Doomed |2

Ik eindig mijn lied, en al gauw volgt er een groot applaus waaraan ik kan horen dat zelfs wanneer ik verkouden ben ik nog steeds een redelijk groot publiek kan lokken. Een glimlach verschijnt op mijn gezicht en ik probeer voorzichtig van het bankje af te stappen dat ik gebruikt heb als een tijdelijk podium. Ik maak nog een kleine buiging en loop dan langzaam weg terwijl ik goed luister waar ik kan lopen zonder tegen mensen aan te lopen. Zodra ik ergens in een klein afgelegen straatje ben blijf ik stil staan. Ik luister nog eens goed of ik geen mensen hoor, en zet dan mijn capuchon af en haal mijn blonde lokken uit het rommelige knotje waarin ik ze gevangen hield. Ik rits mijn jaszak open en haal de kleine opvouwbare stok eruit. Ik zou de weg terug naar huis waarschijnlijk ook wel zonder mijn stok kunnen vinden maar ik voel me toch iets zekerder met. Ik twijfel even of ik mijn zonnebril op zou laten, maar besluit dan om hem toch maar in mijn zak te stoppen want anders begint mevrouw calder toch weer te zeuren over het feit dat ik ‘Moet durven te laten zien wie ik ben’
Ik begin aan mijn weg naar huis die ik zonder al te veel moeite afleg. Ik druk op de deurbel en wacht geduldig tot de deur open gedaan word. Precies vierentachtig seconden later gaat de deur open.
‘Je bent te laat.’ Klinkt de koude stem van mevrouw Calder. Ik knik. ‘Het spijt me mevrouw. Ik had verkeerd geteld en was een straat te vroeg ingeslagen.’ Het liegen gaat vanzelf. Ik vertel meer leugens in mijn leven dan dat ik ooit de waarheid vertel. Niet dat ik veel praat ofzo, Ik zeg nou juist bijna nooit iets. ‘Vooruit dan. Voor deze ene keer zie ik het door de vingers. Zorg er voor dat het niet meer gebeurd.’ Ik knik en loop dan langs Calder af het huis binnen.
Ik vouw mijn stok weer op en leg hem in het mandje in de keuken zodat ik hem niet kwijt kan raken. Ik pak een plastic beker en loop door naar de koelkast. Ik pak de meest rechtse fles uit de koelkast want dat hoort de Fanta te zijn. De vier flessen worden altijd op dezelfde volgorde gezet. Van links naar rechts; water, appelsap, ijsthee en Fanta. Ik schenk de beker vol en zet de fles daarna weer op dezelfde plek terug. Ik neem een slok van de Fanta maar spuug het gelijk weer uit. Dit is helemaal geen Fanta! Ik laat de beker van de schrik op de grond vallen zodra ik erachter kom wat het is.
Vanuit de woonkamer klinkt een luid gelach waaruit ik al meteen kan op maken wie hier achter zit.
Ik pak snel de beker van de grond en spoel hem af onder de kraan. Vervolgens pak ik een doek en probeer de grond droog te deppen, maar nog voordat ik klaar ben klinkt de woedende stem van Mevrouw Calder in mijn oor. ‘Wat denk je wel niet dat je aan het doen bent! Je weet best dat ik in dit huis geen alcoholische drankjes accepteer! Eerst kom je te laat en dan ga je hier even op je gemak en glaasje wodka nuttigen!?’ Ik zeg niets en blijf op de grond zitten.
‘Waar heb je het vandaan gehaald!? Waar is de rest!?’ Ik hoor de koelkast open gaan en een dop die van een fles afgedraaid word. ‘Dus jij denkt dat je wodka kan verstoppen in een Fanta fles? Dat jij blind bent betekent niet dat wij dat niet kunnen zien, stom schaap.’
Ik word ruw bij mijn arm gepakt en omhoog getrokken. ‘Je weet wat voor straf er op alcohol staat.’ Ik knik en sluit mijn ogen.