Hoofdstuk 3

Gelukkig vlogen de dagen en weken snel voorbij, en herstelde ik goed. De angsten namen langzaam maar zeker af en het bewegen ging steeds makkelijker. Ik voelde me minder moe na een klein stukje gelopen te hebben en ik voelde hoe ik steeds meer energie kreeg. Ik kon zelfs weer rennen als het moest, maar dat werd niet echt gewaardeerd door mijn therapeut. Er kon immers altijd nog heel veel fout gaan, en ieder klein dingetje was al teveel voor mijn lichaam op dit moment. Ik moest maar één keer struikelen en ik lag weer dagen in bed. Gelukkig gebeurde dat niet.
Bij therapie vertelde ik nu wel wat me dwarszat. Ik was erachter gekomen dat als ik er toch heen moest, ik maar beter kon zeggen waar ik mee zat. Een uur voor me uit staren was heel wat minder fijn dan ergens over praten. Daarbij hielp het me ook. Niet dat alles meteen opgelost kon worden, maar alleen al het praten erover hielp enorm.
Mijn angsten bleken niet reeel te zijn – iets wat ik al wel wist, maar wat me niet lukte om echt te geloven – en ze namen langzaam maar zeker af.
Mijn ouders gaven me meer vrijheid en ik mocht meer bezoek krijgen. Het was zelfs zo dat ik naar buiten mocht en het was ook geen probleem meer om naar vrienden te gaan.
Het leek alsof ik weer even een klein kind was en dat irriteerde me. Ik was verdomme twintig.

Een positief ding was dat ik me steeds meer kon herinneren van de droom. Het waren nog vage en onsamenhangende dingen, maar het was meer dan niks.
Ik wist eigenlijk niet of ik er wel zo blij mee moest zijn. Het was toch maar een droom. Het stelde niet veel voor. Het was allemaal fantasie, dus wie zei dat er bestaande mensen in voor kwamen? Ik dacht dat misschien wel, maar dat garandeerde nog niks.
Ik had ook nog aan niemand verteld hierover. In mijn hoofd klonk het al raar, laat staan dat ik het uitsprak. ‘Hey ik heb een droom gehad, en ik wil het meisje uit mijn droom opzoeken.’ Ik kon me al voorstellen hoe hard de ander erom zou lachen.
Ik wist niks zeker, en ik wist niks precies. Als ik me nog alle conversaties zou kunnen herinneren zou dat alles heel wat makkelijker maken. Of als ik in ieder geval íets meer wist. Nu was het tasten in het duister.

Maar toen Ashton eenmaal naast me zat, kon ik niks anders dan het vertellen. Ik vertrouwde hem voor de volle honderd procent, en ik wist haast zeker dat hij me niet uit ging lachen. Oké – misschien wel, maar hij zou daarna weer serieus kunnen zijn.
“Cal, herinner je – je eigenlijk nog wat van de tijd dat je in coma lag? Ik bedoel; je hoort vaak dat comapatiënten zich nog alles kunnen herinneren. Alle geluiden en stemmen en zo,” begon Ashton voorzichtig.
Dat ik geheugenverlies had en dat het nog even ging duren tot ik alles weer wist was algemeen bekend. Niemand stelde me dan ook zo’n vraag, omdat ik het toch niet wist.

Ik haalde diep adem en knikte toen.
“Ik herinner me verschillende dingen, ja. Alleen eh, niet over het ziekenhuis of de mensen die bij me zijn geweest. Ik zat in een soort andere wereld. Nu weet ik dat het een droom was, maar toen... Het leek zo echt. Ik kan me er alleen niet heel veel meer van herinneren. Toen ik net wakker werd wist ik alles nog, maar dat was snel weer verdwenen. Ik kan me alleen iets herinneren van een kapsalon en een meisje dat steeds weer terugkwam in m’n droom. Ik weet niet waarom ik je dit vertel, maar ik moest het kwijt. Ik denk dat het misschien een voorbode was of zoiets, hoe raar dat ook klinkt. En ja...”
Ik stopte met praten. Als ik door ging praten zou ik alleen maar gaan ratelen.
Ashton bleef even stil, en keek me toen met een glimlach aan.
“Ze zeggen toch dat je – je dromen moet volgen? Nou, Cal, ik zou opzoek gaan naar dat meisje. Als het echt een bepaalde boodschap heeft, dan zal het niet moeilijk zijn om haar te vinden. En als het wel zo is en je vind haar niet; dan weet je dat ook weer. Dromen kunnen ook een illusie zijn.”