes met het ochtenddauw wegstierf, leek het enige te zijn wat Sylvie op dit moment in de realiteit hield. Een realiteit die ze liever van haar schouders wilde schudden, dan deze glimlachend in haar armen te laten rusten. Ze had aan alles kunnen denken, ze had alles willen hopen toen ze voor de eerste keer haar blauwe kijkers gealarmeerd door de ruimte liet razen. Maar ze had echter nooit gedacht dat ze een best wel bijzondere plek zoals the glade ooit mocht bewonderen.
Natuurlijk keek ze verstard op toen de immens lange, grijze muren haar gezichtsveld voor zeventig procent hadden verdoezeld. Haar haren gingen letterlijk overeind staan en haar lippen leken plotseling hun contact te hebben verloren, waarbij de jongens het niet konden weerhouden om een lachje te laten ontsnappen.
Deze jongens, die beweerden dat ze hier al een tijdje leefden, noemden zichzelf gladers en zij keken even geschrokken op toen ze Sylvie voor de eerste keer mochten bewonderen. Toen ze voor de eerste keer een meisje mochten bewonderen. Echter tolereerden de jongens haar gezelschap niet zoals ze dat tot nu toe bij de anderen greenies wel hadden gedaan. In het begin van haar nieuwe leven werd ze bewonderd als een prachtig kunstwerk, maar ze werd echter al snel een onafgewerkte tekening die de jongens maar al te graag in een hoekje verborgen probeerde te houden.
"Hey there, Greenie!" Haar gedachten verpletterde in duizenden stukjes toen de donker blonde jongen, die een belangrijke rol had gekregen in deze gemeenschap, haar wel heel vrolijk begroette op deze vroege morgen. Zijn mondhoeken had hij zachtjes omhoog gerezen, waarna hij zijn hand door zijn warrige haren liet gaan. Een kleine poging om deze te fatsoeneren.
"Vandaag ga je bij de builders helpen. Ze hebben nog heel veel werk te doen, meer dan die shuckheads aan kunnen. Dus maak je borst maar nat!' Newt toverde een geamuseerde grijns op zijn gelaat en hij kreeg het behoorlijk moeilijk om een zachte grinnik te onderdrukken. Hij probeerde met zijn nonchalante gedrag haar wat te doen ontspannen, haar een plek te geven in deze gemeenschap. Newt had natuurlijk ook al lang opgemerkt dat ze zich niet helemaal op haar plek voelde in the glade en hoe hard hij ook zijn best deed om dat te doen veranderen, leek hij niet echt het gewenste effect te kunnen produceren. Echter gleed Sylvies rechtermondhoek ongestoord de lucht in toen ze knikte en zich losrukte uit de houding die ze iets te lang had aangehouden.
"De keeper, Gally, denkt misschien dat hij alles onder controle heeft. Maar geloof me, die shank heeft ze allemaal niet goed op een rij." Sylvie had totaal geen idee waar deze jongen precies op wilde doelen, maar het was hem op één of andere manier wel gelukt haar te doen lachen. Deze lach was niets meer dan de enorme waardering die ze had geproduceerd voor Newt. Zijn oprechte vriendelijkheid voelde op dit eenzame moment werkelijk zalig aan.
Een forse stem vulde op een dominerend indruk the glade en geschrokken keek Sylvie op naar Gally, de jongen, die zijn partner een furieuze blik toe schonk. De jongen had zijn vingers in een sterke greep naar binnen gekruld en de furieuze uitstraling op zijn gezicht temperde geen enkel greintje van de ondeugende emotie die zijn lichaam op dit moment helemaal in zijn macht had. De jongen leek de werkelijkheid helemaal verloren te zijn en hoe angstaanjagend zijn verschijning ook mocht zijn, toch leek ze geen moment te twijfelen, toen er een stemmetje in haar hoofd schreeuwde om zo snel mogelijk van hem weg te rennen. In tegenstelling volgde ze Newt en keek ze bewonderend toe, hoe de jongen zich niet bewust was van hun aanwezigheid. Deze drong echter pas tot hem door, toen Newt de jongen geamuseerd toesprak, een lichte grijns op zijn lippen gehuld.
"Gally, greenie hier komt jou vandaag een handje helpen." Een hatelijke, doch sarcastische lach schaterde voor enkele seconden tussen zijn lippen door, waarna hij zijn armen kruisten.
"Newt, zeg nu maar dat dit een shucking grapje is." Wederom siste er een hatelijke lach tussen lippen door, zijn hoofd schuddend. Zijn vingers hulde hij om een houten planken en met krachtige slag brak hij het ding in twee stukken. Newt antwoordde echter niet en dat zorgde ervoor dat Gally zijn wenkbrauwen mijlen ver de lucht in duwde.
