De van-alles-en-nog-wat schrijfwedstrijd - Opdracht 3

Sommige mensen moesten lang nadenken als hen werd gevraagd wat hun favoriete plek op de wereld was, maar Suzie niet. Haar antwoord bevond zich een uur met de trein van haar huis, in de mix tussen villa en kasteel waar haar tante woonde. Het hele gebouw was fantastisch, net als de gigantische tuin met zwembad eromheen, maar er was één onderdeel van het geheel dat Suzie in het bijzonder fascineerde. De privébibliotheek.
      De bibliotheek was een vier verdiepingen hoge kamer waar iedere muur werd verborgen achter rijen van boeken en nog meer boeken. Het plafond was van glas, dus in tegenstelling tot veel ruimtes gewijd aan literatuur, was deze zo licht en open als het maar ging. Een wenteltrap in één hoek voerde omhoog naar drie balkons die rond de hele ruimte voerden en op de begane grond stond een tafel met wat houten stoelen die bedrieglijk goed zaten. Het was een oase van rust, kennis en andere positieve begrippen waar Suzie naar snakte als ze een paar weken in de stad had doorgebracht.
      Of dat was het normaal gesproken. In Suzies fantasieën over ontspannen wegdromen bij Oscar Wilde, had er nog nooit iemand naast haar kauwgom zitten kauwen met haar gympen op tafel. Toen Maria de derde roze bel binnen tien minuten met een luide klap liet knappen, sloeg Suzie Het Portret van Dorian Gray met een vergelijkbaar geluid dicht.
      Maria keek haar verbaasd aan. “Nu al uit?”
      “Nee,” beet Suzie terug, “want het heeft meer dan drie pagina’s. Wat doe je hier? Peter is hier niet.”
      Maria leek niet veel te snappen van Suzies uitbarsting, of deed in ieder geval goed alsof. Ze vouwde een hoekje om in haar Cosmopolitan en gooide het tijdschrift naast Suzies boek op tafel. Suzie was vooral blij dat de verbazing haar ervan leek te weerhouden nog een mislukte bubbel te blazen.
      “Hij is mijn beste vriend, niet mijn Siamese tweeling,” zei Maria.
      “Precies, hij is je beste vriend.” Suzie kon woede nooit lang vasthouden. Ze wenste alweer half dat ze nooit iets had gezegd, maar nu ze eenmaal bezig was, moest ze wel doorzetten. Het zat haar al langer dwars dat Maria haar telkens opzettelijk leek op te zoeken als ze zich terugtrok. “Ben je hier niet omdat je met hem hebt afgesproken?”
      “Dat was de bedoeling, maar hij is weer eens bezig met zijn hopeloze pogingen het buurmeisje te versieren.”
      “Chantal? Ik dacht dat zij op skivakantie was met haar ouders.”
      “Oh. Juist.” Maria plukte aan haar krullen en haalde haar voeten van de tafel. Ze sloeg haar lange benen over elkaar. “Dan heb ik geen idee waar Peter is.”
      “Wil je hem niet zoeken?”
      Maria staarde Suzie iets langer aan dan in een normaal gesprek beleefd zou zijn. “Nee. Ik hang liever hier rond.”
      “Maar waarom?”
      “Je weet wel waarom.”
      “Ik heb werkelijk waar geen flauw benul.”
      Maria wierp haar handen in de lucht in frustratie. De drie armbandjes aan haar rechterpols maakten een rinkelend geluid dat Suzie nogal afleidde, maar niet zo erg dat ze de volgende woorden miste. “Omdat ik je leuk vind! Kom op, heb je dat nu nog steeds niet door?”
      “W-” Suzie stopte zichzelf en nam een pauze om nog eens na te gaan of ze echt net gehoord had wat ze dacht te hebben gehoord. Haar brein bleef haar hetzelfde vertellen, en Maria’s roze wangen hintten er ook naar. “Wat?” Voor hoelang ze over dat ene woord had nagedacht, was het geen erg goede uitspraak.
      Maria zei niets. Suzie kon het haar niet kwalijk nemen, want het was toch echt haar beurt om te praten.
      “Weet je,” begon ze, “mijn ouders hebben ook een bibliotheek. Nou ja, het is meer een soort inloopkast met boeken, maar ze hebben de volledige Harry Potter collectie in vijf talen.”
      “Harry Potter is leuk,” zei Maria opgelaten. Ze zag eruit alsof vooral manieren van magische transportatie haar op dat moment interessant leken.
      “Het gaat. Te weinig lesbiënnes,” vond Suzie.
      Maria schoot in de lach. “Misschien kun je me jullie bibliotheek een keer laten zien?” opperde ze. Een hoop van de ongemakkelijkheid verdween, net zo plotseling als de kauwgombubbels eerder.
      “Graag. Ik moet je wel waarschuwen dat onze inloopkastbieb maar net groot genoeg is voor twee mensen. Er zal niet veel ruimte over zijn.”
      Maria legde haar voeten weer op tafel. Suzie deed dit keer geen moeite om niet naar haar benen in die skinny jeans te staren. “Nog beter.”