Hoofdstuk 16

Embrian was in zijn nopjes. Alle “super grote jongens vrienden” stoeiden en speelden met hem. Ik mocht hem dan niet meer kussen, maar voor Emily gold die regel niet. Embrian mocht haar helpen met het toetje en mocht de schaal uitlikken met het taartbeslag. Emily en Sam konden zo goed met hem opschieten dat het me niet verbaasden dat ze zelf eraan dachten om een kindje te nemen.
Ik dekte samen met Kim de tafel en lachte met haar om een grapje uit een film die we pas hadden gezien. Zo, de Kim die ik kende van school, het stille meisje wat haar mening niet durfde te geven, vond ik niet helemaal passen bij Jared, maar toen ik ze samen zo zag staan verdwenen al mijn twijfels.
Ik had hetzelfde gedacht met Jacob en mij, dat het niet kon en niet mocht, maar toch wel.
Ik vroeg aan Sam hoe het kwam dat alle jongens er nu waren – moest er een wacht worden gelopen? Hij vertelde me dat ze expres het huisje naast het bos hadden gekocht zodat Sam altijd kon horen als er dichtbij was mis ging. En Emily had hem opgedragen dat ze het belangrijk vond om met elkaar te eten. Ik had erom geglimlacht.
Toen ik bezig was met de salade kwam Jacob naast me staan om de tomaten te snijden. ‘Wanneer moet jij weer wachtlopen?’
‘Vanavond,’ Ik keek met verbazing naar zijn snijkunst. Ik had niet verwacht dat hij dat zo netjes zou kunnen. ‘Ik was net terug toen jij de garage in kwam.’
‘En hoelang loop je dan wacht?’
‘In wolfvorm hem je geen idee van tijd, maar zo’n acht uur lang,’
Mijn mond viel open. ‘Dan loop je door de nacht!’
Hij grinnikte. ‘Ze vallen meestal ook aan in de nacht, geen pottenkijkers.’
Ik begon te rillen. Het was gevaarlijk! ‘Ben je ooit gewond geraakt? Hebben jullie ooit een vampier gevangen?’
‘Ja en ja,’ Hij legde het mes neer. ‘Maar geen zorgen, Jenn. Dat is juist het leuke aan het hele wolf zijn. Bloedzuigers opjagen.’ Ik keek even naar Embrian maar hij was veel te druk met Seth, hij hoorde niks. Jacob legde even zijn hand op mijn arm. ‘Ik meen het, en als er toch wat gebeurd, dan ben ik zo weer genezen.’ Toen ik hem vragend aankeek ging hij verder. ‘Nog een wolvendingetje, we genezen heel snel. Super cool, wil je het zien?’ Hij greep naar het mes en zette het in zijn hand.
‘Nee! Nee!’ Ik hoopte van harte dat ik Jacob nooit bloedend zou meemaken. ‘Nee, dankjewel.’ Hij glimlachte. ‘Doe je wel voorzichtig?’
‘Voor jou altijd,’
‘We kunnen aan tafel!’
Emily keek me aan en grijnsde. Ze vond het leuk om het moment te verpesten. Ik schudde mijn hoofd lachend en ging naast haar zitten aan tafel. Ze tikte me met haar elleboog aan terwijl het gebulder van geklets van de jongens over tafel ging. ‘Heb je al een beetje zin in dinsdag?’
Ik grijnsde. Dinsdag zouden we naar Seattle rijden – samen met Maya en de nichtjes Young – om de bruidsjurk van Emily te passen. Ze had hem besteld via de site en was uitgenodigd om hem nu passend te maken. En, voor het geval dat het niet dé jurk was, hadden we daarna nog een dagje de tijd om andere jurken te passen. Het zou nog spannend worden, want Leah zou het bruidsmeisje worden maar Emily en ik hadden haar niet meer gezien nadat ze voor de eerste keer was veranderd. Ze wilde niet meer bij Emily binnenkomen. Ik kon aan Emily merken dat ze ermee zat. Waarschijnlijk had ze door de wolven-telepathie gezien hoeveel Emily betekende voor Sam – en op welke manier – en kon ze het niet goed handelen – wat ik volkomen begreep. Leah was gek op Sam geweest.
