Aanvallende schaduw

Ik keek de vlammend rode kater verbijsterd aan.
Hij leek op een krijger en ik dacht dat hij best van pas zou komen, maar om de hele clan te redden?
Mijn gedachten werden onderbroken.
Er klonk boos gemauw vanuit de struiken.
Niet veel later sprong er een zwarte kater uit de bosjes.
Vlampels sperde zijn blauwe ogen wijd open en sprong op de kater af.
Hij sprong op zijn rug en haalde zijn klauwen over zijn ogen.
De zwarte kater gilde van de pijn en haalde uit naar Vlampels, maar hij rolde opzij met een move die ik nooit eerder had geleerd.
En ik was op dat moment bijna aan het eind van mijn leerlingentijd.
Vlampels haalde de flank van de zwarte kater open.
De zwarte kater gilde en racete ervandoor.
Vlampels keek Vuurster aan.
"Dat was Schaduwhart, een van de krijgers van de Wolkenclan", miauwde Vlampels.
"Hij heeft ook gehoord van de profetie en probeert mij met slag en stoot terug in de Wolkenclan te krijgen".
Vuurster knikte.
"En eeeh........hoe kan jij zo goed vechten"? miauwde hij.
"Zo goed"? antwoordde Vlampels.
"Ja, dat is het beste dat ik in mijn clan heb gezien in manen", riep Vuurster.
Vlampels sperde zijn ogen verbaasd open.
"Oh....nou....".
"Nee niks nou, we verwelkomen je in onze clan", zei Vuurster vastbesloten.
Iedereen liep gelijk naar Vlampels toe en begroette hem.
Ik bleef staan.
Ik voelde onheil.
Er was iets niet juist aan deze kater.
Hij had iets waar hij mee zat.
Iets wat gevaar kon brengen aan de hele clan.
Ik snoof de geur van Vlampels op.
Ik herkende iets.
Iets heel bekends.
Ik sperde mijn ogen wijd open.
Vlampels had hier familie!
Hij rook naar.....naar......Ijshart!