"Greenie helpt hier vandaag mee als je dat nu leuk vind of niet." Newt rechtte zijn rug in een domineerede houding en drukte zijn vinger op de borst van de jongen. Hij hoopte maar dat hij duidelijk was geweest, zonder enige bezwaren. Vervolgens keerde hij Gally de rug en wandelde zonder enige zorgen terug naar the homestead. "Ohja, Gally. Als ik ook maar klachten hoor, dan beland jij deze avond in the slammer, begrepen?" Hij keerde zijn serene blik naar Sylvie toe, waarbij hij haar een speelse knipoog toestuurde en daarna zijn weg vervolgde. Echter had hij net niet opgemerkt dat Sylvie hem in stilte bedankte, een prachtige glimlach er boven op.
"Dus, wat kan ik precies doen?" De aarzeling in haar stem liet haar beetje bij beetje dieper in haar schoenen zakken en nerveus priemde ze haar ogen naar het smaragdgroene gras en schuurde een tikkeltje ongeduldig met haar rechter voet over de grond. Een gehele dag met deze jongen te moeten doorbrengen leek zo goed als onmogelijk. Sylvie had totaal geen idee hoe ze deze taak met vrucht kon vervullen, daarom forceerde ze haar mondhoeken een tikkeltje de lucht en keek op naar de norse blik van Gally.
"Het beste wat jij op dit moment kan doen is op een bankje gaan zitten en wachten tot deze dag voor bij is." Sylvies ogen sloegen al meteen weer naar de grond toe en het liefste wat ze op dit moment wilde doen was schreeuwen. Ze wilden schreeuwen, ze wilde Gally terug bij zijn verstand brengen, maar ook dat leek voor haar een hopeloze zaak.
"Ik weet dat ik niet echt behulpzaam ben, maar is er niets dat ik kan doen. Ik probeer ook maar te helpen..." Newt was nog maar enkele seconden verdwenen en het eenzame gevoel nam al snel weer bezit van haar lichaam. Het taste haar spraakzaamheid aan. Het werd plotseling zeer moeilijk om te glimlachen.
"Kijk, greenie. Ik heb jou hulp helemaal niet nodig. Ik heb helemaal niets aan een... Een meisje! Ik heb helemaal geen nood aan iemand met twee linkerhanden die nog niet eens haar shucking naam kent!" Zijn tirade leek eindeloos door te gaan en het koste Sylvie nog maar enkele seconden voor ze in tranen zou uitbarstte. Ze wilde de jongen tegen spreken, ze wilde hem vertellen dat ze wel degelijk kon helpen. In tegenstelling wilde ze ook wegrennen, ze wilde iedereen de rug toekeren en wegrennen naar een eenzame oneindigheid. Op dit moment leek ze alles te willen, echter werd haar gezag niet beantwoord en plotseling werd ze wakker geschud door een stem waar ze meteen een gezicht kon opplakken, Thomas.
"Hey, hey, hey... Zo is het wel genoeg, Gally." Thomas plaatste zijn handen tegen de borst van Gally en gaf hem een zacht duwtje, zijn aderen gespannen. "We zijn allemaal greenies geweest. We weten allemaal wat ze door maakt op dit moment, dus ga nu niet de slinthead uit hangen." De ogen van Gally keken furieus op naar Thomas, waarbij de aderen in zijn slapen bijna leken te exploderen. Hij was duidelijk niet blij dat net Thomas de gene was die Sylvie te hulp schoot. Uiteindelijk na een immens diepe zucht, vluchtte Gally met gebalde vuisten van Sylvie en Thomas weg.
"Alles oké?" De bezorgde glans in zijn irissen leek haar terug in de realiteit te brengen en ongemakkelijk knikte ze met haar hoofd. Helaas was alles helemaal niet in orde. Het was zelfs vreselijk hoe ze zich op dit moment voelde. Sylvie kon op geen enkele manier beschrijven hoe pijnlijk het leed was dat er door haar aderen stroomden en haar langzaam van binnen uit kapot maakte. Centimeter voor centimeter...
haar zouten tranen gleden moeiteloos over haar ijskoude wangen naar beneden en hoe graag ze deze ook wilde verstoppen voor Thomas, leek er geen ontkomen aan. En dan uit het niets hulde Thomas zijn armen rond het snikkende lichaam van Sylvie en drukte haar stevig zijn borst. Sylvie opende haar mond om wat te zeggen, maar klemde uiteindelijk toch maar weer haar kaken op elkaar, ze had eigenlijk helemaal geen idee wat ze moest zeggen, wat ze moest doen. Vervolgens drukte Thomas zijn lippen in een vluchtige beweging op haar haren en hoewel Thomas deze actie krankzinnig vond, was dit net juist waar Sylvie al die tijd naar verlangt had.
Reageer (3)
Leuk geschreven meis ^^
9 jaar geledenOh wow ik ben helemaal weg van je schrijfstijl!
9 jaar geledenI love it! Thank you! Echt prachtig geschreven!
9 jaar geleden