‘Ik ben zo benieuwd,’ doelend op de jurk.
Ze grijnsde. ‘Nou, ik ook naar de jouwe.’
Ik rolde mijn ogen en pakte haar hand. ‘Em,’ begon ik. ‘Begrijp je wel waar “bruid” eigenlijk voor staat? Voor de mooiste vrouw in het gezelschap. You shouldn’t care about mine,’
Ze begon te lachen. ‘Ik wil alleen dat Sam dat ook vind,’
‘Oh, my God. Em. Stop.’ We begonnen te lachen. ‘Dat vindt ‘ie nu al!’
Ze stak haar tong uit en pikte een stukje gebakkenaardappel van mijn bord. ‘Eet je bord eens leeg, joh! Embrian, klaar voor jouw gemaakte toetje?’
Chocolademousse met vanille ijs – mijn dag kon niet meer stuk. Na het eten verdwenen Jared en Sam naar buiten om hun rondes te lopen en ik hielp samen met Kim, Emily met de afwas. De jongens keken een film en gaven duidelijk commentaar op de weerwolf die voorkwam op het grote scherm. We konden alleen maar met onze ogen draaien en grinniken. Tegen een uur of acht stond ik op.
‘Embrian,’ glimlachte ik. ‘Tijd om naar huis te gaan,’
Zonder mopperen stond hij op en gaf hij Emily een kus en een knuffel. ‘Dankjewel Emily, ik vond het heel erg lekker.’
‘Kom je snel weer langs? Dan gaan we samen een taart maken,’
Hij knikte hevig en deed zijn rondje langs de jongens. Dolgelukkig stapte hij naar buiten omdat hij van iedere “grote jongens vriend” een box had gekregen. Ik gaf Emily een knuffel en vertelde haar dat ik haar snel zou zien, voor dinsdag.
Jacob stond ook buiten te wachten. ‘Ik breng jullie even naar huis,’
‘Jij hebt vakantie, hè Jenn,’ vroeg Embrian terwijl hij springend over alle houtblokken een weg naar huis zocht.
‘Ja,’
‘Niet eerlijk! Ik moet gewoon naar school en huiswerk maken!’
Ik begon te lachen. ‘Jouw tijd komt nog wel, Embri.’
‘Ja ja, dat zegt papa ook altijd,’ Hij sprintte ervan door.
Ik grinnikte en keek Jacob aan. ‘Wat doe je allemaal tijdens je wachtronde?’
‘Snuffelen.’ We begonnen te lachen. ‘En luisteren en kijken. Alles in de gaten houden. Maar ook vooral wedstrijdjes om wie de snelste is. Het is echt niet zo erg,’
‘Hoe is het met Leah?’
Zijn glimlach verdween. ‘Ze wilt er eigenlijk niks mee te maken hebben, en dat maakt haar boos, en dat laat haar weer veranderen.’ Hij schudde zijn hoofd. ‘Dat wolventelepathie… Het is best lastig, maar je accepteert het en gaat weer door – je kan er toch niks tegen doen. Maar,’ Hij grimaste. ‘We voelen alles, en Leah dus ook met Sam en Emily… Ze zeurt zóveel…’
‘Hey…’ Ik stopte met lopen. ‘Wat zou jij doen als Jared op mij was ingeprent en ik jouw gevoelens nooit kon beantwoorden?’
Hij was even uit het veld geslagen. ‘Oké, daar heb je een punt. Maar Leah komt niet meer bij Emily over de vloer. Ze geeft ze nu alle twee de schuld. Eerst kwam ze nog bij Emily over de vloer als Sam er niet was, maar dat is al een hele lange tijd geleden.’
