Een dag in Disneyland

Een blauwe lucht had de wereld overkoepeld. Er was geen wolkje aan de lucht te zien en de zon nam haar kans om haar zonnestralen neer te laten dalen op het plein. Het weer had niet beter kunnen zijn voor deze speciale dag. Lizzy stond midden op het plein, een brede glimlach op haar gezicht en tranen in haar ogen. In haar handjes klemden ze een roze, stralende toverstaf en op haar hoofd droeg ze een zilver kroontje. De roze prinsessenjurk die ze aanhad, wapperde rond haar enkeltjes. Haar witte schoentjes kwamen geen stap vooruit. Lizzy was als bevroren. Ze schonk geen aandacht aan de vele passerende mensen, omdat haar aandacht werd getrokken door het kasteel voor zich. Jaren lang had ze uit haar raam gestaard naar de hoge torens die tussen de bomen door staken, zich afvragend of ze ooit de poorten zou betreden. Ze kon alleen maar dromen van de prinsessen en de prinsen, de Disney figuren en dit paradijs waar ze nu was. En nu stond ze hier, op het plein, vlak voor het kasteel, roze en blauw, als de jurken van Doornroosje. Het was zo hoog, nog hoger dan zij zich het had voorgesteld en alles waar ze van had kunnen dromen. Ze staarde naar de stenen poort waar vele bezoekers doorheen liepen. Waar de wachttorens werden bemand door mannen in blauwe kostuums. Zij bewaakten de poorten, om het koninkrijk veilig te houden. Maar het hek stond open, iedereen was welkom; zij was welkom.
Haar ogen volgde de roze torens omhoog de lucht in. De torens die ze zo goed herkende vanuit haar slaapkamer raam. Ze herkende de kleuren, de glanzende pieken op de topjes van de torens en het gevoel dat ze kreeg wanneer ze er naar keek. Ze zag de zwarte, open ramen, afgezet met witte randen en vroeg zich af wat zich achter deze ramen bevond. Zouden daar de prinsessen wonen? Of zou er een draak in de kelders slapen?
Haar ogen volgde de marmeren, witte trap die omhoog leidde naar de hoogste toren. De toren waar Doornroosje sliep. De toren waar de prins haar uit haal slaap kuste, waarna ze samen richting de horizon reden op Philips paard. Lizzy wilde de trap beklimmen en uitkijken over het park. Ze wilde door de ronde kamer struinen en liggen op het prachtige, gesluierde hemelbed waar Doornroosje ten ruste had gelegen, voordat haar grootste liefde de vloek op haar had opgeheven. Maar ze had nog geen vin verroerd. Door alleen maar naar het kasteel te kijken voelde ze zich al een prinses. Ze visualiseerde zich de balzaal. De gouden kroonluchter die hoog aan het plafon hing. Waar de ramen waren afgedekt met Royaal blauwe gordijnen. Waar gele schoentjes over de met goud besprenkelde, marmeren vloer tikte en grove, harige poten deze schoentjes leidde. Belle en het beest, uren dansend tot de klok twaalf sloeg, terwijl Assepoester de trappen afrende en haar glazen muiltje op de met pek besmeerde treden verloor. Alles leek nu zo dichtbij. Alsof ze alle sprookjes in één kasteel opnieuw kon beleven, maar deze keer met haar eigen ogen en niet in een boekje. Hier, in Disney Land, waar elke toren een geheim verbloemden en de trap was aangeraakt door vele verschillende muiltjes. Magie verschool zich onder elke tegel, achter elk raam en achter elke deur. Er waren vast meubelsstukken die konden praten en zeemeerminnen in de fontijn; feeën dansend in de hallen en ridders met zwaarden die vochten om de hand van de prinses. Dwergen die in de tuinen liepen en vogeltjes die de post brachten. Lizzy kon nog steeds niet geloven, dat deze droom nu de realiteit werd. De beelden in haar hoofd, spreidde een magische deken over het kasteel. Ze keek nogmaals op naar het kasteel en dacht na. Maar hoe langer ze naar het kasteel staarde, des te minder wilde ze het kasteel betreeden. Nog één keer liet ze het beeld zich in haar geheugen brandde en glimlachte. Ze draaide zich om en liep het park uit. Ze had zich gerealiseerd dat de realiteit nooit mooier kon zijn dan haar fantasie.