Hoofdstuk 18

Twee uur later, wat eigenlijk maar als tien minuten voelde, voelde ik zijn warmte achter me. Ik stond met tien boeken opgestapeld in mijn hand, en ook nog eens tien voor mijn neus op de grond.
‘Hoi,’ zei ik zonder op te kijken. ‘Ik kan niet kiezen,’ Ik hoorde alleen zijn hese gegrinnik. Ik draaide me om en keek hem aan. ‘Niet grappig! Ze hebben zoveel meer keus dan Forks, laat staan La Push!’ Ik keek naar de boeken in zijn handen. Drie stuks. ‘Maar zo te zien ben ik niet de enige met het probleem…’
Jacob begon te lachen. ‘Je zou jezelf eens moeten zien, die trotse ogen…’
We liepen uiteindelijk beide met drie boeken de winkel uit, met grinnikjes van de verkoper achter ons aan. Het was al middag geworden en de straten stroomden vol met mensen die pauze hielden. En ik gaf ze groot gelijk, het regende nog niet.
We aten wat op het centrale plein, naast de fontein. We wandelden met take-away koffie door de straten van Port Angeles, door de parken en het centrum. Jacob vertelde me alles wat hem dwars zat. Over hoe Leah toch wel een stempel drukte op de roedel, maar ook hoe hij een moederfiguur miste in zijn leven, hoe hij zijn zusjes al twee jaar niet had gezien en hoe hij er mee zat dat zijn vader in een rolstoel terecht was gekomen.
En ik kon natuurlijk niet achterblijven. Het was makkelijk om met Jacob te praten, alsof het allemaal vanzelf ging. Hij begreep alles, hij zei precies de goede dingen om me op mijn gemak te laten voelen, dus kon ik niks anders dan hem vertellen over de beurs in New York. Z’n gezicht sprak boekdelen: geschokt. En ik kon niet eens boos op hem zijn – iedereen zou blij voor me zijn -, want ik begreep hem. We hadden een band, en God mocht weten waar en wat, maar hij leek me niet te kunnen missen.
‘Maar eerst dit schooljaar nog, en daarna nog senior year. Misschien krijg ik ook wel een scholarship bij Washington University,’ zei ik vlug.
Hij greep mijn hand om hem met de zijne te bedekken en op zijn wang te leggen. Hij knipperde even en leek er van te genieten. ‘Ik ga je niet van je toekomst afhouden, Jenn.’ Hij sloot even zijn ogen toen ik mijn vingertoppen zachtjes bewoog. ‘We’ll figure it out,’
En daarmee was de negatievere sfeer verbannen. Jake maakte weer grapjes en ik lachte erom. Jake werd gebeld door zijn vader, of we wel op tijd thuis waren – er was namelijk door, persoonlijk Billy, een kampvuur georganiseerd. Ik hoorde zijn stem door te telefoon en sprong van de rand van de fontein. Yes!
Jake begon te lachen. ‘Jennifer komt,’
‘So coooool!’
Hij babbelde nog even verder met zijn vader en hing abrupt op toen er plotseling een bui op ons neerkwam. Jacob greep naar mijn hand en samen renden we door de straten, die plots leeg waren gestroomd. Het regende hard, en het was koud. De wind was een hele echte november slag en mijn huid voelde ijzig aan.
Maar het weer bederfde onze pret niet. Ons gelach begon harder te klinken terwijl onze kleding natter en natter werd. Mijn haar zat aan mijn gezicht geplakt en ik sopte in mijn schoenen. Ik had dit nooit kunnen doen met Luke – het was altijd perfect met Luke. Tot in de puntjes. Nat weer? Thuisbioscoop. Sneeuw? In de achtertuin met chocolademelk en een vuurkorf. Maar ik had me nog nooit zo gelúkkig gevoeld. Zo, wachtend op een rood verkeerslicht, als twee verzopen katjes.
Een paar meter voor de auto van Jacob verloor ik zijn hand. Mijn lichaam kón gewoon de auto nog niet in, het wilde niet. Jacob keek me vragend aan. Tot mijn verbazing ging mijn gelach over in gegiechel en kreeg ik het warm, desalniettemin dat het alleen nog maar harder begon te regenen, dat ik er moeite mee kreeg om omhoog te kijken naar Jake’s gezicht.
En toen kregen we door wat onze lichamen beide wilde: elkaar.
Jacob liet zijn autosleutels weer in zijn broekzak glijden en stapte met grote stappen maar rustig naar me toe. Zo dichtbij dat de neuzen van zijn schoenen de mijne raakte. Zijn handen sloten aangenaam warm om mijn gezicht heen en ik had mijn ogen al gesloten voordat zijn gloeiend hete lippen zacht de mijne raakte.
