Hoofdstuk 17

Nouvelle deed precies wat ze moest doen: verder gaan met haar leven. Dat moest iedereen na een breuk. De eerste dagen waren een eenzaam en raar. Nouvelle stortte zich weer op haar schoolwerk en maakte zelfs extra aantekeningen over onbelangrijke dingen. Ook mengde ze zich steeds in gesprekken van anderen, zodat ze tenminste niet sociaal geïsoleerd zou raken. Ze was het perfecte voorbeeld voor meisjes die over een breuk heen probeerden te komen. En alles leek perfect te gaan. Leek.
Nouvelle speelde haar rol gewoon erg overtuigend. Ze ging heus niet aan iedereens neus hangen hoe ze zich op elk moment van de dag voelde. Zo was ze niet en zo zou ze ook niet worden. Ze ging er heus niet dood aan. Het had niet eens langer dan een week geduurd. En eigenlijk ook niet echt een week want de laatste dagen was er ook al niks meer. Er was zelfs bijna geen reden om erover in te zitten. Maar waarom deed het dan toch pijn? Als Nouvelle alleen was, zonder mensen om haar heen. Zonder huiswerk en zonder allerlei dingen die ze gewoon zomaar deed. Dan deed het pijn. Maar dat was niet hoe Nouvelle het wilde. Ookal kon ze er niets tegen doen, niets dan afleiding zoeken. Ze leefde in haar eigen schaduw. Hele dagen trok ze met Lauren op, maar die groeide steeds dichter en dichter naar Lucas toe. En als die twee dan klef gingen doen, moest Nouvelle een andere bezigheid zoeken.
Nouvelle had van Lauren gehoord dat Draco in de leerlingenkamer zat. Dat was onverwachts. Hij vertoonde zich maar zelden. Maar Draco zat alweer in zijn zevende jaar en de PUISTEN kwamen dichterbij. Dus het was best logisch dat hij aan het studeren was. Maar ze keek niet echt uit naar een ontmoeting, dus trok ze zich terug in de bibliotheek. Ze moest nu echt wel afleiding zoeken. In welke vorm dan ook. En die zou Nouvelle snel krijgen.
Matthew zat namelijk ook in de bibliotheek te leren voor zijn PUISTEN. Nouvelle, die hem alweer volledig vergeten was sinds ze met Draco was geweest, ging gewoon naar binnen en aan een tafeltje zitten. De eerste minuten gebeurde er niets. Nouvelle leerde al een kruidenkundeles vooruit, aangezien ze de vorige les al helemaal kende. Niet dat ze het interessant vond, nee helemaal niet. Maar zoals al vermeld werd: elke vorm van afleiding was goed! Matthew vond het blijkbaar tijd voor een pauze, want hij sloot het dikke boek dat voor hem lag en liep tussen de rekken door om het weer op te bergen. Toen hij met lege handen terug kwam, ging hij soepel naast Nouvelle zitten. "Hallo." Een vriendelijke grijns verscheen op zijn gezicht. Nouvelle keek op. Ze keek hem onderzoekend aan. En als vanzelf schoten de vergeten herinneringen weer door haar hoofd. "Wat?" Snauwde ze humeurig. Ze had natuurlijk geen zin in hém. Zou de boodschap overkomen? "Oh, niets hoor." Matthew leunde met zijn arm op het tafeltje en keek vluchtig naar Nouvelles kruidenkundeboek. "Kruidenkunde?" Hij trok een wenkbrauw omhoog en keek Nouvelle onderzoekend aan. "Ja." Snauwde zij weer. "Nooit geweten dat je interesses bij de plantjes lagen." Grinnikte Matthew. "Planten hebben heel wat meer te bieden dan jij, allesinds." Nouvelle schoof haar boek van hem weg en draaide haar rug naar hem toe. De boodschap was dus niet overgekomen. Of Matthew stoorde zich alweer niet aan haar afkeer voor hem. "Oeh," Matthew kreunde half lachend. "Die zag ik niet aankomen." Nouvelles mondhoeken krulden een seconde omhoog. Het was die lacherige ondertoon in zijn stem. Nee! Ze wilde niet lachen. Ze duwde haar mond weer tot een streepje en staarde strak naar haar boek. "Aaah, kom op?" Matthew boog zich over de tafel en keek om haar schouder heen. "Wil je geen praatje slaan met je lotgenoot?" Vroeg hij met een pruillipje. Nouvelle sloeg haar ogen naar de hemel en zuchtte. "Wat bedoel je daar nu weer mee?" Vroeg ze geïrriteerd, maar toch wel nieuwsgierig. Met tegenzin draaide ze zich weer om. Waarom kon ze hem nou niet gewoon negeren? Matthew straalde. Hij vond dit blijkbaar erg leuk. "Nou, kijk." Zei hij op plechtige toon. "Aangezien we beide gebruikt zijn om een derde persoon jaloers te maken, zijn we wel degelijk lotgenoten. Vind je niet?" Nouvelle hield haar hoofd schuin en keek hem onderzoekend aan. Hij had warempel nog gelijk ook. Zij had hem destijds ook gebruikt om iemand jaloers te maken. Net zoals Draco haar had gebruikt. Maar toch was het anders! Nouvelle had Matthew helemaal geen enkele seconde doen geloven dat hij iets voor haar betekende. "Nee, ik vind van niet." Zei ze koppig. Mathhew keek verbaasd. "Hoezo niet?" Nouvelle kruiste haar armen. "Ik heb jou niets wijsgemaakt. Je wist al dat ik een hekel aan je had, dus kon je zo'n actie wel verwachten. Maar dat deed hij wél. Ik dacht dat hij het meende. Ik wist het niet." Het verbaasde Nouvelle hoe gemakkelijk ze er eigenlijk over kon praten. En dan nog wel met Matthew. "Oh, ja. Ik snap het." Nog steeds die plechtige toon. "Maar toch zijn we lotgenoten!" Riep hij ietsje te luid uit, waardoor enkele leerlingen een paar scheldwoorden hun kant op sisten. Nouvelle onderdrukte een grinnikje. Als ze niet in de stemming was om te lachen, waarom was het dan zo moeilijk om zich in te houden? "Nee, dat zijn we niet." Verbeterde ze hem. Matthew schudde lachend zijn hoofd. "Niet zo koppig. Je snapt me heus wel. Ookal zat het bij jou iets anders, het gaat om hetzelfde idee." Nouvelle fronste. Reken maar dat ze koppig zou doen! "Maar ik wil ook helemaal niet een lotgenoot zijn van jou." Zei ze zuur. "Ik wil op geen enkele manier verboden zijn met iemand zoals jij." Matthew bleef grijnzen. Wanneer ging die jongen zich nou eens iets aantrekken? Het was echt vervelend. Niets, maar dan ook niets bracht hem van zijn stuk. "Waarom niet?" Vroeg hij. "Omdat... Nou gewoon omdat!" Nouvelle sloeg haar boek dicht en stond recht. Waarom had ze niet eens een reden kunnen bedenken? Andere keren had ze duizend redenen kunnen opnoemen in één enkele seconde. Maar nu wist ze er even geen. "Gewéldig antwoord!" Matthew grijnsde nu nog breder. Nouvelle nam haar tas en liep kwaad de bibliotheek uit. Ze kon niet tegen zijn vrolijkheid. Zijn lachje was veel te aanstekelijk.