|| 44

Ik hoor Jade zuchten maar kijk toch niet op van mijn boek.
“Ik weet dat ik het nooit voor je had mogen verborgen houden, maar het is gewoon moeilijk om te vertellen.” Haar stem slaat licht over en ik weet dat ze me met tranen aan kijkt. Eigenlijk wil ik niet zo doen tegen haar.
Ik heb haar hele gesprek gehoord. Maar wat ik gehoord heb maakt me boos en verdrietig tegelijk. Vertrouwd ze me echt zo slecht dat ze niet eens durfde te zeggen dat ze Luke kent?
Ik snap dat ze schrik heeft dat Luke haar niet meer zal geloven, maar ze moet toch weten dat ik dat wel doe? En waarom heeft ze al van de eerste keer gelogen? Ze wist van in het begin dat Luke het er moeilijk mee had. Zelfs de tweede keer dat hij haar zag, heeft hij het haar verteld? Waarom is ze dan niet eerlijk geweest?
Ashton begreep er ook niks van.
“Dylan, alsjeblieft, luister naar me.” Probeert ze aan te dringen.
“Vertel het dan en ik zal wel uitmaken of het het liegen tegen mij waard was.” Mijn stem klinkt niet eens boos en zelf weet ik ook dat ik eerder verdrietig ben. Ze vertrouwt me niet en ik heb haar altijd alles verteld.
“Ik heb niet tegen je gelogen Di.” Probeert ze het zacht beter te maken.
“Nee ik weet alleen dat je iets voor me achter houdt. Iets dat ik eigenlijk wel zou moeten weten.” Ondertussen hield ze het niet meer echt voor me achter. Maar ik wou het uit haar mond horen. Ik wou weten waarom ze het had gedaan.
“Ik weet het Dylan. En het spijt me echt. Laat het me alsjeblieft allemaal uitleggen?” Ik knik en wacht tot ze aan haar uitleg begint.
“Je weet dat Luke vroeger ook een vriendin had die Jade noemt?” Zacht knik ik. “Dat ben ik. Ik heb het nooit durven zeggen omdat ik eerst niet wist dat hij beroemd was. Wanneer ik dan wist dat het ‘mijn’ Luke was, durfde ik niet meer. Dit omdat ik bang was dat Luke, de andere jongens en ook jij zouden denken dat ik het gewoon zei om er bij te horen. Na de eerste leugen, volgde al snel de volgende en zat ik gewoon volledig verstrikt in mijn eigen web van leugens. Toen durfde ik het zeker niet meer zeggen. Ik wil Luke niet kwetsen. Ik heb al deze tijd tegen hem gelogen. Terwijl hij eerlijk heeft verteld dat hij me mist, terwijl hij niet weet dat ik, ja ik ben.”
Tranen springen in mijn ogen en ik besef dat het ook voor haar niet makkelijk kan geweest zijn. Puur door haar onzekerheid, heeft ze het zichzelf alleen nog maar moeilijker gemaakt. Ik stel me recht en trek mijn beste vriendin, of is het nu de beste vriendin van Luke, in mijn armen. Haar tranen spatten uit een op mijn T-shirt, maar dat is niet hetgene wat me op dit moment stoort.
Hetgene wat me nu stoort is dat ik er nooit ben kunnen zijn voor mijn beste vriendin. En hoe moeten we dit in godsnaam aan Luke vertellen?