012

Ik begin harder te rennen. aan het eind van de gang zie ik Rons rode haar.
'RON!' Schreeuw ik. 'RON WACHT NOU!'
Rons haar stopt. Maar ik blijf door rennen.
'Ron!' roep ik.
Ik vlieg hem om zijn nek. Ik voel dat hij helemaal verstijfd.
'O, Ron', fluister ik. 'Sorry! Sorry!'
Langzaam laat ik los. Ron staart me verbijsterd aan terwijl ik waterig glimlach.
'Is al goed', zegt hij uiteindelijk.
Ik grijns.
'Perfect!' roep ik uit. 'Ga je mee? De wedstrijd begint zo'.
'Ja, tuurlijk, Lien', plaagt Ron me.
'Her-me-lien', verbeter ik hem lachend. 'Kom'.
Ik pak zijn hand en trek hem mee de gang uit. Bij de bieb staat Draco nog te wachten. Snel laat ik Rons hand los.
'O, hai', zegt Draco nonchalant, maar hij blijft naar onze handen staren. 'Hallo Ronald'.
Ron geeft een heel gek knikje.
'Hollea'.
Ik proest het uit.
'Hollea?'
Ron haalt zijn schouders op.
'Kom Lien, je bent je tas in de leerlingenkamer vergeten'.
Ik zwaai naar Draco en loop dan lachend met Ron mee. Aan de ene kant vond ik het wel zielig voor Draco, maar ook hij moest ermee om kunnen gaan dat ik vrienden was met Ron.
'Kakkerlak cruncies', zei Ron tegen de dikke dame en het portretgat zwaaide open.
Snel pakte ik mijn tas.
'Kom je?' vroeg ik terwijl ik bij het portret gat bleef staan.
Ron deed niks.
'Lien, ik wil niks zeggen hoor, maar ik heb vernomen dat Draco en Harry je gebruiken'.