Hoofdstuk O4

Ik word wakker. Ik ben toch bezig met mijn woordjes Frans? Nee, ik bevind me nu in het zand, niet achter een bureau. Ik denk dat ik terug in de droomwereld ben. Ik herken het nog van de vorige nacht. Ik kijk op mijn horloge. Het is nu in mijn wereld kwart voor 11. Ik heb weer iets te lang zitten studeren. Ik hoop dat ik er door ben voor de toets. Nu realiseer ik me iets. Ik ben mijn opdracht van Albert helemaal vergeten. Hij zal er waarschijnlijk niet kwaad voor zijn, hoop ik. Is dat ontwerp voor die kleding nu zo belangrijk?

Ik weet de weg intussen al naar Albert. Wanneer ik voorbij een boerderij kom, hoor ik een man klagen en zie ik naast hem een vrouw wenen. Wat is er aan de hand, vraag ik me af. Ik ga even naar binnen. Albert kan wel even wachten. Ik klop net als elk beleefd mens aan. Een klein jongetje doet de deur open. “Mama komt zo”, zegt hij. Niet veel later zie ik zijn moeder verschijnen, dezelfde vrouw die aan het wenen was buiten. Ze heeft nog steeds tranen in haar ogen. “Wat kan ik voor je doen?”, vraag ze. “Ik vraag me af wat er gebeurd is.”, zeg ik. “Ik zag u en uw man buiten staan.” “Onze schapen zijn ontvoerd door garnalen!”, vertelt ze en de tranen stromen weer over haar wangen. Ik moet even lachen. Garnalen die schapen ontvoeren? Nooit van gehoord! Die dieren zijn toch veel te klein? “Jij bent zeker nieuw hier. Ik merk het door je verbaasde gezicht toen ik garnalen zei.”, zegt ze. “Ja”, geef ik toe. “Ik kan me gewoon niet inbeelden dat zo een klein diertje schapen kan ontvoeren.” “Wel, hier zijn ze groter dan je denkt hoor. Zo groot zijn ze ongeveer.”, zegt ze en gaf de grootte ongeveer aan. Ik schrik. Nooit geweten dat zo’n diertjes die grootte kunnen aannemen. Ze zijn bijna even groot dan een klein hondje. “Ik wil er wel eentje zien”, zeg ik nieuwsgierig. “Je moet wel oppassen. Deze dieren zijn erg gevaarlijk! Ze stoten een gas uit en deze is dodelijk.”, zegt ze. “Hoe kan je ze dan bestrijden als ze dodelijk zijn?”, vraag ik. “Je moet proberen niet achter zo’n dier te staan, of je moet dit bij je hebben.”, zegt ze en ze geeft me een beetje wol. “Zo kunnen we ons altijd beschermen. Dierlijk vacht beschermt ons tegen de giffen. Onze dieren worden aangetrokken door het giftig gas, maar sterven zelfs nooit.” “Oké, dank je wel voor de tip!”, zeg ik. “Ik moet nu wel verder. Albert verwacht me. Ik ben al te laat” “Oké prettige dag nog!”, zegt ze en ik vertrek.

Ik haast me naar het huis van Albert. Ik ben veel te laat! Ik merk de rommel weer op als ik binnenkwam. Hij ziet er niet echt blij uit toen ik in zijn woonkamer verschijn. “Je bent te laat”, zegt hij. “Sorry Albert ik was even binnengegaan bij een van de bewoners. Ik zag dat er iets aan de hand was en was nieuwsgierig.”, vertel ik. “Oké waar was het en wat is er gebeurd?”, vraagt hij. “Het is bij een huisje niet veel verder en er waren schapen ontvoerd. En dit door garnalen, als ik het niet verkeerd had verstaan.” “Nee je hebt het juist gehoord. Ik zal dit doorgeven aan Andy. Hij houdt bij waar ze zijn geweest. Die zou je ontmoet hebben als je op tijd was. Hij is nu weg voor een opdracht en hij vertrekt weer als het ochtend is terug naar zijn wereld, de aarde dus. Heb je die kleren getekend?”, vraagt hij. Ik begon te blozen. “Nee Albert. Sorry ik had te veel werk voor school deze avond en ik vermoed dat ik achter mijn boeken in slaap ben gevallen. Ik kan het je morgen bezorgen.” Zijn hand slaat op de tafel. Ik hoor de glazen rinkelen. Eentje valt ook de grond. “Ik zal het wel oprapen”, zeg ik. “Een ding moet je van mij weten. Ik heb graag dat alle opdrachten op tijd klaar zijn. Daarom reageer ik ook zo kwaad. Zie maar dat het morgen klaar is! De kleermaker heeft niet alle tijd van de wereld.”, zegt hij. “Sorry!”, zeg ik. “Ik zorg ervoor dat het af is morgennacht.” “Dan is het goed. Nu kan ik je nog geen opdrachten geven. Je training begint pas als je de gepaste kledij ervoor hebt.”, zegt Albert. “Voor straf omdat het niet op tijd af is mag je het huis opruimen en de afwas doen. Dat moet ik het niet meer doen.” Ik zuchtte. Tja dan heb ik toch iets nuttigs te doen in deze wereld vannacht. Hopelijk heeft dit geen invloed op mij morgenochtend. Ik moet morgen naar school kunnen gaan.

