Punt 13

Ik glimlachte toen ik het briefje, dat ik zonet zelf had geschreven, zag hangen. Hoe raar was het dat ik op een maand tijd zo gefascineerd was geraakt door papier? Alle andere rotzooi die zich daarvoor in mijn hoofd bevond, leek verdwenen te zijn als sneeuw voor de zon en het voelde gewoon vreemd aan. Ik voelde me anders maar tegelijk leek het alsof ik al eeuwig zo was.
Ik schudde mijn hoofd.
Ik werd met de dag vreemder en ik vond het met de dag leuker. De nachten waren kort. In de avond viel ik maar niet in slaap omdat er constant een tintelend gevoel in mijn buik speelde. Ik wilde dat gevoel niet kwijt en sloot mijn ogen dus niet. Ik kon me uren bezig houden met naar het plafond te staren en me in te beelden wat Fauve nu aan het doen was. Ik hield van het idee dat zij dezelfde lucht inademde als ik, dat ze zich in dezelfde stad bevond en dat ze dezelfde zon zag opkomen en ondergaan.
Ik voelde me met haar verbonden zoals ik me tegenwoordig met zowat alles verbonden voelde. En daarom deed ik gekke dingen. Dat was de reden waarom ik om 6 uur in de ochtend -als het al niet vroeger was- de noodzaak voelde om op te staan. En dat was de reden waarom ik de schoonheid van ritselende bladeren aan de bomen kon unzien en waarom ik gefascineerd geraakten door de vormen van de wolken en het kleurenpalet van de lucht. Het waren allemaal prachtige waarnemingen die ik met Fauve wilde delen. Ik wilde alles met Fauve delen, zelfs mijn hart en mijn geest. Verzonken in mijn gedachten wandelde ik richting het park. Er was niemand te zien, zelfs geen vroege ochtendjoggers die de frisse lucht door hun neusgaten wilden aten vloeien. Nee, gewoon niemand.
Er wás niemand.
Totdat een zacht geluid haast als een fluistering, alsof iemand rustig op de piano een liedje aan het spelen was dat perfect pastte bij dit moment, zei: 'je begint steeds harder op me te lijken'. In die woorden zat er een soort lachje. Ze klonken als een kleine glimlach van geluk. Mijn mondhoeken krulden licht omhoog en zonder mijn hoofd te moeten draaien, wist ik dat Fauve achter me stond. Haar honingzoete stem die matchte met haar naam alsof het een match made in heaven was, zou ik herkennen uit de duizenden ook al had ik deze aangename klanken die uit haar mond stroomden nog maar één keer mogen aanhoren.
Bovendien kon er maar één iemand zijn die om 6 uur in de ochtend al zo vrolijk en opgewekt was. Er kon maar één iemand zijn die zich om dit uur in het park bevond -buiten ik- en dat was Fauve.