Ik voelde me opeens schuldig. Ik had Leah leren kennen door Sam jaren terug en vond haar best oké, en ik had haar zo laten vallen. ‘Misschien ga ik haar binnenkort wel eens opzoeken,’
‘Hey,’ Jacob sloeg een arm om me heen. ‘Je hoeft die problemen niet op te lossen, hoor.’
Ik schudde mijn hoofd. ‘Geen problemen - girls code.’
Hij grijnsde en samen liepen we door. Ik onder Jacob’s arm en blozend. Het verbaasde me hoe makkelijk het ging, hoe vertrouwd het voelde. Maya’s gedachten kwamen weer bij me op. “Lekker boeiend wat mensen er van vinden hoe je van de ene naar de andere hopt,” maar ik kon het toch niet helemaal van me af laten glijden. Ging het niet te snel? We waren overigens al een aantal weken om elkaar heen aan het draaien, maar het was pas drie weken officieel uit met Luke. Ik schudde mijn hoofd, nee. Gewoon laten gebeuren, Jenn.
Embrian kwam de sleutel halen en stoof toen meteen naar binnen. De auto van mijn ouders stond weer naast mijn truck dus dat verklaarde ook de lichtjes in het huis.
Ik stond voor de deur en keek Jacob aan. ‘Wil je n-’
Mijn zin werd afgekapt voor gehuil in het bos. Een wolf.
‘… nog even binnenkomen… Maar ik ben bang dat ik het antwoord al weet.’ Ik grinnikte.
Hij knikte verontschuldigend. ‘Sorry, maar een andere keer zeker.’ Hij zette al een stap naar achter, maar misschien kwam het omdat het gehuil was gestopt, of omdat ik niet kon stoppen met kijken of omdat er een onbeschreven magie tussen ons hing maar hij stapte terug en vormde zijn hand rond mijn wang. Ik voelde zijn warme adem langs mijn wangen strijken. Zijn andere hand drukte tegen mijn onderrug aan om me dichterbij te trekken en ik legde mijn handen op zijn blote buik. Vonden ze het dan echt niet nodig om kleding aan te trekken? ging er heel even door mijn hoofd heen. Maar die gedachte verdween als sneeuw voor de zon toen zijn lippen dichterbij die van mij kwamen.
Om het prachtige moment te verpesten werden we in de spotlight gezet. Letterlijk.
De koplampen van de auto van mijn ouders waren aangezet en nadat ik geschrokken van Jacob was afgestapt hoorde ik een bekende lach. Een hele bekende lach. Hij was normaal aanstekelijk geweest maar nu was ik zo van mijn plek af geduwd dat ik even de tijd nodig had om weer te landen.
De lampen gingen weer uit en mijn vader kwam uit de auto, nog steeds lachend. ‘Oh, heerlijk.’
Grinnikend en voldaan kwam hij naar ons toe lopen. Hij sloeg tegen Jake’s schouder, aaide over mijn haren heen en stapte toen om ons heen. ‘Sorry, dat moest ik gewoon even als vader doen. Hilarisch.’ Weer begon hij te lachen. ‘Als jullie later ook een dochter hebben, zullen jullie me volkomen begrijpen.’
Jacob grinnikte zachtjes.
‘En daarbij,’ ging hij verder. ‘Bij die verschrikkelijke cowboy Lukieluke had ik meteen een advocaat van een vader op m’n nek gehad. Jacob, ik hoorde het net al. Ik zie je snel. Jenn, ik zeg niks tegen je moeder, geen zorgen.’ En weg was hij, volledig in zijn nopjes.
Ik zuchtte en begon daarna te lachen. ‘Sorry, hoor.’
Maar er waren geen excuses nodig. Jacob grijnsde breed en kuste me op mijn voorhoofd. ‘When the time is right…’ We hoorden het wolvengehuil weer en hij dook in elkaar. ‘Ik moet gaan. Slaap lekker zo,’
‘Doe voorzichtig!’
