Hoofdstuk 5. Augustus.

Normaal werkte het viertal niet met wapens. De dingen waren duur, moeilijk verkrijgbaar en allen hadden weinig kennis en ervaring met de voorwerpen, dus waren ze aangewezen op ouderwetsere aanpakken.
Dit was nu niet het geval, nu ze alle vier een verschillend pistool vasthadden. De langere schuttersgeweren waren overgebleven voor Joni en Stephan, terwijl Tim en Tanzi kleinere, praktischere pistolen vasthadden. Ze waren primitief, maar vooral licht en handig, waardoor het minder moeilijk zou zijn om dichterbij te komen.
"Weet je wat ik denk?" Het was Stephan, die fluisterde. Iedereen behalve Tim keek nieuwsgierig naar wat hij te zeggen had. "Waarom zijn de maanden genoemd zoals ze heten?" Het bleef even stil.
"Je hebt gelijk. Wie heeft bepaald dat ze zo heten. Ik wil een maand die naar mij vernoemd is." Opperde Tanzi.
"Volgens mij waren het de Romeinen." Joni praatte ook zachtjes. Het was donker en muf achterin de truck waar ze zaten. Ze hadden zich achter en tussen enkele dozen gepropt die vervoerd moesten raken naar de plek waar ook zij heen moesten. Het was erg riskant en bovendien erg oncomfortabel, maar een van de weinige keuzes die ze hadden. Het kijkzijn had een donkere groentint, door het legerzeil wat om de achterkant heen gespannen was. Verschillende stalen kabels verstevigde het zeil, maar sneden ongemakkelijk grenzen tussen de groep en biedden nauwelijks houvast. Om de haverklap schudde de auto verschrikkelijk heen en weer, waardoor iedereen elke kant op gesmeten werd, tegen elkaar, de dozen en de kabels aan. Hoe pijnlijk het ook mocht zijn, het moest stil blijven. Ontdekking, en ze zouden geëlimineerd worden zonder genade. De sfeer was bedrukt, zoals je je voelt als je de dood in de ogen kijkt.
"Net zoals Augustus." Zei Tim.