Proloog

Gijinka's, een volk dat zich verkleed als de pokemon zelf. Ze zijn een bijzonder volk wat op een eiland woont. Een eiland buiten de Unova regio. Niemand heeft ons ooit bereikt of gezien.
'Sacred,' sprak een diepe stem waarbij ik met halve ogen omkeek. Ik keek naar de groene gedaante achter me. Ik keek langs hem en terug naar het uitgestrekte landschap voor me. Ik was naar de Twinkle tower geklomen, waar ik nu op de balkon naar beneden keek.
Ik was een van de peace keepers van de Legendary clan.
'Ray je weet dat je hier op verboden gebied bent?' sprak ik zacht. Mijn stem was niet harder dan de meeste hier, het had een zachte ondertoon en kracht om mensen tot rust te krijgen.
Ik bleef Ray strak aankijken, liet mijn blik niet los voordat hij zelf wegkeek.
'Ik kwam je halen voor het eten,' sprak Ray en liep langzaam verder de lege ruimte in van de toren. Achter hem verscheen twee gele ogen van de legendarische pokémon Rayquaza.
'Ray! ' siste ik en kwam met een ruk overeind. Ik had hem gewaarschuwd, dit was een privé gebied.
Ik gromde door mijn keel en stak mijn hand naar de lucht buiten het balkon.
Ray glimlachte en gebaarde naar me, waarbij Rayquaza de ruimte vulde, maar gaf zich niet over. 'Kom op Sacred, laat zien wat je kan? Ik heb je al maanden niet meer zien strijden. Je leert nooit iets door met je neus in die boeken te blijven,' sprak Ray.
Ik had nog steeds mijn hand in de lucht en draaide die een kwartslag. Een donkere vlek, vloog uit de wolken en liet een enorme krijs horen.
'Sacred Fire,' riep ik en een gouden gloed verscheen om de gedaante, wat eindigde in een laser.
Rook minderde mijn zicht, maar kon de gedaante van Ray en zijn pokémon niet vinden. In plaats daarvan bleef er een lege ruimte over. Een Hyper Beam blies de rook weg en raakte de vleugel van Ho-oh.
Vol woest bleef ik naar Ray kijken en naar de verwarde Ho-oh die net vol geraakt werd door de Hyper Beam.
'Sacred Fire opnieuw,' riep ik, waarbij Ho-oh opnieuw vuurde naar Rayquaza.
'Maak dat je wegkomt,' riep ik hard, voordat ik nog eens opdracht gaf aan mijn verwante pokémon. Ik had nooit zoveel geschreeuwd als nu, het voelde niet goed.
Ray gebaarde dat hij het begrepen had en verdween. Zelf keek ik naar de open wereld staren, voordat Ray totaal tussen de wolken verdwenen was. Ik keek omhoog naar Ho-oh en terug naar mijn hand.
Ik had nooit op deze manier gestreden, ik zucht en wuifde naar mijn pokémon dat hij weg mocht. Ik liet me weer zakken op de rand van het balkon.