Punt 12

Ik had haar gsm-nummer niet.
Ik wist niet waar ze woonde.
Ik kende haar achternaam niet.
Maar toch rustte er een gelukzalig gevoel op mijn schouders. Ik maakte me geen zorgen over onbelangrijke dingen zoals een aantal cijfers van een gsm-nummer. Want nu besefte ik dat deze cijfers er niet toe deden. Vroeger had ik altijd gedacht dat iemand je officieel leuk vond, als ze haar nummer gaf. Maar nu voelde ik me zelfs vereerd dat Fauve deze cijfers niet op me af had gestuurd. Wat zij deed was tienduizenden malen beter. Ze stuurde me letters die woorden vormen.
Fauve bracht me in een trance van geluk en rust. Ik leek wel iemand die zich opeens volledig had bekeerd, alsof mijn leven plots helemaal was veranderd. En ergens klopte dat wel. Want ik zou liegen, moest ik zeggen dat Fauve mijn leven niet had veranderd. Ze had mijn leven zelfs verbeterd. Ik lag op mijn bed met mijn ogen al een hele tijd open. Ik droomde ervan dat Fauve hier zou zijn, dat ze samen met mij in dit veel te kleine appartement zou zijn.
Ik stapte uit mijn bed en wandelde in mijn ondergoed naar het kleine balkon. Ik legde mijn armen over de ijzeren omheining heen en keek naar de auto's die voorbijkwamen als kleine Lichtstrookjes. Er waren nog niet veel mensen in de stad, wat logisch was aangezien het nog maar 6 uur in de ochtend was. Maar ik. Ik was wel wakker. Spontaan moest ik denken aan het zinnetje van Anna in frozen 'the sun is awake so i am awake' en dat bracht me op een schitterend idee. Ik rommelde in een aantal kasten en lades en vond zo uiteindelijk een pen en een papiertje. Meer had ik niet nodig.
Pen en papier. (en Fauve)
Ik zette me neer op het balkon en probeerde snel maar toch nog aardig goed te schetsen wat ik zag. Natuurlijk was dit geen meesterwerk, het had zelfs meer iets weg van een kindertekening maar dat deed er niet toe want het was het gebaar dat telde. Ik wilde Fauve laten weten dat ze me de schoonheid van alles zag inzien, ik wilde haar laten weten dat ik anders in het leven stond sinds ik haar had gezien en ik wilde haar laten weten dat ik haar niet was vergeten.
Op het stukje papier stonden een aantal gebouwen, geen auto's en de zon die net opkwam. Op de voorkant schreef ik nog The sun is awake, so I am awake. H. En op de achterkant Je had er bij moeten zijn om te kunnen zien hoe prachtig het was.
Ik moest glimlachen van mijn eigen creativiteit en voelde me net een debiel, maar dan wel een debiel met een groot hart vol liefde.
Ik deed snel een trui en een broek aan en begaf me in de stad. Er was nog steeds niemand te bespeuren en het viel me op hoe een stad in de ochtend zelfs helemaal niet lijkt op een stad. Geen getoeter, geen auto's, geen mensen, geen lawaai. Niets.
Het was fantastisch. Het leek alsof er een soort van platteland gecreëerd was in de ochtend in de stad. Ik wandelde rustig naar de koffiebar, die nog dicht was.
Ik haalde de plakband die ik had meegenomen uit mijn zak en scheurde heel zorgvuldig een stukje af met mijn mond.
Ik nam het briefje en plakte dit vast op de deur van de koffiebar.
Fauve zou het vinden.
Dat wist ik zeker want Fauve was speciaal.