Very Stupid Boys

'Tsja, na dat jij erg hartelijk opnam, was het enige dat eruit kwam een preek over van alles en nog wat' beken ik blozend. Nikita lacht onschuldig.
'Sorry' zegt ze. Ik wuif het weg met mijn hand.
'Geeft niks joh' zeg ik er nog bij om kracht achter het gebaar te zetten. Het is even stil. Tom en de jongen staan nog steeds bij ons. Zonder ook maar één beweging te maken. En daar irriteerde ik mezelf mateloos aan!
'Rot toch eens even op ofzo' snauw ik geïrriteerd.
'Inderdaad' is Nikita het er mee eens. Dommig kijken ze ons aan.
'Als we dit zeggen bedoelen we zo iets als: loop weg!' zeg ik als ze niet weg lopen. Nog steeds blijven ze staan en ik raakte aardig kwaad. Maar Nikita was nog kwader als mij.
'Als jullie nu niet oprotten man, dan wil je niet meer leven zoveel pijn ga je krijgen' dreigt ze. Metteen komen de jongens tot leven en lopen ze langzaam weg.
'Jezus, wat een irritante kut jochies' zeg ik nog steeds een beetje kwaad. Ik masseer met mijn vingers mijn slapen.
'Kom, laten we naar huis gaan' zegt Nikita terwijl ze al richting kleedkamer gaat.
'Kunnen we eerst nog even de stad in?' vraag ik terwijl ik ook koers naar de kleedkamer zet. Ze kijkt me vragend aan.
'Ik neem een nieuwe mobiel denk ik, of op zijn minst een nieuwe simkaart' verduidelijk ik.
'Nog iets meer uitleg graag' lacht Nikita. Ik lach mee.
'Dan belt die rare onbekende gast ons niet meer' zeg ik.
'Ohja' mompelt Nikita.
'Dus dat was het waardoor je zo raar opnam!' hoor ik eens van achter me. Geschrokken draaien ik en Nikita ons om. Natuurlijk, wie anders. Tom en zijn vriend. Beide met een grote grijns. Maar die grijns was snel weg. Zie ik kan zo iets nog net hebben. Mijn gesprek afluisteren. Nouja zolang het onderwerp niet zo privé is als dit. Maar Nikita. Tsja... Dat spreekt denk ik voor zich. Ze zitten in ieder geval in grote problemen. Hélé grote problemen!