Fault 1.

3 augustus 2015 || Liv Campbell

Ik zuchtte en liet mijn GSM balanceren tussen mijn duim en wijsvinger. Het toestel bewoog heen en weer maar er gebeurde verder niets. Geen scherm dat oplichtte. Geen lichtje dat flikkerde om aan te duiden dat er een nieuw bericht was binnengekomen dat ik nog niet had gelezen. Geen irritante ringtoon. Geen trilsignaal.
Gewoon helemaal niets.
En het maakte me gek.
Niets, niets en nog eens niets.
Er was alleen maar stilte en leegte.
Al meerdere keren had ik zin om mijn gsm zo hard mogelijk op de grond te gooien zodat ik de glasschilfers in het rond zou zien vliegen. Elke keer wanneer mijn gsm weer overging op een eentonige pieptoon kon ik het wel uitschreeuwen van de frustratie.Ik moest mijn woede maar vooral frustratie kunnen uiten op een manier. Ik voelde me machteloos. Vroeger vond ik het al frustrerend als ik mijn veters weer eens niet los kreeg terwijl alle andere kinderen al aan het spelen waren in de binnenspeeltuin maar dit voelde tienduizenden keren erger. Dit voelde zoals Tantalus zich in de onderwereld gevoeld moest hebben. Tantalus stond letterlijk met zijn voeten aan het water maar telkens hij probeerde te drinken ging het weg. Hij had constant dorst en het water waar hij zo naar snakte, lag binnen handbereik maar was tegelijkertijd verder weg dan nooit tevoren. Hij stond onder een boom met vruchten maar telkens hij een vrucht probeerde te nemen gingen deze weg.
Dat was precies wat ik voelde.
Vroeger had ik dat verhaal altijd belachelijk gevonden, een verzinsel, iets onbelangrijks. En misschien was het verhaal van tantalus wel verzonnen, maar dan zat er toch ergens ook wel een waarheid in. Ik voelde me op dit moment namelijk net zoals Tantalus.
Ik had de gsmnummer van de ondertussen wereldberoemde Louis Tomlinson. Ik had de nummer van een van de op dit moment misschien wel meest begeerde man. Ik was een van de weinigen die zich tot deze groep gelukkigen kon rekenen, maar elke keer wanneer ik hem belde of een bericht stuurde werd het genegeerd. Hij belde me niet terug. Hij stuurde niets terug. Hij deed gewoon alsof ik niet bestond.
Als ik geluk had kon ik zijn voicemail te horen krijgen als hij sliep en me dus niet meteen wegdrukte. Dan kon ik zijn stem nog eens horen, maar of dat me op dit moment ook echt gelukkig maakte, betwijfeld ik. Misschien voelde ik me wel ongelukkiger door naar zijn stem te luisteren, maar op die manier had ik tenminste niet helemaal het gevoel dat hij me negeerde.
In het begin, loog ik mezelf voor. Ik bedroog mezelf door me wijs te maken dat wanneer Louis niet antwoordde of me zelfs wegdrukte, dat gewoon was omdat hij het te druk had en bijvoorbeeld bezig was met een interview of zoiets en dat hij daarna vergeten was terug te bellen. De eerste 10 keren dat ik hem belde was ik daar heilig van overtuigd. Meestal zette ik de tv op of surfte wat rond op het internet, daar viel altijd wel iets te lezen over de activiteiten van one direction. Toch begon ik stilaan te beseffen dat het onmogelijk was dat hij zelfs geen 5 minuutjes de tijd had om me terug te bellen of een berichtje te sturen. Daarna was er enige twijfel maar hoopte ik nog dat hij het gewoon te druk had, dat het niet echt uitkwam op dat moment,...
En toen kwam het moment van de waarheid. Het moment waarop ik besefte dat hij me bewust niet terugbelde.
Het moment waarop ik doorhad dat ik nu misschien zelfs wel minder kans zou maken hem ooit te kunnen spreken dan elke andere persoon hier op aarde ook al had ik dan die aantal cijfers die tezamen zijn gsm-nummer vormden.