Ik was in de hemel, ik wist het zeker. Ik had vleugels gekregen, ik vloog. Het zweverige gevoel wat ik had gehad toen hij me voor de eerste keer had aangekeken was terug en de vlinders, die ik zo lang had weg geduwd terwijl ik aan Jake dacht, vlogen met alle kracht op. Mijn knieën begonnen te knikken, en thank Gód, greep Jacob’s hand naar mijn middel. Ik had geen idee waar mijn handen zich bevonden, het enige waar ik aan kon denken was hoe ik werd overspoeld door verlangen, golf na golf.
Jake kwam nog iets dichterbij, duwde mijn kin langzaam omhoog en hij spreidde zijn lippen traag. Mijn lippen bewogen gehypnotiseerd mee. Zijn tong kwam samen met die van mij en hij was… zacht. En zoet. Teder. Ik voelde mijn adem stokken achter in mijn keel en duwde mezelf nog iets dichter tegen hem aan.
De herinnering van ons moment van imprenten kwam terug en de gedachte dat Jacob de man was waar ik samen oud mee zou worden, bleef sterk hangen.
Ik was bang dat het gelukkige gevoel zou verdwijnen als onze lippen niet meer verbonden waren, maar niets was minder waar. Ik nam een paar seconden om op adem te komen voordat ik mijn ogen opende en keek Jacob recht in zijn ogen aan.
Pure liefde.
Die gedachte slikte ik in, rustig aan, Jennifer! Maar ik móést glimlachen. Mijn lichaam moest mijn emoties uiten, en dat deed ik dan maar. En Jacob deed mee.
Stonden we dan. Met z’n tweetjes, verstrengeld met elkaar in Port Angeles, in de regen. Ná onze eerste kus.
‘Dit was wél hoe ik onze eerste zoen had voorgesteld,’ Ik giechelde. De herinnering van Jake als wolf kwam bovenop het al gelukkige gevoel, en ik was in mijn nopjes.
Jacob zei even niks, ik hoorde hem ademhalen maar ik voelde hem vooral. De warmte van zijn lichaam schoot door mijn kleding heen alsof het vlammen waren, en ik was de kou van de regen allang vergeten. ‘Ik kan even niks uitbrengen, maar ik ben heel gelukkig.’
Ik glimlachte.
De regen veranderde. Het water kwam niet sneller de lucht uit, maar met een hoeveelheid waar je bang van zou worden. Maar dat werd ik pas toen we de donder in de lucht hoorde. Het weer was de afgelopen dagen ook veel te goed geweest.
‘Kom,’ Met tegenzin duwde Jacob zich van me af en pakte mijn hand. ‘We moeten de auto in,’ Nog geen vijf seconden later zat ik bibberend in de auto. Jacob zat naast me maar hij leek nergens last van te hebben. Met alles wat hij deed was zijn glimlach niet van zijn gezicht af te krijgen, de auto starten, de verwarming op levensgevaarlijk zetten, de radio zachter zetten. Ik probeerde mijn jas uit te trekken en ik keek er even gek van op toen Jacob weer de auto uitstapte.
‘Hey, ben je gek?! Jake, kom terug!’ Ik hoorde de achterklep open en weer dicht gaan. ‘Jake, ’t is nie-’ Maar hij was de auto alweer ingestapt en sloeg een zachte deken om me heen. ‘… niet veilig…’ Ik was even verbaasd maar kroop toen wat dichter in de deken. Jake bewoog zijn handen snel over mijn armen in een poging om me warm te krijgen, en daar was die glimlach weer. Hij kuste me op mijn voorhoofd en ik begon te grinniken. ‘Jake, ik vind het heel volwassen van je, dat je zo maar een deken in je auto legt. Ik dacht dat het altijd iets was voor ouders, maar ik ben onder de indruk.’
Hij grinnikte met me mee. ‘Goed, hè?’
De auto begon eindelijk warme lucht uit te blazen en gauw werd het aangenaam in de kleine ruimte. Jake had zijn jas uitgetrokken en die naar de achterbank gesmeten. Zijn shirt eronder was kleddernat geweest, maar begon al op te drogen – waarschijnlijk door zijn lichaamstemperatuurtje. Ik genoot van de warmte en van het uitzicht. Mannen die auto rijden, het had iets magisch.
Moeiteloos reed hij achteruit – hij leek niet eens te kijken! – en bracht hij ons weer de snelweg op. Op de momenten dat hij niet hoefde te schakelen bracht hij zijn arm naar me toe, nog een beetje extra warmte. ‘Heb je het echt nooit meer koud?’
‘Nope,’ Ik keek naam hem. Holy moly… Hij was mooi. ‘Fijn wolven dingetje,’
‘Zeker, zeker. Een persoonlijke kachel, ik ben er blij mee.’ Jacob lachte zijn hese lach. ‘En heb je het nooit te warm dan?’ Het was aangenaam voor mij in de auto, maar ik kon me voorstellen voor iemand die het in de stromende winter regen niet koud had, een warme auto als heet aan zou kunnen voelen.
