Wat een dag

Ik was nog nooit zo blij geweest om thuis te zijn. Mijn moeder Anna was al bezig met het avondeten maken. "hey mop! Hoe was school" kakelde ze. Ik pleurde mijn tas op de grond en antwoorde met een standaard antwoord "goed hoor". Ik liep in een weg naar boven. Op m'n kamer plofte ik op mijn gigantisch twee persoonsbed. "dit is het begin van een ramp" mompelde ik tegen mezelf. Ik sloot mijn ogen en dacht terug aan die knappe jongen van school. Hij was ouder als mij. En nee geen 2 jaartjes zeker 4! Ik dacht aan zijn perfecte gezicht, zijn vriendelijke glimlach en zijn mooie ogen die knipperde met lange zwarte wimpers. "zucht". Ik was nooit zo een meisje die veel succes had bij de mannen. Ik was altijd een beetje excentriek, maar daar maakte ik me nooit zoveel zorgen om. Ik stond op en liep na mijn muziekinstallatie plugde mijn telefoon in en zette resistance van muse op. Mijn favoriete band en m'n grootste voorbeeld! Ja ik speelde ook in een band, ofja spelen... Ik zing. Ik ging weer op bed liggen en droomde over bram tot dat ik mijn moeder onder aan de trap hoorde: "fanny!!! Eten!!!!"