#1 Alweer ruzie

OMG! IK sla de deur dicht en ga op mijn bed zitten. Ik pak mijn kussen om daar keihard in te schreeuwen. Ik ben zo boos! Ze snappen mij gewoon niet. Ze begrijpen niet hoe ik denk en doe. Ik moet me altijd aanpassen.. Ik ben het zo zat. Waarom kan ik nou niet gewoon weg? Mijn ouders begrijpen niet wat er mis is.. Ze denken dat ze steeds meer hun best moeten doen voor mij, maar ze zitten mij alleen mij op mijn nek. Ik wil met rust gelaten worden. Dus ik wijs hun weer af en dan worden ze boos, want `ze doen zo hun best` en dan vinden ze dat ik weer eens ondankbaar ben.

Ze vinden dat ik niet genoeg mijn best doe. Ik probeer wel maar ik ben zo moe. Ik word overal moe van, het kost me ook zo veel moeite allemaal. Ik denk dat ik het op ga geven. Ik kan dit niet nog 4 jaar volhouden tot mijn 18e. HELP! Waar kan ik nou heen? Where is my home?

De reden waarom mijn moeder en ik ruzie hadden gekregen is dat ik nu amper wat doe aan school. Ik ga naar school, maar ik doe mijn huiswerk niet. Dat komt omdat ik zo moe ben. Als ik uit school kom dan ben ik heel erg moe. Ik ga dan op mijn bed liggen, muziek luisteren en dan val ik zo in slaap. Dan word je wakker en ga je avondeten.. En ik weet niet hoe jullie daarover denken, maar ik ga dan niet mijn huiswerk maken als ik zo moe ben. Dus ja dan ga je toetsen maken en haal je onvoldoendes, leraren worden boos omdat je geen huiswerk maakt. Je let niet op in de lessen en raakt steeds verder achter. En die leraren zitten natuurlijk niet stil en melden dit aan mijn mentor. Die spreekt mij en mijn ouders weer aan en zegt dat het echt anders moet. Maar het enige wat ik zie is onbegrip. Ze snapt het niet. Niemand snapt het.. Zelfs ik niet..

Het enige wat ik nog voel van andere mensen is onbegrip. Ze begrijpen mijn situatie niet. Ik was altijd een vrolijk en een heel sociaal kind. Dat was hard werken, want diep van binnen voel ik mij anders. Ik denk en doe anders. Normaal verborg ik dat altijd, nu is het teveel moeite. Ik ben te moe voor zulke dingen. Ik ging vaak naar feestjes of leuke dingen doen met vriendinnen. Nu zit ik alleen op mijn bed muziek te luisteren. Ik voel me zo anders en zo moe. Maar het gene wat ik niet snap is `waarom`. Waarom voel ik mij zo anders? Ben ik ook anders? Wat is dit?

Ik kan wel huilen niemand weet dat ik problemen met mijzelf heb. Ze denken dat ik de zoveelste puber ben die er gewoon geen zin in heeft. Maar dat is het niet! Ik wil wel maar het lukt niet. Dus ik vraag om hulp, maar op een of andere manier kan ik geen hulp vragen aan mijn ouders. Ik ben bang dat ik te veel last bezorg. Ze hebben het al druk genoeg. Maar als ik dan hulp vraag aan mijn mentor zegt zij `je moet met je ouders gaan praten en anders wil ik het wel doen` nou nee bedankt.