Fault 2.

3 Augustus 2015 || Louis Tomlinson

Gefrustreerd plofte ik neer op de bank in de kleedkamer.
Mijn mobiel ging al voor de tiende keer af vandaag en ik begon er stilaan genoeg van te krijgen. Wat wilde ze opeens van me?
Ik drukte op de rode knop wat er voor zorgde dat mijn mobiel stopte met overgaan. Ook zorgde het ervoor dat zij geen kans kreeg om mijn voicemail te horen te krijgen en iets in te spreken. Het laatste wat ik wou was haar stem horen. Ik wist dat als ik haar stem zou horen, ik mezelf niet meer zou kunnen bedwingen en haar veel te snel zou vergeven. Dat kon ik niet laten gebeuren. Ik kon en mocht haar niet vergeven omdat zij mij had achtergelaten met helemaal niets. Natuurlijk had ik mijn vrienden en mijn familie nog. Ik had nog een plek om te wonen en had alle dagen eten op mijn bord. Wat ik bedoel is dat Liv me had achtergelaten met een groot gat in mijn borst op de plaats waar mijn hart zat. Ik voelde me leeg en zag het nut van mijn leven niet meer in. Ik had geen leven meer, want zij was mijn leven geweest.
Langs de andere kant dacht ik erover na om misschien toch wel een keer op het groene knopje te drukken en aan te horen wat ze te zeggen had.
Al was ik nog steeds ontzettend boos op haar. Ze brak mijn hart, en nog steeds is het niet helemaal terug gelijmd. Maar ondanks dat, vond ik dat ik het verdiende om de waarheid te weten. Ik vond dat ik recht had op een uitleg waarom ze nooit terug is gekomen. Maandenlang heb ik mezelf afgevraagd wat ik fout had gedaan. Tot ik uiteindelijk tot de conclusie kwam dat de fout niet bij mezelf lag, maar bij haar.
Het was haar keuze om niet meer terug te komen, en dat was niet mijn schuld.
Honderden keren had ik geprobeerd haar te bereiken, maar elke keer negeerde ze me. Ze drukte me weg op dezelfde laffe manier als ik nu ook deed.
Ik had nog geprobeerd om wat ik dan ook fout had gedaan weer goed te maken, maar daar heeft zij me nooit de kans toe gegeven.

Mijn hoofd was een grote warboel. Ik wist niet wat ik moest doen en het enige wat ik de afgelopen 5 minuten op deze bank had gedaan was zuchten.
Ik staarde naar haar naam op mijn scherm en liet mijn vinger zweven boven het icoontje om haar te bellen. Maar ik deed het niet.
In plaats daarvan vergrendelde ik mijn mobiel en gooide hem naast me op de bank.
Ik moest mijn gedachten verzetten dus besloot ik op te staan en naar buiten te gaan. Ik nam nog een voetbal mee, waarna ik voetballend met een crewlid op de parking van het grote gebouw, waar straks een optreden plaats vond, eindigde.
Ik voetbalde tot ik naar binnen werd geroepen omdat Lou mijn haar nog moest doen.
Onderweg naar Lou liep ik nog even langs de kleedkamer waar ik mijn mobiel van de bank graaide en keek naar de meldingen. Ik had alweer drie gemiste oproepen. twee daarvan waren afkomstig van mijn moeder. Ik besloot dat ik haar later wel even terug zou bellen. De derde gemiste oproep was van Lou die me waarschijnlijk al was komen zoeken.
Mijn hart stond voor een seconde stil toen ik zag dat ik ook nog een bericht die verzegeld was met de drie letters die haar naam vormden had ontvangen.
Eerst wilde ik het gewoon negeren, niet lezen en verwijderen.
Maar mijn nieuwsgierigheid nam de leiding waardoor ik het bericht open klikte en begon te lezen.

Reacties zijn altijd welkom
Love, HomeToLouis