Part 4.

De vrolijke sfeer verdween op de binnenplaats bijna meteen. Iedereen van de groep waar ik me tussen had gemengd, verdween in groepjes van de binnenplaats. Snel ontdeed ik me van het geïmproviseerde kostuum. Die liet me veel te veel opvallen. Mijn oog viel op de prinses. Ze verspilde geen tijd nadat ze van haar wagen was gestapt. Haar gezicht stond zorgelijk en ze verdween in haar eentje door een onbewaakte deur. Dit was mijn kans!

Ik begon weer te rennen. Dit was het punt waarop ik niet meer terug kon. Om me heen begonnen mensen verbaasd of boos te roepen, maar niemand hield me tegen. Ik glipte door de deur en het viel zwaar achter me dicht. En toen realiseerde ik me het: dit was de zaal uit mijn droom. Ik keek voorzichtig naar de ramen. Zonlicht van de late middag viel naar binnen en ik hoorde zachtjes muziek aanzwellen. Dit was het.

Net als in mijn droom zag ik een figuur wegduiken tussen de kleurige doeken. Deze keer wist ik wat ik moest doen. Ik begon achter haar aan te rennen en volgde haar door een deur en een aantal trappen op. Net toen ik dacht dat ik van vermoeidheid neer zou vallen, zag ik haar in de deuropening staan. Ik rende naar haar toe en keek haar aan. Ze zag er net zo uit als in mijn droom. Vooral de angst in haar ogen herinnerde ik me nog goed.
Maar deze keer was ze stil. We keken elkaar lang in stilte aan, en ze probeerde niet weg te komen.
“Je bent niet dood,” zei ze uiteindelijk.
Dat had ik niet verwacht. “Nee.”
“Maar de voorspelling…”
“Welke voorspelling?”
“De oude vrouw. Ze zei dat mijn ware liefde zou sterven, zodra hij in mijn ogen zou kijken. Daarom rende ik voor je weg in mijn dromen. Ik was bang je te vermoorden, zonder dat we elkaar ook gezien hadden. Maar je stierf niet in mijn droom vannacht, en nu ben je ook niet dood. Waarom?”
Ik glimlachte. “Ik weet niet of het je opgevallen is, maar ik ben geen ‘hij’. Je ware liefde is geen man.”

We keken elkaar sprakeloos aan en ineens begon ze te lachen. En voordat ik het wist, deed ik mee. Na een paar minuten stopten we langzaam en ik pakte haar hand. Samen liepen we de trappen af en de muziek zwol weer aan. Het licht van de zaal was nog net zo mooi als zonet, en het leek alsof het nooit anders had moeten zijn. De danspassen kwamen natuurlijk en eindelijk dan dansten we.
“Mijn ware liefde is een vrouw?” vroeg ze, nog steeds verward.
“Is dat een probleem?”
“Nee. Het had niet beter kunnen zijn.”