The orphan girl hoofdstuk 47

Met een stamp van zijn voet stootte Bard twee tonnen om en twee dwergen rolde tussen de vissen over het dek. Helena kneep haar neus toe tegen de stank. Helena hielp de twee staande. Toen Bard de volgende ton wou omstoten besloot Dwalin dat hij niet hetzelfde lot zou ondergaan als zijn twee vriendjes op het dek. Hij sprong onder de vis vandaan.
“Blijf van mijn ton af!” De anderen zagen dit als een teken om zelf ook uit hun tonnen te komen.
De elf lachte hun poeslief toe.
“Ik zei toch dat je hem kan vertrouwen?”
Bard gaf wat geld aan de persoon bij de haven. “Je hebt hen nooit gezien, ze waren nooit hier. O en de vis is gratis.” De verbaasde man achterlatend liepen ze tussen de gebouwen door.


“HEY! In de naam van de meester van Lake-Town! Stop!”
“Doorlopen.” Zei Thorin maar een andere soldaat verscheen. Er volgde een verwarrend gevechtje waar de dwergen hun improvisatie lieten zien. Gerammel van het metaal van nieuwe soldaten kwam steeds dichterbij. Iedereen verschuilde zich.
“Wat is hier aan de hand?” Hoorde ze.
“Blijf waar je bent en niemand gaat weg.” Zo normaal mogelijk kwam Bard tevoorschijn en keek eens naar de aangekomen persoon, Helena volgde hem.
“Braga.” Zei Bard.
“Lang geleden.” Vulde Helena aan.
“Jullie… ik had gehoopt dat je dood was…” Helena trok een wenkbrauw op.
“Bedankt voor de welkom…”
“Wat zijn jullie twee van plan?”
“Wij? Niets.” Braga nam de leugen duidelijk niet serieus en liep wat rond. Helena verbaasde zich over hoe de mensen Bard uit de problemen hielden. Geen enkele bewusteloze soldaat was nog zichtbaar.
“He Braga, dit zou er leuk uitzien voor je vrouw.” Helena draaide zich om en zag Bard met een mooi roos redelijk breed korset in zijn handen.
“Wat weet jij van mijn vrouw? De argwaan was van zijn gezicht te lezen.
“O ik ken haar zo goed als elke man in deze stad.” Met wat gemompel dat alles behalve beleefd was liep Braga weg. Argwanend keek Helena Bard aan.
“Bard…”
“Nee hoor… gewoon een leugentje om hem weg te krijgen.”

Een jongen van ongeveer vijftien kwam aflopen.
“papa! Ze houden het huis weer in het oog.” Helena keek naar haar broer.
“Wauw jij hebt echt niet stilgezeten hé?”
“Wie… ben jij?” vroeg de jongen waarvan ze dacht dat het Bain zou zijn.
“Later, eerst moeten we een manier zien te vinden om hen-”, Hij knikte naar de dwergen. “-binnen te krijgen.”