Part 3.

Haar blik vond de mijne, en ze werd bleek. Maar zo snel als de schrik was ontstaan, verdween het ook weer van haar gezicht. Toch twijfelde ik niet. Als ze echt mijn ware liefde was, dan moest ik haar vinden. Ik kon moeilijk achter de parade aanrennen, maar er was nog een mogelijkheid. Mijn ogen gleden naar het koninklijk paleis in het midden van de stad. Ik dacht dat wist waar de zaal uit mijn droom was.

Dan was er nog steeds een probleem: hoe kwam ik het paleis in? Ik kon niet zomaar naar binnen lopen, toch? Maar als ik de parade zou volgen, moest ik ongetwijfeld komen waar ik wilde zijn. Ik wierp nog een blik op mijn familie. Mijn zusje keek me aan alsof ze precies wist wat er aan de hand was.
“Je hebt hem gevonden, hè?”
Ik knikte. Ik had geen zin om haar te verbeteren.
“Nou, ga hem vinden en ga dansen!”
Ze was lief. Ik glimlachte dankbaar en ik begon te rennen. Ik moest een manier vinden om in de parade terecht te komen. Die parade moest dicht genoeg bij het kasteel komen zodat ik ongemerkt naar binnen kon dringen. Wat ik vanaf daar zou doen, bepaalde ik dan wel. Misschien was het al wel goed genoeg om de zaal uit mijn dromen te vinden. Ik hoopte dat vanaf daar alles goed zou komen.

Na een tijdje rennen had ik de parade ingehaald en had ik me weer ongemerkt tussen de bevolking gemengd. Daar zag ik ook eindelijk mijn kans. Uit de gesprekken maakte ik op dat de parade op de binnenplaats van het kasteel zou eindigen. Dat zou het al een stuk makkelijker maken de prinses te vinden. Maar dan zou ik me wel bij de parade moeten aansluiten, en ik had de beste kans als ik een kostuum had.
Maar hoe kwam ik daaraan? Er waren wel kraampjes die maskers en kleurrijke doeken verkochten, maar ik had geen geld. Maar als het eten gratis was, was die handelswaar ook gratis voor mij. Als ik het slim aanpakte. Stelen zou ik het niet willen noemen. Ik zou het netjes terugbrengen als ik klaar was.

Om eerlijk te zijn, was dit niet de eerste keer dat ik had gestolen. Toen onze financiële situatie nog minder goed was, moest ik vaak op andere manieren aan voedsel komen. Ik was het trucje nooit verleerd, en voordat ik het wist had ik sjaals in drie kleuren en een uitbundig masker. In de bosjes maakte ik er met een paar goed geplaatste knopen een kleurig kostuum van, in dezelfde stijl als de anderen. Omdat de mensen in de laatste rij zich geen duur handgemaakt kostuum konden veroorloven, was ik niet de enige met een bijeengeraapt zooitje. Ik wachtte heel even totdat de parade voorbij was en begon toen hard naar de laatste groep te redden. De toeschouwers begonnen hard te lachen, maar het voordeel was wel dat ze gewoon dachten dat ik gevallen was over de lange sjaals en bij de groep hoorde. Al snel lette niemand meer op me en ongemerkt bewoog ik me richting de binnenplaats. Het probleem was ik mijn plan niet verder had uitgedacht dan hier.