Vreemd gevoel

Wim werd wakker met een vreemd gevoel, hij probeerde het van zich af te schudden maar dat lukte niet.
hij hoorde dat Jonas en Spica nog niet wakker waren dus hij ging ze maar eerst wekken. "Jonas slaapkop opstaan" Riep hij tegen Jonas. Jonas sprong van schrik meteen uit bed. Toen Jonas van de schrik bekomen was ging hij naar Spica. Hij klopte op haar deur en riep "wakker worden". Hij kreeg geen antwoord, dus hij deed de deur open. Zijn mond viel open van verbazing. Hij hoorde dat Wim de trap op kwam en voor Jonas iets tegenWim kon zeggen zei Wim tegen hem "jij zou gisteravond toch de deur op slot doen" Jonas knikte en hij begreep meteen wat er aan de hand was " Ik heb de deur op slot gedaan maar volgens mij heeft Spica hem niet meer op slot gedaan" Wim keek hem eerst niet begrijpend aan maar toen Jonas naar Spica's bed -die onbeslapen was- wees begreep hij het en fluisterde "ze heeft niet naar me geluisterd en is gewoon weg gegaan, ook zonder een briefje achter te laten". Jonas keek hem medelevend aan en zei toen "maar je hebt mij toch nog". "Ja, helaas wel" antwoordde Wim gevat terug. Ze bleven elkaar nog een tijdje zo beledigen.

Ondertussen keek Spica vanuit het kleine bos dichtbij het dorp hoe het dorp langzaam ontwaakte. Na een tijdje begonnen haar benen stijf te worden en liep ze langzaam weg. Ze keek nog een keer achterom naar het dorp dat al bijna niet meer te zien was en fluisterde"ooit kom ik terug".