Julie Kagawa op de Boekenbeurs

Om twintig na zes was het zover. Ik hees mezelf uit het bed en begon aan mijn ritueel die ik elke ochtend uitvoer. Mezelf wassen, mijn haar fatsoeneren en mijn beste glimlach oefenen. Want ja, vandaag was het zover. Ik ging eindelijk de schrijfster ontmoeten van The Iron Fey en Pupil Serie, genaamd Julie Kagawa.
Mijn hele treinrit zal ik jullie besparen maar toen ik eindelijk mijn eerste voet op de grond van de boekenbeurs plaatste, begon het stresniveau zijn hoogtepunt te bereiken. Het eerste dat ik deed, was het zoeken van de stand waar Julie Kagawa over welgeteld drie uren zou gaan signeren.
Met mijn boeken in de tas van de boekenbeurs schuifelde ik langzaam rond, tot ik, jawel, Julie Kagawa zag zitten. Mijn voeten bleven meteen aan de grond genageld, de haren op mijn armen kwamen overeind te staan en mijn lippen vormde de letters O-M-G.
Ik en mijn vriendin kregen beiden een kleine hartverzakking toen we haar daar zo zagen zitten, met een vriendelijke lach op haar gezicht en verwikkeld in een diep gesprek.
Maar die voeten, die verdomde voeten bleven daar maar plakken aan de grond. En ik durf nu wedden dat jullie me vast zullen staan uitlachen, maar die verdomde voeten hebben daar meer of een uur aan de grond vastgeplakt. Ja, een uur heb ik daar gestaan zonder af te wijken en alleen maar naar haar staren. En fascineren hoe AMAZING ze wel niet was.
Na een uur begon het zijn tol te eisen om daar te staan. Pijnlijke rugklachten nestelen zich in onze onderrug en onze lachspieren waren een halve centimeter uitgerekt, maar als echte “Ash”-strijders bleven we daar moedig staan. Met als doel? Helemaal niks, want we hadden namelijk geen doel!
Maar onze nutteloze-geen-plan-voor-ogen-alleen-daar-maar-wat-staan doel heeft zijn verdiende loon gekregen. Want uit het niets, verscheen het kleine, lieve vriendelijke vrouwtje met de enorm glimlach rond haar lippen. Julie Kagawa kwam naar ons toe gelopen. Hmpf, het voelt nog steeds zo emotioneel.
Nooit of te nimmer had ik verwacht dat een bekende schrijfster gewoon naar ons toe kwam om te vragen hoe het met ons ging. Ze heeft haar Meet en Greet onderbroken om gewoon een klein gesprekje met ons te voeren. Mijn hart smelt nog steeds bij de gedachte...
Na ons kleine gesprekje heeft ze afscheid genomen van ons, maar we konden het op haar hart drukken dat we nog om een handtekening kwamen.
Dit mag dan wel een klein verslagje zijn, maar ik had ook niks anders verwacht als je daar een uur staat te lanterfanten… Al betekent dit verslagje, deze herinneringen, een meerwaarde in mijn leven. Het was ontzettend fijn om Julie Kagawa te leren kennen omdat ze gewoon een super mens(je) is. (Ja, je leest het goed, mensje want Julie is een heel kleine vrouw). Ze is zeer vriendelijk en mijn hart heeft ze gewoon ingepalmd met haar liefde zodat ik enkel nog maar meer ben gaan houden van haar.