O59 - The Diagon Alley

De jongen met het witblonde haar zat met een nors gezicht aan de lange tafel. 'Hoor je me wel, Draco?' vroeg zijn moeder. Draco schudde snel met zijn hoofd. 'Goed, ik wil geen slechte dingen horen,' zei Narcissa zacht. 'Ja, moeder.' Op dat moment kwam ik binnen gelopen. De deuren vielen met een knal dicht, wat absoluut niet mijn bedoeling was. Iedereen keek geschokt mijn richting op, en ik zag hoe gespannen Draco keek. Ik haalde een keer diep adem, en ik vervolgde mijn weg naar de tafel. 'Wees niet laat, Malfoy,' zei ik toen ik langs Draco liep. Ik hoorde Draco slikken. Was hij écht zo bang? Met enigszins wat schuldgevoel ging ik zitten. Narcissa fluisterde nog wat tegen Draco, wat ik niet kon verstaan. Daarna was het stil rond de tafel. Zoals dit altijd het geval was. Ik keek op toen Voldemort aan het hoofd plaats nam. Verbaast keek ik op, normaal gesproken was hij nooit aanwezig bij het ontbijt. In ieder geval zelden. 'Vader,' zei ik terwijl ik groetend met mijn hoofd naar hem knikte. Voldemort negeerde mij, en keek Draco Malfoy strak aan.

Die middag liep ik het huis uit. Al snel herkende ik het witblonde haar van Draco. Zuchtend sloot ik de deur achter mij. 'Denk niet dat ik hier ook zin in heb,' zei ik tegen hem. Draco keek mij aan. 'En toch-' Met een harde toon praatte ik door hem heen. 'Pak mijn hand.' Draco keek even nors, maar toen voelde ik hoe zijn klamme hand zich om de mijne sloot. Ik Verdwijnselde, en ik voelde hoe ik even geen lucht meer kreeg. Toen ik weer de grond onder mijn voeten voelde, herkende ik de ingang van The Leaky Cauldron. Draco liet snel mijn hand los, zodra hij zag dat we er waren. Zonder nog een woord tegen hem te zeggen, liep ik de herberg binnen. Binnen was het donker, maar door het raam was het lichter dan in Malfoy Manor. En dat was fijn. 'Goedemiddag!' De stem van de barman klonk door de herberg, de barman zette een glas dat hij net had gepoetst de bar. Echter verstarde zijn blik bij het zien van Draco. 'Jonge heer Malfoy,' zei de man snel. De barman pakte het glas weer vast en ging het poetsen, dat hij net had terug had gezet. Ik zag hoe Draco met zijn ogen rolde. Ik vervolgde mijn weg naar de Diagon Alley. Met mijn toverstok tikte ik op de stenen muur, die open ging. 'Luister, Malfoy,' zei ik, zodra we door de opening waren gelopen, 'je gaat je eigen ding doen, en je laat mij met rust. Begrepen?' Draco antwoordde niet, waaraan ik mezelf ergerde. 'Begrepen, Malfoy?' Draco boorde zijn grijze ogen in de mijne. 'Ja,' zei hij kort, waarna hij The Leaky Couldron weer binnen liep.

Het duurde niet lang voordat ik Jasmine zag staan. Mede dankzij het feit dat The Diagon Alley was uitgestorven. Op een enkeling na dan. Zodra Jasmine mij zag, ontstond er een stralende blik in haar ogen. Ze rende op mij af, en omhelsde mij. 'Sarah!' zei ze, ík heb je gemist! Hoe gaat het met je?' Ik glimlachte naar haar. 'Goed, het gaat goed met me.' Jasmine liet me los, en keek me aan. 'Je ziet er niet zo best uit,' zei ze zacht. Ze wees naar de spiegel in één van de winkeletalages. Nu pas zag ik dat ik een vermoeide blik in mijn ogen had. 'Het valt wel mee,' zei ik. Jasmine accepteerde mijn antwoord voor nu. 'En hoe gaat het met jou en Draco? Het moet heerlijk zijn om elke dag met z'n tweeën te zijn.' Jasmine klonk enthousiast, terwijl de moed me in de schoenen zakte. 'We zijn uit elkaar.' 'Wát? Hoe? Waarom,' vroeg Jasmine geschokt. 'Het is gewoon, ik denk dat het niet meer goed komt. Hij is bang voor me, Jasmine, báng!' Jasmine keek ernstig. 'Geen zorgen,' zei ze, 'ik weet zeker dat alles goed komt, maar eerst gaan wij vandaag een leuke dag beleven!' Ik zuchtte opgelucht.