Hoofdstuk 5

Na veel gezeur van Mali was ik toch maar naar de kapsalon gelopen. Volgens Mali was het een goede zaak en waren er geweldige kapsters. Overdrijven kon Mali heel goed, dus ik was benieuwd wat er allemaal van klopte.
Toen ik de salon binnenliep kreeg ik al een goede indruk. Het zag er erg gezellig uit, maar daarbij was het enorm druk. Het was pas vroeg op de dag, en blijkbaar had iedereen besloten om nu naar de kapper te gaan. Alsof het geen dagje langer kon wachten.
Ik werd begroet door een vrolijk uitziende, jonge vrouw – waarschijnlijk was ze één van de kapsters.
“Goedemorgen, hoe kan ik u helpen?” sprak ze, en keek me even onderzoekend aan. Ik was hier natuurlijk nog nooit geweest, en misschien was dat wel heel raar. Wat als er hier alleen maar vaste klanten waren?
“Ik, eh, ben op zoek naar Alisha,” zei ik langzaam en ietwat onzeker. Mali zei dat Alisha hier zowat iedere dag werkte, maar dat hoefde niet te betekenen dat ze ook vandaag werkte. Dat zou nog eens gênant zijn.
De vrouw fronste even licht. Oh nee, het gaat nu al helemaal mis. Goed gedaan, Cal.
“Oh, Alisha is weer eens te laat. Ik verwacht dat ze er binnen tien minuten is. Het spijt me heel erg, maar sommige mensen hebben nou eenmaal de gewoonte om laat te komen, weet u? U kunt plaatsnemen in de wachtruimte, dan komt ze straks naar u toe.”
Ik glimlachte even. “Bedankt.”
Ik keek even om me heen, en zag ergens in een hoek wat stoelen en een tafel staan. Dat moest de wachtruimte zijn. Ik liep er naartoe en nam plaats, begroette de mensen die er zaten en pakte mijn telefoon uit m’n zak. Nu had ik mooi even de tijd om wat berichten te beantwoorden.

Na zo ongeveer een kwartiertje hoorde ik voetstappen dichterbij komen, en ik keek op. Een meisje van ongeveer mijn leeftijd stond voor me. Ik glimlachte licht en stond op. Ik stak mijn hand uit, en stelde me voor.
“Hoi, ik ben Calum. Jij bent zeker Alisha?”
Het meisje schudde mijn hand en knikte instemmend.
“De enige echte. Het spijt me dat ik zo laat was, maar ik had eerlijk gezegd niemand verwacht en ik was de tijd vergeten,” verontschuldigde ze zich.
Ik stopte snel mijn telefoon in m’n zak, en grinnikte zacht.
“Het was ook een spontane actie om hierheen te gaan. Mijn zus, Mali, stond erop dat ik mijn haar vandaag nog liet knippen. Het is niet om aan te zien zegt ze.”
Alisha keek me even verbaasd aan, en schudde toen haar hoofd.
“Nou, loop maar mee dan. Eens kijken of er nog wat te redden valt aan je haar, Mali sprak zeker de waarheid,” zei ze opgewekt.
Als Mali dit had gehoord, had ze me nu aangekeken met zo’n triomfantelijke blik. Ze wilde altijd haar gelijk krijgen. Helaas voor haar was ik het er niet mee eens. Mijn haar zat prima. Het was ’s ochtends lekker snel en makkelijk in model te brengen – of hoe je dat ook noemde. Een echt model zat er niet in, maar dat gaf niet. Het ging erom dat ik er niet als een zwerver uitzag, en voor zover ik wist was dat niet het geval.

Alisha verstelde de stoel een beetje, en ik ging erop zitten. Met een bedenkelijke blik keek ik via de spiegel haar aan, en haalde zuchtend een hand door mijn haar.
“Ik hoop dat je er iets mee aankan,” mompelde ik. Wat als ze allebei gelijk hadden, en mijn haar er echt niet uitzag?
Een brede glimlach ontstond op haar gezicht. “Ik kan er van alles mee. Kaal, hanenkam, blond, blauw, stekeltjes – zeg het maar.”
Mijn ogen werden wat groter, en verbaasd keek ik voor me uit.
Alisha begon te lachen, en ze pakte een waterspuitbus en een kam uit een lade.
“Nee hoor, hier kan ik heel veel mee. Behalve dode punten is je haar in perfecte conditie. Mali probeert je alleen maar te stangen.”

Een dof gebonk op mijn deur zorgde ervoor dat ik wakker schrok. Ik kreunde zacht door het plotselinge wakker worden, en stond toen langzaam op. Voor mijn gevoel was het nog heel vroeg in de ochtend.
Ik liep naar de deur toe, en deed deze geïrriteerd open.
“Wat?” mompelde ik.
De persoon tegenover me deinsde wat achteruit en hief zijn handen onschuldig op.
“Rustig, ik ben het maar.”
Ik trok een wenkbrauw op en keek Luke boos aan. “Wat doe je hier zo vroeg?”
“Ik kwam even kijken hoe het met je ging. Je reageerde niet op appjes en berichten dus ik dacht; ik kom even langs,” zei de jongen.
“Het ging goed tot je me wakker maakte. Sorry, maar ik moet even wat dingen voor mezelf op een rijtje krijgen. Ik moet even alleen zijn,” sprak ik bot.
Luke keek me enkele tellen verbaasd aan, maar draaide zich toen om en liep weg.
“Succes daarmee.” Hoorde ik hem nog roepen, duidelijk geïrriteerd.
Ik sloot de deur weer en haalde diep adem. Hoe lullig het ook was om Luke weg te sturen, ik had werk aan de winkel. Eindelijk wist ik hoe het onbekende meisje heette. Haar naam was Alisha.