Rotondes: over het maken van keuzes

Vandaag is de dag, de dag waarop ik mijn toekomst vastleg... hopelijk.

Ik heb altijd al de drang gehad om mezelf te bewijzen, de beste te zijn of in ieder geval het beste uit mezelf halen. Niks de kantjes ervan af lopen, niet later dat huiswerk maken, later die fitnesstraining doen, maar nu!

Persoonlijk denk ik... of weet ik eigenlijk wel zeker, dat die drang is voortgekomen uit mijn pestverleden. Ik wil er niet te veel op ingaan, maar overgewicht, diabetes en het feit dat je daardoor soms een andere behandeling krijgt van leraren, maken je vaak niet de favoriete leerling van je klasgenoten. Omdat zij mij niet waardig genoeg achtten om als een mens met gevoelens te worden behandeld, maakte ik het mijn doel te bewijzen dat ik wel waardig ben en zelfs de beste. Ik haal geen onvoldoendes, maak geen onverstandige besluiten, pest mensen niet, roddel niet, klets graag met de leraren, stel vragen, maak mijn huiswerk, vraag of het proefwerk doorgaat (ja, sorry hoor, maar ik heb daar uren ingestoken om het te leren?) en wil vooral veel bereiken in mijn leven.

De middelbare school was niet bepaald een feestje voor me, maar het was wat educatie betreft wel makkelijk. Je route in het middelbaar onderwijs wordt vrijwel voor je uitgestippeld, je hebt beperkte keuzes en kiest meestal voor de vakken waar je het beste in bent. Deze route heb ik met hard werken zeer succesvol afgelegd, maar de route eindigde ergens en toen stond ik opeens voor de rotonde van keuzes. Een rotonde met een miljoen afslagen en ik wist niet welke afslag ik moest hebben en dus bleef ik rondjes rijden.

Op deze rotonde dacht ik na over al mijn opties en het was zo overweldigend dat ik er soms van moest huilen, want naast het feit dat ik mezelf wil bewijzen, heb ik ook een sterke band met mijn ouders. Soms denk ik dat die band te sterk is, want mijn vader is heel rationeel en hij wilt het liefst zien dat ik manager van een woningbouwcorporatie word of iets in die richting, iets waarbij je garantie hebt. Dus keer op keer worden mijn keuze afgekraakt.
"Dan kun je net zo goed in het circus gaan werken!" en dat soort opmerkingen zitten mij dwars. Ik heb nooit kunnen vertrouwen op mijn klasgenoten en dus vertrouw ik op mijn familie, simpel zat, en dat was heel lang mijn probleem. Toch ken ik mezelf erg goed en ik weet dat mijn hart niet ligt bij de banen met 100% baangarantie, ik weet dat ik dan de rest van mijn leven ongelukkig zou zijn. Ik werk namelijk al een tijdje bij de AH en na dit halfjaar begin ik me dood te vervelen, elke week, dag, uur, minuut, seconde is hetzelfde: "Heeft u een bonuskaart?"
Ik kan je zo een heel gesprek opnoemen dat ik met een klant zou hebben in de tijd dat ik ze help, en ik kan je ook zo een paar van de meest standaard opmerkingen geven:
"Bonnetje erbij?"
"Nee dat krijg ik toch niet terug van de belasting háháhá".
Haha wat grappig, ik lach me dood meneer, werkelijk waar!

Dus vandaag nam ik mijn moeder mee naar de open dag van Fontys om de opleiding communicatie te kunnen bekijken. Ik wilde haar laten zien wat ik zo geweldig vond aan deze opleiding en tegelijkertijd zocht ik naar die steun en die goedkeuring waar ik helaas altijd zo naar hunker. Het geweldige aan mijn moeder is dat ze me altijd mijn eigen weg laat kiezen, maar me ook steunt als ik daar om vraag.. en vandaag deed ze dat, ze steunde me. Ik ken mijn moeder en haar steun en goedkeuring was echt en gemeend... en met die gemeende goedkeuring viel er een last van mijn schouders.

Vandaag, na drie jaar opleidingen zoeken, sloeg ik af van de rotonde. Op naar een nieuwe toekomst, eentje waarvoor ik moet vechten, maar ik kan niet wachten om weer te vechten en te bewijzen dat ik het waard ben.