#23

POV Onbekend
Ik sluip door de gangen. Ik stop telkens om op de bordjes te kijken. David en DiNozzo. Schichtig schiet ik de kamer in. Er klinkt zachtjes gesnurk. Ik sluip naar het bed van Ziva. Totdat er een gedaante opspringt. Shit! Ik ren weg, maar de gedaante blijft mij achtervolgen. Bijna ben ik ontkomen. Bijna! Die smeris heeft mij gewoon in mijn enkel geschoten! Met veel tegenzin laat ik de handboeien omdoen. Maar mijn echte naam, dat is wat ze nooit te weten komen. Dan is mijn hele bende opgerold. Naar de knoppen. Weg. Dat laat ik niet gebeuren! Ik probeer de man te trappen, maar het enige wat hij doet is mij nog strakker vastpakken. Ik trap nogmaals, maar nu komt de trap raak. Van schrik laat hij mij los! Ik ren, ondanks de pijn in mijn enkel toch iets voor hem uit. Totdat ik aan het einde van het pad in elkaar zak van de pijn. Dag levenswerk. Dag bende.

POV Gibbs
Ik sla de onbekende terrorist in de boeien. Mijn telefoon gaat af. Ik antwoord met een kort: 'Gibbs.' Er klinkt een mannelijke stem aan de andere kant van de lijn. 'George Verhoeven van de brandweer meneer Gibbs, uw huis is onbewoonbaar verklaard, maar het sein brandmeester is gegeven.' Zijn woorden dringen niet echt tot mij door. 'Uitgebrand, onbewoonbaar,' mompel ik voor mij uit. De terrorist trekt zijn grote mond open. 'Mooi hé, dat is mijn werk!' Ik moet mijzelf inhouden, om niet zijn gezicht volledig te verbouwen. Welke idioot.. Welke idioot doet dit? Wil iedereen neersteken, of dood hebben? Tja, deze man. Ik hang op na lange stilte.

Bij de NAVY Yard stap ik uit. Ik trek de man mee aan zijn vuile armen. Alle verhoorkamers zijn vrij, het is midden in de nacht, dus zonder te kijken of een verhoorkamer vrij is neem ik de man mee naar binnen. 'Hoe heet je?' 'Hoe heet je?!' ik trek de man over de tafel heen. Rustig Gibbs, denk ik bij mijzelf. Rustig...