050

Lauren Brown

Justin heeft zojuist zijn best gedaan. Het kindje die naar me toe kwam in Starbucks was het stiefbroertje van Justin, genaamd Jaxon. Ik herkende hem dus gewoon aan het gezicht. Jaxon lijkt precies op Justin, qua uiterlijk dan. Ik haal het handgeschreven briefje uit mijn broekzak en lees het nog een keer door.
Lieve Lauren,

Je geeft me een speciaal en warm gevoel. Ik heb spijt van de dingen die ik heb gedaan.
Ik hoop dat je weet dat ik er alles voor wil doen om ons terug te krijgen.
Het is stil zonder jou. Ik voel een grote leegte. Je betekent ontzettend veel voor me.
Dit was de enige manier hoe ik contact met je kon maken, van mij zou je het briefje
niet aannemen, dus daarom heb ik Jaxon ingeschakeld. Bel me alsjeblieft zodra je
dit gelezen hebt en weer contact met me wilt.
Ik mis je, heel erg.

Liefs, Justin.

Het was lief, maar ook weer zo, ja ik weet het eigenlijk niet. Niet iets voor Justin. Misschien dat ik het daarom zo lief, maar toch ook raar vind. Geen idee. Natuurlijk mis ik Justin ook en bij dit briefje zou ik hem het liefst meteen opbellen en zeggen dat alles weer goed is. Mijn armen om hem heen sluiten en nooit meer loslaten. But there's one thing, Ryan. Ik kan Ryan niet zomaar laten vallen voor Justin. Ryan is zo lief en heeft alles wat ieder meisje zoekt in een jongen. Ik heb nog geen enkele keer ruzie met Ryan gehad. Ik weet niet of dat positief of negatief is, maar met Justin is het extreem. Sam zou zeggen: ''Je moet risico's durven nemen in het leven''. En dan zou ik moeten gaan voor Justin, verder gaan met Justin is een groot Risico. Ryan laten gaan is een nog groter risico. Zo iemand vindt je niet snel meer. Ik word er gek van. This shit is driving me crazy. Ik leg het handgeschreven briefje in het laatje van mijn nachtkastje. Ik pak mijn telefoon en open Whats'App. Ik zoek bij vrienden en scrol richting de J. Justin's naam verschijnt al snel op het scherm. Ik twijfel, maar klik toch op zijn naam.
Ik moet je zien, we moeten praten. Ik twijfel, maar verzend dan toch het berichtje naar hem. Ik zucht diep en staar naar het openstaande gesprek. Nog geen teken van online of gelezen. Ik weet niet of ik wel het juiste heb gedaan. Dat zal ik vast en zeker snel genoeg merken. Ik moet sowieso praten met Justin. Hij moet de waarheid weten. Hij moet weten dat ik op het moment met zijn beste vriend ga en dat ik echt verliefd op hem ben en dat ik daarom niet weet wat ik moet doen.
Ben je thuis? Moet ik langskomen? X. Verschrikt kijk ik op. Ik lees zijn antwoord tien, wat zeg ik, twintig keer opnieuw. Ik ben thuis, je kan langskomen als je wilt. Bel maar aan als je er bent. Geen X niets. Dat verdient hij nog steeds niet. Ik leg mijn telefoon naast me neer op bed. Ik ga liggen op het bed en sluit even mijn ogen. Mijn hart bonst in mijn keel. Ik ben echt zenuwachtig. Ik heb nog geen idee hoe ik het Justin moet vertellen.