Industrie

Door het roet en stof heen kun je nog net in het oosten de zon zien opkomen. Ik ben na een korte nachtrust ontwaakt uit een onrustige slaap. Na weer een lange dag van werk, en een korte nacht van slaap, dag in dag uit begint het weer opnieuw. Keer op keer de diensten van 16 uur. Ik val bijna om van de slaap. Ik wordt wakker uit mijn zelfmedelijden en eet mijn schamele ontbijt, dat klaarstaat in de stoffige keuken.
Ik loop de deur van mijn donkere arbeidershuisje uit de donkere vieze straten van Londen op. Om me heen hangt er een wolk van stank, roet en smoke. Langzaam loop ik in de richting van de fabriek die al deze rook en viezigheid produceert. De fabriek die niks om zijn werknemers geeft. De fabriek die wil dat er 24/7 gewerkt wordt. De fabriek met de fabriekseigenaar die alleen maar om het geld geeft. Langzamerhand kom ik dichterbij. Hoe dichter ik de fabriek naderde. Hoe dichter de roetwolken werden. Hoe dichterbij ik kwam hoe meer van mijn ploegmaten ik zag. We konden net de hoge roet uitspreidende schorstenen onderscheiden door de stofwolken. Langzaam maar zeker tekende de fabriek zich af door de zwarte luchten. Mijn laatste teamleden deelde het team. We stopte voor de grote zware fabriekspoorten. Samen duwde we als een man het grote ijzeren hekwerk open. Als een man liepen we naar het gebouw dat zich voor ons uitstrekte. Om te beginnen aan nog een dag in een lange reeks van dagen van eindeloos werken en lijden.