Doomed |1

Tok.
Ik zucht, Dit is nou al zeker de vierde keer dat ik deze weg gelopen heb. Je zou toch denken dat ik zonder problemen weer thuis zou moeten kunnen komen. Het is moeilijker dan het lijkt. Lopen zonder te zien waar je loopt. Mensen denken ‘Laten we haar een stok geven en dan komt ze er wel.’ Dat is misschien ook wel zo, uiteindelijk kom ik er wel. Maar je snapt niet hoe vermoeiend het is om steeds maar weer overal tegen aan te lopen, terwijl je dacht ‘Ik heb deze weg al zo vaak gelopen, nu zou ik het toch wel moeten kunnen zonder mijn stok.’ En dan vertrek je, en vijf minuten later bots je alweer ergens tegen aan terwijl je nog wel zo op je stappen gelet had. ‘zesentachtig vooruit dan vijfendertig naar links en twaalf naar rechts…’
Het lijkt wel alsof de wereld een groot doolhof is en de muren elke dag van plaats veranderen.
Dan denk je misschien wel van ‘Waarom neemt ze haar stok dan ook niet gewoon mee.’
Nou dat is heel simpel. Ik wil ook wel eens normaal zijn. Of nou ja. Normaal zal ik nooit zijn, maar dan nog. Ik wil ook wel eens normaal lijken. Gewoon over straat kunnen lopen zonder dat er mensen beginnen te fluisteren als ik voorbij loop. Zonder alle starende blikken die ik op mijn rug voel branden. Zonder alle kleine kindjes die aan hun moeder vragen waarom er een meisje met een stok loopt en alles met haar stok ‘slaat’
ja, ik zou er veel voor over hebben om gewoon normaal te kunnen zijn. Maar dit is mijn leven. En dat kan ik niet veranderen, ook al zou ik er alles aan doen.

Dit is wie ik ben.
En dit is wat ik ben.
Blind.