Hij grinnikte. ‘Ik zal huilen wanneer ik me straks weer verveel, oké? Dan weet je dat er niks aan de hand is.’ Hij trok me nog een keer in een knuffel en weg was ‘ie.
Met gespeelde giftige ogen kwam ik de kamer ingelopen, opzoek naar mijn vader. Het was tijd voor een eerlijk dochter-vader duel. Ik had mijn schoenen uitgedaan en naast die van hem gezet – zo zou ik hem geen onopzettelijk pijn doen. Ik sloop naar hem toe, gedraaid met zijn rug naar mij toe in de stoel.
Ik sprong op hem af. ‘Wraaaaaah!’ Hij reageerde meteen, pas nu besefte ik me dat het zijn wolvenzintuigen waren geweest die ons altijd zo goed in de gaten hadden gehouden. Hij was snel, in alles wat hij deed.
Hij gooide me over zijn schouder heen en draaide rondjes. Ik gierde het uit van het lachen en trappelde in het rond. Ik kietelde hem in zijn zij en kwam ondersteboven terecht in de stoel. Ik zag mijn broertje tegen mijn moeder aan zitten op de bank – in de slappe lach.
‘Embrian! Help me dan!’ Hij kwam op me afgerend en begon mijn vader gierend onder zijn oksel te kriebelen.
‘Hey! Twee tegen één!’
Uiteindelijk lagen we met zijn drieën te spartelen op de grond. We lagen in de knoop met ledenmaten en mijn buik deed zeer van het lachen. Ik kroop de bank op naast mijn moeder en grinnikte uit. Ze trok me tegen haar aan en gaf me een kus op mijn voorhoofd.
‘Wat heb je gekocht? De jurk voor de bruiloft?’
‘Já,’ Ze rende bijna naar de slaapkamer van mijn ouders toe. Ik liep ondertussen naar de keuken toe om de waterkoker aan te zetten en liep mijn moeder tegemoet.
Hij was prachtig. Elegant en lang, donkerblauw met donkere diamantjes om de middel. ‘Wauw,’
‘Ja, hè. Een echte wauw,’ Ze giechelde. Ze hing hem weer netjes op aan de deur van de kledingkast en veegde een krul uit mijn gezicht. ‘Ik vind het zo leuk dat je met Emily en de meiden haar jurk gaat uitzoeken,’ Ze glimlachte vertederend. ‘Het moet erg moeilijk voor haar zijn om haar moeder hier niet bij te hebben,’
Ik knikte. Emily had het niet vaak laten vallen, maar als ze het over de dood van haar moeder had, dan zag je de pijn in haar ogen. ‘We zullen haar ook echt niet kunnen vervangen, maar ik hoop wel dat we haar zo veel mogelijk kunnen afleiden.’
Ze wreef over mijn armen. ‘Oh, ik ben zo trots op je, kleine meid. Je wordt zo snel groot.’ Ik grinnikte en knuffelde haar.
‘Houd van je, mam.’
We luisterden naar de verhalen van Embrian over vanavond en ik voelde me warm en moe worden door de thee, dus besloot ik om mijn ouders welterusten te wensen en me op te sluiten in mijn kamer. Ik kleedde me om en gooide mijn haar omhoog in een knot. Ik lag net in mijn bed met een boek toen ik het hoorde: wolvengehuil.
Ik kon niks anders dan grijnzen. Ik kon dan niet nog even met hem kletsen over de sms terwijl ik in bed lag, maar dit voelde veel… specialer. Veel intiemer. Hier kon geen smsje tegen op.
Met een goed gevoel dwaalde ik weg naar dromenland – een land vol met kleuren en vormen. Ik herkende Jake en Maya’s gezichten, wolven en andere wezens. Met kleuren en warmten. Ik werd wakker met een lach op mijn gezicht.