HOOFDSTUK 32 - Vader

‘Vader’, riep ik verbaasd. Ik liep Edward voorbij en ik omhelsde mijn vader. Twee maanden geleden had ik hem voor het laatst gezien. Voordat oma en ik weg gingen moest hij op zakenreis. We hebben geen afscheid van hem kunnen nemen.
‘Susan’, zei mijn vader en hij liet me los. Hij gaf me een kus op mijn voorhoofd en hij liep het huis in. Edward en ik pakten zijn koffers en daarmee liepen we het huis in.
‘Je grootmoeder heeft er weer iets huiselijks van gemaakt’, zei mijn vader terwijl hij de woonkamer rond keek.
‘Ja en dan te bedenken dat ze er niet altijd is met haar baan in het ziekenhuis’, zei ik.
‘Een baan in het ziekenhuis?’ vroeg mijn vader.
‘Ja, ze zorgt dat de kinderen in de wachtkamer op de kinderafdeling zich niet hoeven te vervelen’, zei ik. ‘Ze stelt ze gerust enzo.’
‘Echt iets voor jouw grootmoeder’, zei mijn vader, ‘en wie is dit?’ Mijn vader keek naar Edward en die toverde een glimlach op zijn gezicht.
‘Ik ben Edward Cullen, meneer Rowland’, zei Edward en hij stak zijn hand uit. Mijn vader schudde hem krachtig en Edward gebruikte de zelfde kracht. Aan een handdruk voel je of een man eerlijk is of niet, zei mijn vader altijd. ‘Ik ben het vriendje van uw dochter.’
Ik keek heel even verbaasd naar Edward maar toen glimlachte ik. Als hij deze smoes wilde gebruiken om bij me in de buurt te blijven dan is dat goed, maar hij had liever een andere smoes moeten bedenken.
‘Zo zo’, zei mijn vader. Ik wist al wat hij dacht. Het duurde een jaar voordat ik de dood van Michael kon accepteren en dat ik nu al weer een ander had vond mijn vader wel raar.
‘Maar Edward stond net op het punt om te vertrekken, niet?’ vroeg ik aan Edward. Die knikte en hij liep naar de gang. ‘Ik laat hem even uit’, zei ik tegen mijn vader en toen liep ik Edward achterna.
‘Ik kom je morgen ophalen’, zei Edward terwijl hij zijn jas aandeed. ‘Morgen gaan we met de familie honkballen.’
‘Ik hoef toch geen bal te slaan hè?’ vroeg ik. Ik haatte honkbal, wat was daar nou zo leuk aan.
‘Nee, zeker weten niet’, zei Edward lachend.
‘Mooi zo’, zei ik met een glimlach. ‘En dan die avond wil ik een reading hebben met je familie.’
‘Is goed, en als je blijft eten vindt Esmé dat geweldig’, zei Edward. ‘Ze houdt van koken ook al kan ze het zelf niet eten.’
Ik lachte. ‘Ik wil haar graag een plezier doen.’ Ik gaf Edward een kus op zijn wang en toen liep hij naar buiten. Ik keek hem na totdat zijn zilveren Volvo was verdwenen.