049

Lauren Brown

Ik heb nog steeds geen keuze kunnen maken. Justin probeert op iedere manier contact met me te zoeken, maar zo makkelijk wil ik het hem niet maken. Hij moet moeite voor me doen, als hij 'ons' nog steeds wilt. Er moet ook drastisch wat gaan veranderen als hij verder met me wilt. Het vervelende is alleen dat ik Ryan zich onzeker laat voelen. Hij wilt weten voor wie ik wil gaan. Tot nu toe heb ik iedere nacht bij Ryan geslapen. Als ik dat blijf doen, geef ik Ryan meer hoop en valt het alleen maar meer tegen als ik kies voor Justin. Het klinkt net als een spel. 'Ryan, ik kies jou!' En ik gooi mijn Pocket Ball naar de grond toe waar Ryan uit springt.
Ik loop met Jane door de stad. We hebben het er al over gehad en door het er telkens weer over te hebben wordt het alleen maar lastiger. 'Ik heb trek in koffie, jij ook?' Vraagt Jane. Ik knik. Samen lopen we naar Starbucks. Als we daar zijn aangekomen, bestellen we wat we willen en nemen er nog een lekker gebakje bij. Nadat we hebben afgerekend en onze bestelling hebben gekregen, lopen we naar een tafeltje en nemen plaats. Ik zet mijn tas naast me op de bank en begin aan mijn appeltaart. 'Hoe gaat het eigenlijk op school?' Vraagt Jane. Ik haal mijn schouders op. 'Wat weet ik eigenlijk wel?' Lach ik. Jane moet er ook om lachen. 'Nee, even serieus. Hoe gaat het. Ben je al klaar voor de examens?' 'Ik heb eerlijk gezegd mijn boeken nog niet opengedaan. Ik was zo druk met Justin en met uitgaan, jullie en Ryan. Misschien moet ik maar eens gaan beginnen vanaf morgen'. 'Lijkt me een strak plan! Als je hulp nodig hebt, moet je het me laten weten. Ik kom je graag helpen'. Ik knik dankbaar. 'En hoe gaat het met Sam? Ik heb d'r al een tijdje niet gesproken'. Geef ik toe. Jane zucht. 'Het gaat goed. Ze brengt veel tijd door met d'r vriend. Ze hebben al plannen gemaakt om samen te wonen'. 'Wow wat?' 'Ja, dat was mijn eerste reactie ook. Ze zegt dat ze volwassen geworden is. Ze is natuurlijk gestopt met roken, ook best veel afgevallen en ze ziet er veel beter uit. D'r haar is niet zwart meer, maar mooi kastanjebruin. Ook heeft ze haar neuspiercing eruit gehaald'. Ik voel me belemmerd. 'Ik mis d'r. Ik moet d'r echt snel zien. We moeten weer eens wat leuks gaan doen met z'n drieën!' Ik meet het, ik mis Sam echt. 'Komt goed! Zorgen we wel voor!' Ze stelt me gerust. 'Hoe is die vriend eigenlijk van Sam?' Vraag ik Jane. 'Het is best een leuke jongen om te zien. Blijkbaar heeft hij ook een goeie invloed op Sam en dat is goed'. 'Dat is fijn om te horen. Ik moet ook maar eens kennis met hem gaan maken!' Er komt een klein jongetje van, ik schat, een jaar of vijf naar ons toe lopen. Ik blijf zijn kleine voetjes volgen. Wat een schatje. 'Hallo!' Verwelkom ik hem met mijn babystem. Waarom gebruiken we altijd de babystem naar kleine kinderen toe? Het jongetje kijkt van mij naar Jane en andersom. Hij houdt stijfjes zijn mondje dicht. 'Hoe heet jij?' Weer gebruik ik de babystem. 'Mag ik niet zeggen'. Ik kijk vreemd naar Jane. Ik kijk het jongetje weer aan. Hij heeft echt een bekent hoofdje. Hij lijkt echt sprekend op iemand. Hij stuurt zijn handje mijn kant op. Hij heeft van zijn handje een vuist gemaakt. Ik leg mijn handje onder zijn vuist. Hij opent zijn handje en er valt een briefje uit die ik opvang met mijn hand. Het jongetje rent daarna snel weg. Ik kijk het jongetje na en focus me daarna op het briefje dat in mijn hand ligt.
Lieve Lauren...