Hoofdstuk 4. Tennisbal.

Het viertal stommelde de kamer binnen, waardoor papieren en rommel opzij werd gegooid door de relatief grote schokgolf.
"Dit is jouw schuld." Tanzi was furieus, haalde een hand door haar haren en liep briesend naar de achterdeur. Stephan volgde als een-na-laatste en keek nog steeds lichtelijk verbaasd uit zijn ogen, maar was nu ook redelijk verbolgen geworden. "Helemaal niet." De snauwende woorden werden afgezwakt door twijfel en Tim botste expres tegen Stephan's schouder aan toen hij langsliep.
"Steph, je had dit beter kunnen plannen." De woorden kwamen van Joni, die op de afgeragde zwart-leren bank ging zitten en met haar voeten op een bijzettafeltje steunde. Tanzi maakte een armgebaar naar haar, "Precies. Dit is de zoveelste keer. Jij idióót." Het was blijkbaar mogelijk om te sissen.
"Het was niet mijn schuld. Had ons beter op de hoogte gehouden!" Stephan werd rood, tot aan zijn oren en keek hulpzoekend de kamer rond. In de hoek stond een tafel die vol lag met papieren, waar Tim nu doorheen aan het kijken was. Op meerdere brieven stonden grote rode letters met 'dringend' en 'deurwaarder' op komst. Nooit waren de deurwaarders geslaagd in het langskomen, aangezien de groep altijd wel een manier vond om ze te ontwijken of de toegang te beletten. Het knappe was, dat ze nog nooit een boete hadden gekregen, omdat ze altijd lieten lijken alsof het niet hun schuld was geweest. Het bracht kort een glimlach op Tim's gezicht.
"Of je had je aan het plan kunnen houden. Nu is het mislukt en mogen we weer opnieuw beginnen." Met een zwiep, pakte Tanzi een ivoren beeldje en hield hem omhoog, alsof ze hem ging gooien. Snel stapte Stephan achteruit; het zou niet de eerste keer zijn dat Tanzi met dingen zou gaan smijten. Er klonk een knisperend geluid, toen Joni een zak chips openmaakte die al enkele maanden over datum was. "Jongens, misschien is het handiger om morgen verder te plannen." Dat zeggende, gooide Joni een tennisbal die nog op de bank lag, naar Tanzi, die hem ving -
"Gadver, hij zit nog helemaal onder aarde en hondenkwijl."
"Weet ik, maar het is beter dan dat je met dingen gaat gooien." Antwoordde Joni, zonder weg te kijken van een of andere soapserie.
"Wat maakt het uit, ik ga naar bed." Zonder acht te slaan op de vloer, liet ze beide voorwerpen vallen (het ivoren beeld met een harde knal) en stampte de deur uit. De bal stuiterde terug richting Joni, die hem greep en hem volle kracht richting Stephan's hoofd gooide.