Hoofdstuk 10 - Chapter 1.

Ik liep door een bos, zwijgend. De omgeving was prachtig. Het was open, licht en het rook heerlijk. Ik hoorde vogeltjes fluiten en een rivier stromen. Ik genoot van alles. Op de achtergrond hoorde ik mijn lievelings liedje, dus neuriëde ik zachtjes mee. Ik bleef staan om naar al het moois te staren. Toen pas merkte ik dat ik mijn zomerkleding droeg: een korte geruite broek en een van mijn vele gekleurde hemdjes. Ik droeg geen schoenen, dus fronste ik. 'Dit klopt niet,' mompelde ik. Toen ik van mijn voeten opkeek, zag ik dat het donker was geworden. Het gefluit was gestopt en de muziek verdwenen. De rivier klonk nu steeds harder, woester. Ik voelde de takjes nu hard in mijn voeten prikken. Er kwam iemand naar me toe. Ik keek beter: het was Edward. Hij glimlachte breed, maar zijn glimlach verdween meteen. Ik keek hem vreemd aan en keek een beetje om me heen. Het begon hard te waaien. Met moeite zag ik meer schaduwen in het bos. Hun rode ogen lichtten vel op. 'Nee..' fluisterde ik. Edward stond opeens naast me. 'Blijf stilstaan, Katie.' Zijn stem klonk dwingend, dus ik gehoorzaamde en ging rechtop staan. Allereerst zag ik de paarsharige vrouw. 'Nu ga je eraan!' siste ze. 'Je bent veel te vaak ontsnapt!' Ik slikte en beet hard op mijn lippen. Langzaam en bang sloot ik mijn ogen. Ik besefte me niet wat er om me heen gebeurde. Er klonk gegrom, gegil en een heleboel hels kabaal. Ik opende mijn ogen weer. De vampiers waren weg. Ik draaide me verschrikt om, bang dat ze achter me stonden, maar het enige wat ik zag was Edward die voor mijn voeten lag. 'Godverdomme!' schold ik kwaad terwijl ik bij hem knielde. Nee.. Niet nu! Alsjeblieft.
Met een schreeuw werd ik wakker uit mijn nachtmerrie.