Intussen, in een kasteel kilometers verder van het dorpje… De duistere heer zit op zijn troon, tot er een wezen binnenkwam. “Baas? We hebben weer een mooie vangst van deze nacht.”, vertelt het wezen. Geen reactie van de heer. “Baas opstaan!”, schreeuwt het wezen. De duistere heer schrikt wakker. “Moet dat nu echt, generaal? Ik lag net lekker te dutten.”, zegt hij. Het wezen zucht. “Jij doet ook niets anders dan slapen hé. Heb je al deze zaal schoongemaakt? Zo te zien niet want het ligt nog vol stof. Jij gaat dat, als ik weg ben meteen schoonmaken. En geen gemaar! Als ik terug ben moet het hier in orde zijn.” De heer zucht. “Ja ja zal ik doen Garnaalus. Hoe was de vangst nu?” “Geweldig!”, zegt Garnaalus. “We hebben vele schapen kunnen vangen in het dorpje niet veel verder van hier. Ik heb ze nog niet geteld, maar het zijn er zeker genoeg.” “Super”, zegt de heer. “Wanneer geeft het land zich eindelijk over en treedt de koning af? Ik wil de koning worden van dit land en misschien lat er ook van de hele wereld.” “Harold, het land geeft zich niet zo snel over. Trouwens zo lang zijn we nog niet bezig met de missie. Dit kan nog een tijd duren hoor.”, zegt Garnaalus. “Ik en de andere garnalen gaan vannacht op jacht naar kippen. Ik heb een grote fokkerij gezien een lange afstand verder. Ik vertrek nu met mijn troepen nu naar daar. Het is een lang stuk lopen, dus ik ben ergens tegen de middag weer terug met een mooie vangst. Tot morgen! Jij hebt maar één opdracht en dat is er voor zorgen dat dit hier proper is. Zie maar dat het klaar is. Begin er maar op tijd aan. Ik ken je wel”, zegt Garnaalus en hij vertrekt. “Hmmm. Eerst nog een dutje doen en dan begin ik er aan.”, zegt Harold tegen zichzelf en hij zet zich neer op zijn troon en doet verder met wat hij bezig was voor Garnaalus binnenkwam.

Wat Harold en generaal Garnaalus niet weten, is dat ze worden afgeluisterd. Een klein diertje vliegt zo snel hij kan weg. Het vliegt door de bossen en hij weet zo te zien hoe hij moet vliegen. Niet veel later is hij al bij zijn bestemming. “Andy! Ze gaan vannacht achter kippen aan!” vertelt het diertje. “Nee toch niet achter kippen! Dat is mijn favoriete voedsel.”, was de reactie van Andy. “Ik denk dat ik weet naar welk dorpje hij zal gaan. We moeten snel terugkeren naar Albert. Ik vermoed dat ik hier niet veel fruit meer zal vinden. Kom Twinkle!” En hij sprint door de bossen.

Niet veel later zien Andy en Twinkle de rode stenen al van Albert. Net voor ze het huisje bereiken, zien ze iemand naar buiten gaan. Ik ken dat meisje ergens van, denkt Andy. Het enige probleem is van waar toch? Ik heb ze hier nog niet eerder gezien. Ik zal me vergist hebben... Twinkle merkt op dat er iets aan de hand is. “Is er iets, Andy?”, vraagt hij. “Nee. Ik dacht dat ik het meisje, dat net buitenkwam kende. Ik vergis me, dat ben ik zeker.” “Oké, maar nu moeten we wel zo snel mogelijk naar Albert. Ik wil niet dat je favoriete voedsel wordt gestolen.” “Ja kom!”.

Half 7 in de echte wereld. Moe van al het werk zeg ik Albert gedag. “Ik hoop dat dit geen invloed heeft op mijn leven in de echte wereld. Ik ben bekaf.”, zeg ik. “Daar kom je van zelf wel achter. Ik zie je morgen met het ontwerp, of je mag morgennacht schaapjes tellen bij een boerderij een dorpje verder. Ik denk dat jij dat niet erg graag doet.”, zegt Albert. “Nee dat doe ik niet echt graag”, geef ik toe. “Het is morgen zeker af. Ik beloof het je.” Dat zal ook het eerste zijn wat ik doe na het eten, die tekening maken. Ik wil echt geen schapen gaan tellen! Wie weet hoeveel het er zijn... Ik ga naar buiten en zoek een rustig plekje om dan met mijn linkerpink het medaillon aan te raken. Dan wordt het weer zwart voor mijn ogen.