‘Ook niet,’ Hij glimlachte. ‘Normáál gesproken niet,’ Hij keek me vlug aan en zag mijn vragende gezicht. ‘Ik kreeg het net wel even warm,’
Ik giechelde. Ik ook.
De rit was stil, maar aangenaam stil. Ik had het weer warm, mijn kleren waren redelijk droog en hoewel hij al op de terug weg was, brak de zon door. Ik had de deken van mijn schouders af laten glijden, maar ik bleef Jake’s hand vasthouden. Kon me niet schelen of ik het warm of koud had, zijn huid tegen de mijne voelde verkoelend voor mijn spinnende gedachten.
De hemel was schemerig maar blauw toen we La Push binnen kwamen, en ik keek ongeloofwaardig naar de cliffdivers. Brrr. Voor Jacob’s huis stapten we de auto uit.
‘Ik vond het heel erg gezellig, Jake. Dankjewel,’ Ik glimlachte een beetje verlegen naar hem. Wat moest ik nou doen?
‘Vond ik ook, Jenn,’ Hij glimlachte naar me en stak zijn hand naar me uit. Ik pakte hem vast en draaide mezelf in een pirouette in zijn armen. Hij lachte met me mee, en draaide me zonder moeite weer uit zijn armen, zette een paar passen en ik volgde. Ik maakte een klein sprongetje waar ik zelf nog harder van moest lachen en werd toen weer in zijn armen gedraaid.
Jake leunde tegen de auto aan en de lacherige sfeer was weg, maakte plaats voor de fijne spanningen. Maar voor Jake me weer zoende grijnsde hij breed naar me, hij was vrolijk – wanneer niet – en dat was aan alles te merken. Een zoen was het niet te noemen, meer gelach terwijl twee paar lippen op elkaar gebrand werden. Maar ook die giechels verdwenen weer.
Damn.
Weer vloog ik. Over de oceaan en de bossen. Ik kon het vuurwerk bijna langs mijn oren horen suizen en ik hoopte met alles in me dat ik hier nooit meer weg hoefde. Ik hield ervan hoe zijn handen en armen me naar zijn lichaam toe zogen. Zijn warmte was precies goed voor mij, alsof het speciaal op mij was afgestemd.
Jake beet op mijn onderlip toen we het beide hoorde. Mijn truck. Zelf Jake’s geweldige wolvenoren hadden hem niet eerder gehoord – maar ik gooide dat kleine detail op een klein concentratieprobleem.
‘Jacob?’
Mijn lippen hadden die van Jacob al los gelaten, maar ik schrok zo dat ik een stapje van hem af deed. Het was mijn truck helemaal niet geweest. Het was Bella. Ze stond voor onze neus. Shit. Ik voelde me schuldig. Ze leek verdrietig, woedend, verbaasd en alsof ze zo uit elkaar kon vallen.
‘Bella.’
Jacob’s stem was zo kil dat ik er van schrok. Ik verstijfde, zo kende ik hem helemaal niet.
‘Jake, maar- hoe. Billy vertelde me dat je ziek in bed lag…’ Jacob bleef Bella strak aankijken. ‘En je hebt een vriendinnetje…’ Ze zei de laatste zin met zo veel minachting dat ik er even gek van op keek – ik kende haar niet eens – maar vergaf het haar toen meteen. Hoe moest ze zich nou op het moment voelen?
Maar dat was ik en ik was Jacob niet. Hij gromde laag in zijn keel. Ik moest wat doen, ik voelde Jake trillen en herinnerde me het gesprek in de garage, over controle verliezen. ‘Nou, nog niet helemaal vriendinnetje…’ Ik keek even naar Jake maar hij hield Bella met elke seconde beter in de gaten. ‘Meer een op-weg-naar, maar daar laten we het even bij…’ Ik zuchtte. Dit ging overigens niet over mij. ‘Misschien moet ik jullie even alleen laten…’
Ik was al iets verderop gedraaid en stapte nog iets verder opzij, naar de verharde weg. Maar Jake greep naar mijn pols. ‘Nee!’ Zijn stem zat vol met paniek. ‘Nee, alsjeblieft, blijf.’
Ik keek naar hem op en zijn ogen keken me smekend aan. Sterk zijn. Ik schudde mijn hoofd. ‘Jullie moeten even praten, kletsen.’ Ik ging op mijn tenen staan om Jacob een kus te kunnen geven op zijn wang en fluisterde daarna in zijn oor. ‘Ze verdient het, Jake.’ Ik liet mijn vingers even over zijn wang glijden en glimlachte toen moedig naar hem. ‘Ik zie je straks bij het kampvuur, en ik kom mijn boeken daarna wel ophalen. Tot zo,’
Ik had medelijden met hem. Hij had me alleen maar een paar kleine knikjes gegeven. Hopelijk was hij niet boos op me.